Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Ποίηση είναι ένας παρατεταμένος στεναγμός. Η Ποίηση είναι ένα δάκρυ που δεν χάνεται μες στη βροχή, μα μένει αιώνιο. Η Ποίηση είναι ένα γέλιο που ακούγεται μες στον Ύπνο της Λογικής, μες στη Νύχτα του Θεάματος, όπου όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, όλοι οι Φιλισταίοι καθεύδουν, όλοι οι άλλοι θαυμάσιοι τρόποι μας σιωπούν. Η Ποίηση είναι ένα ουρλιαχτό με σιγαστήρα. Η Ποίηση είναι ένας ψίθυρος που κραυγάζει. Η Ποίηση είναι ένα σημάδι ανεξίτηλο στο εσωτερικό του αριστερού μηρού μας που λέει ότι ζούμε ακόμα. Η Ποίηση είναι ένα χρυσό βλέμμα που χαμογελάει, που βουρκώνει, που σπαρ...

Γνώρισε την Κάντι ένα καυτό καλοκαίρι στο Σίδνεϊ. Ήταν πανέμορφη, ερωτική, ανοιχτή σε νέες εμπειρίες. Ερωτεύθηκαν κεραυνοβόλα. Εκείνος δεν είχε πρόθεση να της φορτώσει μια δικιά του συνήθεια. Εκείνη ήταν που ήθελε να δοκιμάσει. Στην αρχή ζούσαν σε μια πρωτόγνωρη έξαψη. Ο κόσμος φάνταζε ηλεκτρισμένος, έτοιμος να τους ρουφήξει σε ρυθμούς ξέφρενους και απολαυστικούς. Ύστερα τα χρήματα τελείωσαν· οι αντοχές μειώθηκαν· οι μέρες μίκρυναν. Το μόνο που τους απέμεινε ήταν η ακόρεστη λαχτάρα, ο εθισμός. Υπήρχε ακόμα ο έρωτας. Μόνο που τώρα δεν ήταν οι δυο τους· ήταν τρεις. Η ηρωίνη...

Υπήρχε κάποτε μία χώρα. Μια ηλιόλουστη μέρα άρχισε να βρέχει δυστυχία. Άνθρωποι, σκυλιά, κάμποι και λαγκάδια βούλιαζαν σ' αυτήν. Κι όταν η βροχή σταμάτησε, τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Η χώρα δεν υπήρχε πια. Αν δεν ήταν αλήθεια, θα ήταν παραμύθι... Οι άνθρωποι της άλλης πλευράς. Της Ελπίδας και του Ονείρου. Της Απόγνωσης και του Ζόφου. Γεννημένοι μετά τη Βροχή. Ένας φαντασιόπληκτος με θρυμματισμένα όνειρα, μια πόρνη που συλλέγει στιγμές. Ο κουκλοποιός με ένα τραύμα στο βλέμμα, η μικρή που πάσχει από αιμορραγία χρόνου. Άνθρωποι που ξοδεύονται με ταχύτητα φωτός σε κλάσματα δευτ...

Μετά την εμφάνισή του τον Σεπτέμβριο του 2011 στο Πάρκο Ζουκότι της Νέας Υόρκης, το κίνημα Occupy εξαπλώθηκε σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Χάρη σ' αυτούς τους πυρήνες, άρχισε να διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια συνείδηση αντίστασης στην εξουσία του κεφαλαίου. Ο Νόαμ Τσόμσκι, με τις δημόσιες παρεμβάσεις του, ενθάρρυνε τη συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες για την ισότητα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Υποστήριξε από την πρώτη στιγμή το κίνημα και ένωσε τη φωνή του με αυτές που ασκούν κριτική στην κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών και στη διαφθορά που επιφέρει αυτή....

Η ζωή του Ρότζερ βρίσκεται σε κρίση: ο γάμος του καταρρέει, η εξωσυζυγική του σχέση με τη δημιουργό μοντέρνας τέχνης Τζέσικα βαδίζει σε αδιέξοδο, ενώ ο ίδιος αναλώνεται σε μια βαρετή ερευνητική εργασία. Η ευκαιρία για να αλλάξει τη ζωή του παρουσιάζεται όταν μεταβαίνει στο Καμερούν, όπου ξεκινάει μια σειρά μελετών για την επιστημονική αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου στη λίμνη Nyos. Ο Ρότζερ αντιμετωπίζει το Καμερούν σαν τουρίστας, αλλά σιγά σιγά η χώρα, αλλά και όλη η Αφρική, πλέκει τη μαγεία της γύρω του και η καθημερινή πάλη για την επιβίωση τον αναγκάζει να...

Ο Χάρης, άνθρωπος μετριοπαθής και αλτρουιστής, με αίσθηση του χιούμορ, κέρδιζε γρήγορα τη συμπάθεια και τον σεβασμό της παρέας. Παντρεμένος με τη Δανέζα Κάλι, είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Εργαζόταν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέχρι τη στιγμή που όλα ανατράπηκαν. Εξαιτίας των μεταρρυθμίσεων που επιβλήθηκαν στη χώρα, έχασε τη δουλειά του, με αποτέλεσμα να αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις του. Η αγωνία και το άγχος για την επιβίωση έφεραν το δίλημμα: να φύγει στο εξωτερικό ή να μετακομίσει στη γενέτειρά του, στα Ιωάννινα. Και τότε του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Επινόησε τον N...

Όταν ρώτησαν τον Άντονι Χόπκινς με ποια μέθοδο ερμηνεύει ένα ρόλο, απάντησε: "Με καμία. Φαντάζομαι το ρόλο και τον παίζω". Αυτό που δεν μας είπε, ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος από τους μεγάλους, είναι "με ποιον τρόπο και με ποια μέθοδο" έφτασαν στο σημείο απλώς να φαντάζονται και ως δια μαγείας να γίνονται ο ρόλος. Με αυτό το γρίφο καταπιάνεται το "No acting please". Ο Μόρις εντοπίζει όλους τους "δαίμονες" που οδηγούν τους ηθοποιούς στο σημείο να παίζουν τους ρόλους αντί να είναι ο ρόλος. Το "μην το παίζεις!", στους νέους-κυρίως-ηθοποιούς, είναι καραμέλα στα χείλη των...

A nice book this about the mother city. It consists of pieces written by Nikos Gabriel Pentzikis. Most modern Greek writer, most distinctly Greek, Pentzikis assembles his pieces so that, beginning in alienation, with the recalcitrance and transience of things, the casual cruelties of space and time, they reach out, through the luminous orthodox immanences of the past, the reverberations of hisotrical memory, towards an inclusive desity of present experience. And the wonder lies, the beauty, in the way that the sense, looming in the endlessly modulatig density of style, the...

Τις στιγμές που ονειρεύτηκες ποτέ δεν θα τις ζήσεις. Μεταμορφώθηκαν σε σύννεφα της ζωντανής φυλακής σου. Μονάχα σαν σε παίρνει ο ύπνος, αγγίζεις μιαν ακρούλα Απ’ τα τσαλακωμένα φουστάνια τους. Κι αυτό μοιάζει αρκετό. Μια τρυφερή σπρωξιά για να συνεχίσεις τις μουσικές ακροβασίες σου. Το δέντρο κάτω στην αυλή το’ κάψε η φετινή παγωνιά. Κι εσύ νόμιζες πως θα’ ναι πάντα εκεί να σου χαρίζει αρώματα, σκιές Και λυπητερές ιστορίες. Από μέρα σε μέρα θα έρθει το συνεργείο του Δήμου Και θα γεμίσει ο δρόμος Ξερές φετούλες ερημιάς.

Beginning with the liberation of Mauthausen concentration camp by the Americans and continuing through the months that followed before the prisoners were repatriated, lakovos Kambanellis' Mauthausen tells the story of a remarkable love affair between two former prisoners. The events of the story are all true, but they read like a strange fairy-tale. The euphoria of the first days of the Liberation, the slow awakening of the inmates to the possibilities of love and normalcy, the beauty of the spring landscape in which the lovers walk hand-in-hand make the atrocities that pre...

Η θρυλική Πάτι Σμιθ θυμάται στιγμές από τη ζωή της ανατρέχοντας στους τόπους και στα στέκια στα οποία βρέθηκε. Το μικρό καφέ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ όπου έπαιρνε καθημερινά το πρωινό της. Τις επισκέψεις της στους τάφους του Ζαν Ζενέ, της Σίλβια Πλαθ και του Αρθούρου Ρεμπό. Τα χρόνια που έζησε στο Μίσιγκαν μαζί με τον άντρα της, τον Φρεντ Σόνικ Σμιθ, τον οποίο έχασε το 1994. Με το "M Train" η Πάτι Σμιθ μετακινείται στις περιοχές της μνήμης της. Ένα στοχαστικό κείμενο για τα ταξίδια, τις αστυνομικές σειρές, τη λογοτεχνία και την απόλαυση του καφέ. Ένα δυνατό και βαθιά συγκιν...