Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Παράξενος καιρός Οκτώβρης Ο Κάµµινγκς θα έλεγε Γενέθλιος, ερωτικός Ο Σαίξπηρ Ζηλιάρης, εκδικητικός Τα ετερώνυµα του POETA "περιµένω να την ξαναδώ" Κι η Οφηλία Τι θα έλεγε άραγε;

Βρέχει... Ο κήπος ταξιδεύει και τα λουλούδια μεθούν. Νιώσε την ενέργεια που ρέει στο σύμπαν. Τα μάτια κλείσε και δραπέτευσε...

Ο Αλεκτρύων είναι ένα ηλιακό ρολόι. Πρόθεση του Αλεκτρύονα, όμως, δεν είναι να αποτελέσει απλώς ένα μετρητικό όργανο. Το όνομά του δείχνει και τη διάθεσή του. Θέλει να συμπεριλάβει στη διδακτική του την αισθητική και τη μυθολογία, ως συμπληρωματικά αλλά και βασικά στοιχεία της γνώσης. Ο Αλεκτρύων γνωμοδοτεί. Μας προσανατολίζει. Μας λέει κατά πού φυσάει ο άνεμος. Τι θα φυτέψουμε και πότε "κατά την κρίση του χρόνου". Είναι ένας οδηγός για τις κύριες αγροτικές και "θαλασσινές" εργασίες μας. Μας δηλώνει ποια εποχή τελειώνει και ποια έρχεται καθώς αλλιώς πέφτει η σκιά το καλοκ...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Το άλλο φεγγάρι Η έννοια του χρόνου, ασύλληπτη στην ουσία της, με τα μετρήσιμα χρονικά διαστήματα μόνο προσωπικά να εννοούνται. Γι' αυτό και ο μέσα χρόνος είναι και ο μόνος προσιτός. Μέσα του ζούμε και πάνω στις διαδρομές του πατάνε τα αβέβαια βήματά μας. Στο μεταξύ, ο χρόνος ο αληθινός τρέχει αδιάφορος για τη δική μας αντίληψη και εμείς μόνο στιγμές αποτυπώνουμε θεωρώντας πως έστω για λίγο πιάσαμε το νόημα. Μπορεί βέβαια όλο αυτό να είναι μια ψεύτικη αίσθηση του υπαρκτού, και ο χρόνος μόνο ως προσωπικός να βιώνεται. Σ' αυτής της μαγικής συμπαντικής απάτης την αίσθηση ακ...

Λένε ότι το ταξίδι γίνεται για να έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ακόμα και όταν τις αφηγούμαστε μόνο στον εαυτό μας. Εν προκειμένω η πραγματικότητα, αραιώνει την πυκνότητά της μέσα από μικρές ιστορίες απογυμνωμένου καθωσπρεπισμού. Ιστορίες που περιδιαβάζουν χορευτικά τα σοκάκια της ψυχής, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ασυμβίβαστο. Εκθλίβουν την όποια απρέπεια και ακοσμία τους άλλοτε με θυμό, άλλοτε με συστολή.

"Θα ήθελα να είμαι ένας δάσκαλος της 'μη σκέψης'. Θα ήθελα να διδάσκω την σιωπή. Και την έκπληξη. Τη χαρά να ανακαλύπτεις κάθε μέρα, για πρώτη φορά, τη χαρμόσυνη ευτυχία από το απλό γεγονός ότι ζεις. Ότι αναπνέεις. Ότι αγγίζεις. Ότι βλέπεις. Ότι βλέπεις συναθρώπους σου ευτυχισμένους με την ίδια έκπληκτη ευτυχία. Αυτός είναι ο δρόμος που προτείνω. Είναι απλός και αφελής. Ας με συγχωρέσετε γι' αυτό. Κι όμως αυτή είναι η ζωή."

τοπίο ξερό ξαναγεννιέται φτύνει κατάμαυρο κουκούτσι και ξεγελά με χρώματα γαλάζια σε σκοτεινούς καιρούς ομνύει σταυροκοπιέται ο νους θολώνει στο 'πα πως θάμπωσε ο κόσμος γυαλί που μαύρισε η φλόγα τι λίγοι που απομείναμε στο κέλυφος της γης

ΤΙΜΩΡΟΣ Σε νύχτα μετέωρη ατσάλινος ήρθες με χέρια ακάνθινα και ματωμένα φορώντας των νικητών το ένδυμα γυμνός μέσα σε πανοπλία ηφαίστεια γυρνώντας το στρόβιλο των νεκρών πηγών έως τριγμού οστών σφίγγοντας τη μέγγενη με μάτι αγριεμένο πουλιών τυφλών φτύνοντας ψυχές εκπορνευμένες σαλτιμπάγκων παλουκώνοντας κρανία χωρίς έλεος και μύρα μαύρος καβαλάρης και μοναχικός εγώ ειμί ο τρόμος, δήλωσες εγώ ειμί ο Τιμωρός

Έχουν περάσει πάνω από ογδόντα χρόνια από το θάνατο του Σαλαμίνιου Πέτρου Α. Φουρίκη, καθηγητή, διδάκτορα φιλολογίας, ερευνητή, διευθυντή του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών, του επιστήμονα που εκτός των άλλων ιστορικών και λαογραφικών μελετών του, έθεσε πρώτος τις βάσεις για την νεότερη αλβανολογία-αρβανιτολογία και γενικά την Ιστορία και τη μελέτη των αρβανιτών στην Ελλάδα. Είχε πάντοτε την βεβαιότητα ότι δεν έκανε κάποιο εθνικό κακό κάνοντας γνωστή την ψυχή και την σκέψη των αρβανιτών, γιατί πίστευε ότι έτσι φανέρωνε κομμάτια της ελληνικής ζωής κρυμμένα μέσα...

Τι σχέση έχουν με τη μαγεία τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου; Τι μπορεί να κρύβει μια ντουλάπα της Bibi-bo; Γιατί ο καλικάντζαρος το έσκασε απ' το στραβό καρφί που κρεμόταν; Το πετσετάκι των εφτά κλειδιών, ποιος το έδωσε στη γιαγιά; Αλήθεια, που πάνε τα Χριστούγεννα όταν μεγαλώνουμε; Μπορεί άραγε κάποιος να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα; Και βέβαια μπορεί! Αρκεί το παρόν βιβλίο να διαβαστεί κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, συντροφιά με τη φαντασία, που παραμένει πάντα ανεξάντλητη!

[...] Πρωτοτυπία σημαίνει το αυθεντικό, όχι το κλεψίτυπο. Σημαίνει την ειλικρινή, ατόφια έκφραση του συγγραφέα και όχι τη μίμηση. Αυτή είναι ο μεγάλος εχθρός, η βαριά σκιά, που κρύβει το δρόμο της δημιουργίας και δίνει τόπο στην εύκολη, πλατιά λεωφόρο των μικρών και των μεγάλων ολισθημάτων. Ένας κόκκος πρωτότυπης, αληθινής γραφής, αξίζει περισσότερο από ένα τεράστιο απόθεμα κλεμμένων ιδεών και «εμπνεύσεων.» Ο αληθινός συγγραφέας προτιμά να ματώσει στην προσπάθεια παρά ν' αφεθεί στο πουπουλένιο στρώμα έτοιμων διαλογισμών και μύθων. Γράφει, δεν αντιγράφει. Ικανοποιείται απ...

Δύο μικρά αδέλφια επηρεασμένα από τους θρύλους του χωριού τους, αποφασίζουν να κάνουν την πιο παράτολμη μυθολογική ανασκαφή. Το καλοκαίρι του 1982 κρυφά από όλους, σκάβουν για να ανακαλύψουν τον τάφο του διαβόλου! Εκεί θα γνωρίσουν το απόλυτο κακό και η παιδική τους αθωότητα θα χαθεί οριστικά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μία ακόμα ιστορία ενηλικίωσης αλλά για την τραγωδία της ύπαρξης, αφού οι ήρωες αυτού του βιβλίου στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τα δύο πιο χαοτικά φαινόμενα, τον έρωτα και τον θάνατο -που είναι και η συνθήκη της ζωής τους- με όχημα το κακό, διαμορφώνου...

To παραμύθι συνεχίστηκε: Ο έφηβος με τα μακριά μαύρα μαλλιά έσυρε τα βήματά του, απογοητευμένος στις όχθες της λίμνης. Οι άνθρωποι με δημιούργησαν σαν μέσο για να ξαναβρούν το δημιουργό τους. Η φαντασία τους έπλασε εμένα που πήρα υπόσταση από τη σφοδρότητα των επιθυμιών τους. Τελικά με έχρισε η παγκόσμια συνειδητή αρχή ως λυτρωτή τους. Οι άνθρωποι όμως με φοβούνται τώρα και με ονόμασαν Θάνατο και Χάρο γιατί στρεβλώθηκε το ομαδικό ασυνείδητο. Με φαντάζονται σαν σκελετό που κρατάει ένα δρεπάνι. Ο αρχέγονος φταίει που βλέπουν οστά και ακαθαρσίες που δήθεν αφήνω πίσω μου. Δεν...

Η φύση υποκλίθηκε Στο διαλεχτό παιδί της Στεφάνι πλέξαν οι ελιές Αγάλματα οι κορμοί της.

Φοβάμαι μόνο τον έρωτα γιατί θα πρέπει να ξαναγίνω λαθρεπιβάτης στα φτερά των πουλιών.

ΠΑΙΣ ΩΝ ΚΑΤΕΝΟΗΣΕ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝΔΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΡΙΖΩΜΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΥΝΟΠΛΗΚΤΟΥ ΕΛΑΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΜΝΩΔΟΥΣ ΠΑΡΥΦΗΣ ΤΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΟΣΙΤΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

...1936-1939 / Η προς Πόλεμον προετοιμασία. Το νέο Όπλο, το Αεροπλάνο, είναι ο καθοριστικός πολλαπλασιαστής ισχύος, αλλά και αποτροπής. Είναι καταφανές ότι όποιος διαθέτει ικανή Αεροπορική Δύναμη θα δυνηθεί να ανταπεξέλθει στο σύγχρονο Πεδίο της Μάχης. Από όλες τις Χώρες καταβάλλονται καθοριστικές και αγωνιώδεις προσπάθειες αγοράς και αποκτήσεως σύγχρονων καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών αεροπλάνων. ... 1940-1941 / Ελληνοϊταλικός και Ελληνογερμανικός, Πόλεμοι. Η Ελλάς ευρίσκεται προετοιμασμένη Ηθικά αλλά και Υλικά, πλην όμως με αριθμητικούς περιορισμούς. Μεταξύ των α...

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...