Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Χάρλαν Έλλισον είναι φαινόμενο sui generis... και τον συστήνουμε σ’ όποιον έχει γερό στομάχι για να αντέχει στις συγκινήσεις και ανοιχτό μυαλό για μια απίθανη μικρή βόλτα στο βασίλειο της φαντασίας. Los Angeles Times Πάντα πρωτότυπος, πάντα συναρπαστικός ο Χάρλαν Έλλισον μας καλεί να περπατήσουμε στα όρια της επιστημονικής φαντασίας και της αντοχής μας. Το διήγημα "Δεν έχω στόμα, και πρέπει να ουρλιάξω" και η μικρή νουβέλα "Το πουλί του θανάτου" είναι δύο από τις καλύτερες και πιο φημισμένες ιστορίες τού πιο βραβευμένου και ανατρεπτικού διηγηματογράφου της επιστ...

Είναι θεόρατοι, έχουν υπερφυσική δύναμη, αλλά ευτυχώς δεν έχουν πολύ μυαλό. Φαίνεται πως οι Δράκοι αντικατέστησαν τις δευτερεύουσες θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, τους Κενταύρους, τους Γίγαντες κ.ά. Έχουν κάποια αναλογία με τους γίγαντες των βορειοευρωπαϊκών λαών. Κατοικούν στα όρη και σε ερημιές, μέσα σε σπηλιές ή σε πύργους και παλάτια, συνήθως πολλοί μαζί. Ο τυπικός τους αριθμός είναι σαράντα, αν και, στις παραδόσεις ιδίως, γίνεται λόγος και για μονήρεις. Μερικές φορές εμφανίζεται και η μάνα τους, η δρακόντισσα ή δράκαινα ή οι τρεις αδελφές τους. Ζουν από...

Η πόλη άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά κι εμείς ήταν η ώρα μας να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε εξάλλου. "Μου φαίνεται ότι ήξερες από την αρχή πού πάμε" της λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο κι ενώ άρχισαν κιόλας στο μυαλό μου να χορεύουν εικόνες ιδρωμένες και υγρές πάνω σε λευκά σεντόνια. Το τι συνέβαινε βέβαια μέσα από το παντελόνι μου περιττό να το αναφέρω. Την ίδια ώρα, η Νεφέλη ξεκλείδωνε απαλά την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενε. Είπαμε, καμιά φορά η ζωή είναι και όμορφη. Την ακολούθησα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκινώντ...

Κρατάει έναν καθρέφτη χειρός, αλλά έχει το κεφάλι στραμμένο χαμηλά στον στρατιώτη, ίσως αντί για καθρέφτη κρατάει, χωρίς να την κουνάει, μια στρογγυλή βεντάλια ανοιχτή, εκτός αν είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα δεν κυριαρχείται από έναν άτεγκτο ορθολογισμό, από τον οποίο άνθρωποι σαν τον Σπυρίδωνα Φέγγο δε Βιτ προσπαθούν να διαφύγουν. Αντίθετα, ταλαιπωρείται σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα από παραλογισμούς, ψέματα και διαφανείς σοφιστείες. Συνεπώς, η αναγκαία διαφυγή εκφράζεται κυρίως με τη σάτιρα, τη χλεύη και έναν ισοπεδωτικό, αυτοκαταστροφικό κυνισμό. Αυτό τον κλόνιζε, αλλά ποτέ δεν τον έπεισε απόλυτα. Ίσως μάλιστα να ενίσχυσε την εκτίμησή του για τις εξαιρέσεις: τον Μποστ, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον ελάχιστα γνωστό Νίκο Δαμίγο. Όπως όμως και να...

99 FAQ, 99 συνηθισμένες ερωτήσεις που απευθύνουν οι νέοι λογοτέχνες για τη συνθήκη της γραφής βρίσκουν εδώ καίριες απαντήσεις που δημιουργούν πολλαπλάσια ερωτηματικά, γιατί η γραφή είναι μια πράξη μύησης. Τα αίτια, η έμπνευση, τα πνευματικά δικαιώματα, το χρυσό σκατό της δημοσιότητας, οι παρεολογοτέχνες και τα πηγαδάκια τους, τα πρότζεκτ και οι δυσκοίλιες γεωτρήσεις έχουν έναν ιερό σκοπό: να κρατήσουν ανέπαφο το ιερό δισκοπότηρο της γραφής από το μίασμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Το εκκρεμές της ζωής ταλαντώνεται αδιάκοπα μέσα στον άναρχο χρόνο ανάμεσα σε μικρούς θριάμβους και μεγάλες απώλειες ακολουθώντας το φυσικό νόμο μιας αόρατης ισορροπίας, που επιβάλλει οι λίγες χαρές να λογίζονται ίσες με τις πολλές λύπες στη ζυγαριά της σύντομης διαδρομής του ανθρώπινου ίχνους, και κάθε θρίαμβος μνημονεύει μια απώλεια και κάθε απώλεια θριαμβολογεί σιωπηλά, έτσι που πάνω στα φτερά της χαρμολύπης αιωρούμαστε, κι ο ποιητής αλχημιστής που με το ελιξίριο του λόγου εξευμενίζει τους δαίμονες της σάρκας και της ψυχής.

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια κάθοδος στην Άβυσσο, μια πορεία προς το φως που θεραπεύει. Ο εργάτης του φωτός έχει ενώσει το κάτω του κομμάτι με το πάνω· είναι πλέον αρπακτικό με καλοσύνη· μέσα του είναι οι αρχέγονες κοιλάδες κι οι πεδιάδες του φωτός· είναι σαγόνια ματωμένα αλλά και χέρια που προσεύχονται και λάσπη με φτερά. Τα πάντα μέσα του τα δέχεται, τα ενώνει, τα φωτίζει με το φως της θείας αγάπης· ντύνοντας τη φθαρτή του φύση και το κτήνος του με δάκρυ της συγγνώμης, διεκδικεί ξανά παράδεισο. Θεός θα πει συγγνώμη.

Η ανάγκη για υπέρβαση φυγαδεύει τη σκέψη στην ανάμνηση και τη φαντασία. Τα όρια δοκιμάζονται σε μια δίχως τέλος διαδρομή όπου δεν υπάρχουν ονόματα, εκεί που μπορεί να βρίσκεται ο καθένας. Οι άνθρωποι συναντιούνται και χάνονται αιωρούμενοι σ’ ένα κενό νοήματος, ικανοποίησης και καταπιεσμένης επιθυμίας. Τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει την αίσθηση του αδειανού και του μάταιου, εκτός ίσως από τη δύναμη της γραφής. Ήμουν τόσο μπερδεμένη. Σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι μου. Οι περισσότεροι δείχνουν ξεκαθαρισμένοι με την επιθυμία τους. Πως αν θελήσουν κάτι θα το κάνου...

Μεσαιωνική Ισπανία. Μετά τον θάνατο του Ροντρίγκο, του τελευταίου Γότθου βασιλιά, οι Άραβες γίνονται κυρίαρχοι σχεδόν ολόκληρης της Ιβηρικής χερσονήσου. Αρχίζει ο μακροχρόνιος αγώνας των Χριστιανών ενάντια στους Μουσουλμάνους για την Ανακατάληψη (Reconquista). Οι παραμυθάδες και οι τροβαδούροι γυρνάνε σε πανηγύρια και γιορτές και σε αυλές αρχόντων, αφηγούνται παραμύθια και τραγουδούν για έρωτες και ίντριγκες μες στα παλάτια, για πολέμους αδελφοκτόνους, για θανάσιμες μονομαχίες μεταξύ ανδρείων ιπποτών για θέματα τιμής και υπερηφάνειας, για μάχες επικές και κατορθώματα του θρ...

Ένα βιβλίο γεμάτο μεταμορφώσεις - το κοινό διεθνώς θέμα του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Αφήγησης (WSD) για το 2017 - περιμένει τους φίλους των λαϊκών παραμυθιών να αναζητήσουν όψεις μεταμόρφωσης και μετασχηματισμού στους πρωταγωνιστές, ήρωες και ηρωίδες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων και καταγωγών, και να τους συγκινήσουν, δημιουργώντας μοναδικά ταξίδια του νου για ευχαρίστηση και αναστοχασμό. Στη συλλογή αυτή, μεταμορφώσεις όλων των σχημάτων, όλων των διαθέσεων, επιπέδων και μορφών - εσωτερικών και εξωτερικών - παραδίδονται ως κουβάρι ιστοριών σε 17 σύγχρον...

Μια σειρά από μικρές ιστορίες (που ενίοτε περιστρέφονται γύρω από ένα ποιητικό κέντρο), στιγμιότυπα καθημερινά ή και λιγότερο καθημερινά, με ήρωες επινοημένους αλλά αληθινούς... Πρόσωπα που χάνονται ανάμεσα στον κόσμο και τον κόσμο τους, γιατί πέρα από τα χωρικά τους ύδατα ο δρόμος τους είναι στενός και κακοτράχαλος. Κι εκείνοι φοβούνται, απογοητεύονται, αγωνιούν, αλλά επίσης διεκδικούν κάποια απελευθερωτική διέξοδο στον αυτοσαρκασμό, στις αυταπάτες, ακόμα και στην αυτοκαταστροφή τους. Μόνο που, σε αντίθεση ίσως με τη σκληρή πραγματικότητα, στη σφαίρα της μυθοπλασίας υπάρ...

χωρούσε τ’ όνειρο σε μια στιγμή αιωνιότητας. Ανατολικά της -Ω. Πιο κει από τη γη. Ίσαμε την ελευθερία και τη σιωπή . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Στον ποιητή ανήκουν οι κατανυκτικές αγρύπνιες, οι μυστηριακές ιεροτελεστίες, το παίδεμα του νου και της ψυχής το πλάνταγμα. Τα ποιήματά του είναι του αναγνώστη. Και η τέχνη της ποίησης, ο εναρμονισμός τους στην αποκάλυψη και τη λύτρωση. Για την αλήθεια, το φως και την ομορφιά της ζωής. Επειδή η ποιητική έκφραση είναι κάτι περισσότερο από μια δημιουργική έμπνευση, κάτι περισ...

Η Λουίζα ταξιδεύει με τον σύντροφό της στην Ευρώπη, όταν ένα πρωί εισβάλλει στη ζωή της το παράλογο. Πώς αντιδρά κανείς όταν όλες του οι βεβαιότητες αρχίζουν να μετατρέπονται σε γρίφους; Πώς τοποθετείται μέσα στο σώμα του όταν η ίδια η ζωή μοιάζει να καταστρατηγεί τους νόμους της ύπαρξης και την ταυτότητά του την καπηλεύεται κάποιος άλλος; Με ποιο τρόπο διαχειρίζονται οι ήρωες την ωριμότητα, την απόσταση και την εγγύτητα από μια ξένη εκδοχή ενός εαυτού που εμφανίζεται πιο οικείος από το είδωλο στον καθρέφτη; Όπως μια απρόσμενη τραγωδία ή ένα θαύμα.

Ο αγαπημένος, όπως και ο Θεός, είναι ουσιαστικά ένας βωμός όπου αναλίσκεται το απόθεμα του έρωτα μέσα μας. Αυτή η θυσία, η προσφορά, δεν απευθύνεται στον Θεό ή στον εραστή, αυτοί είναι μονάχα η Επίφαση για την τέλεσή της. Η θυσία είναι Αυτοσκοπός. Ο Αλφόνσο Αλδεβαράν, ένας μεσήλικας, καθ' όλα αξιοπρεπής άνδρας, ανύπανδρος, υπάλληλος για τριάντα συναπτά έτη στο Υπουργείο Οικονομικών, αναπτύσσει, εν μια νυκτί, μια ανεξήγητη, ασυγκράτητη, θρησκευτικής φύσεως λατρεία για τα οπίσθια της νεαρής υπηρέτριάς του, της Άννας. Ποια ήταν όμως η ιδιαίτερη σημασία, η σκοτεινή αλήθεια πο...

Ένα βιβλίο απαντά σε κανένα βιβλίο. Το απαλλάσσει από την κατηγορία της μνήμης του και το υστερογραφεί. Το απαλείφει, διαχέοντας το αυτονόητο νόημα. Όσο μπορεί να απαλειφθεί κάτι που δεν υπάρχει. Ύπαρξη και μη ύπαρξη σε αμφίδρομο δρόμο. Καιρός που έχει περάσει. Κάποτε υπήρχε, μάλλον, ένα βιβλίο που ήταν κανένα βιβλίο. Η αρτιότερη διατύπωση θα ήταν, του κανενός το βιβλίο. Η ιστορία των βιβλίων είναι θεμελιωδώς μια άσκηση ήθους. Ήθος, ύφος, και ύψος αναμετρώνται εδώ, σ’ αυτήν την έκδοση, με τον αδυσώπητο χρόνο. Καιρός που έχει περάσει. Αποκατεστημένος, ορθολογικά, ιδεολογικά,...

Σε είχα τόσο ονειρευτεί που πια δεν υπήρχες. Σε είχα τόσο ονειρευτεί, χωρίς λέξεις, χωρίς μουσική, χωρίς όρια, χωρίς τις βραδιές στην παραλία Καστράκι Νάξου, χωρίς το μπαρ Le Roi, χωρίς τη φράση L'enfer c'est les autres, χωρίς τη δέσμευση που γεννά μια συνήθεια, ώστε το μόνο που χρειαζόταν να είμαι για να είμαι πραγματικός ήταν μια όχι πραγματική πραγματικότητα. Μια επινόηση της σημερινής πραγματικότητας, ένα καμουφλάζ των σημαντικών γεγονότων, μια μεταμφίεση του λογικού χρόνου. Μια παρουσία που θα βασιζόταν στην απουσία σου· εικονική. Το "Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει...