Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο Τσέχοφ έγραφε: "Οι συγγραφείς που θεωρούμε αιώνιους ή απλά καλούς και μας αιχμαλωτίζουν μ' αυτά που γράφουν, έχουν ένα κοινό, πάρα πολύ σημαντικό γνώρισμα: Οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση και καλούν κι εμάς προς τα κει, κι εμείς αισθανόμαστε, όχι με το μυαλό, αλλά με την ύπαρξή μας ολόκληρη, ότι έχουν κάποιο σκοπό". Και ο Τσέχοφ αναζητούσε αυτόν το σκοπό, ακούραστα, ανήσυχα. Ο Τσέχοφ δεν μπόρεσε τελικά να βρει το κοινωνικό του ιδανικό. Όμως είναι μεγάλος για τη βαθύτητα και την ειλικρινή του μελαγχολία όσον αφορά αυτό το ιδανικό. Αυτό προσ...

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο Τσέχοφ έγραφε: "Οι συγγραφείς που θεωρούμε αιώνιους ή απλά καλούς και μας αιχμαλωτίζουν μ' αυτά που γράφουν, έχουν ένα κοινό, πάρα πολύ σημαντικό γνώρισμα: Οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση και καλούν κι εμάς προς τα κει, κι εμείς αισθανόμαστε, όχι με το μυαλό, αλλά με την ύπαρξή μας ολόκληρη, ότι έχουν κάποιο σκοπό". Και ο Τσέχοφ αναζητούσε αυτόν το σκοπό, ακούραστα, ανήσυχα. Ο Τσέχοφ δεν μπόρεσε τελικά να βρει το κοινωνικό του ιδανικό. Όμως είναι μεγάλος για τη βαθύτητα και την ειλικρινή του μελαγχολία όσον αφορά αυτό το ιδανικό. Αυτό προσ...

Ενθαρρυμένοι από την ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού στην προσπάθειά μας να προβάλουμε συστηματικά το πεζογραφικό έργο του Α. Π. Τσέχοφ στη χώρα μας, συνεχίζουμε με τον Γ΄ τόμο επιλογής των έργων του. Πρόκειται για την παρουσίαση οχτώ ακόμα διαλεχτών του έργων: πέντε διηγήματα ("Η σύζυγος", "Το παράσημο της Άνιας", "Αριάδνη", "Στο σπίτι των παλαιών γνώριμων", "Ένα γράμμα") και τρεις νουβέλες ("Η γυναίκα μου", "Η μονομαχία", "Τρία χρόνια"). Είναι όλα γραμμένα την εποχή της μεγάλης δημιουργίας του συγγραφέα... Τα έργα αυτής της περιόδου ανεβάζουν σε νέο, υψηλότερο επίπεδο...

Με λένε Τίνα. Για τους φίλους, Πατατίνα. Για το ζηλιάρη αδερφό μου Στριγκλοπατάτα. Δεν κοιτάει τα μούτρα του καλύτερα; Κάθε μέρα το ίδιο πρόβλημα: Τι να φάω; Τηγανητές πατάτες ή πατατοκροκέτες; Πατατοτηγανίτες ή πατατοσαλάτα; Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα όταν είσαι μια φανατική πατατοφάγος. Και μάλιστα με πατέρα Έλληνα και μητέρα Γερμανίδα. Που σημαίνει ότι πρέπει ν' ανέχεσαι τη θεία Ξανθίππη, τη γεροντοκόρη αδερφή του μπαμπά, να πετάει τη σπόντα όποτε τσακωνόσαστε: "Μη μου αυθαδιάζεις εμένα. Εδώ είναι ελληνικό σπίτι. Δε θα μας επιβάλεις εσύ γερμανικά συστήματα, εντάξει;"....

Ζούμε όλοι δύο ζωές. Την εφήμερη, της χαμέρπειας και της Αχαριστίας, και την άλλη, της άγριας, ανέφικτης αγάπης. Ανάμεσά τους απλώνεται ένας απέραντος Κήπος, αρχαίος, ακατονόμαστος, άδηλος στους πολλούς. Εκεί οι δύο ζωές συνευρίσκονται, μισούνται, χωρίζουν, και εξ ανάγκης πάλι διασταυρώνονται. Το "Αγάπη, Κήποι, Αχαριστία" είναι ένα λαθραίο παιχνίδι πολιτικής διεκδίκησης σ' αυτόν τον Κήπο. Αλίμονο, αφορά μόνον τους αναγνώστες που αμφισβητούν καθημερινά την ακριβή τους καθημερινότητα με την ελπίδα να διαφύγουν, έστω και για λίγο, στην άγρια ζωή της κοινοτικής Αγάπης -μόνη δι...

Ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία και ένα ημερολόγιο που λέγεται Αθηνά. Οι δυο τους θα γίνουν κολλητές. Στην Αθηνά η Μαρία μιλάει για όλα όσα της συμβαίνουν. Και δεν ξέρει τι να της πρωτοπεί: να της μιλήσει για τους γονείς της, που δουλεύουν πολύ, για το μικρό της αδελφό, το Στέφανο, για την κυρία Έλλη, που τους προσέχει, για τους παππούδες της, για τις φίλες της στο σχολείο, ή μήπως, καλύτερα, ν' αρχίσει από τις αταξίες της;

Μια θερινή κατασκήνωση στη μέση του δάσους μπορεί να είναι "σχεδόν" συνταρακτική εμπειρία. Ειδικά αν βρεθούν μαζί είκοσι πέντε έφηβοι, Ιταλοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί και Γερμανοί, διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικά γούστα: άλλος λατρεύει τα ζώα, άλλος το παίζει βρικόλακας, άλλος ερωτεύεται κι άλλος γυρεύει ένα φίλο, άλλος νοσταλγεί το σπίτι του κι άλλος καταφέρνει να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του. Και αν μάλιστα ο ομαδάρχης είναι ένας εικοσιπεντάχρονος ιδεαλιστής, που αναστατώνει τους πάντες και μοιάζει κάπως υπερβολικά στον Μπραντ Πιτ, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι τ...

"Σπαραχτικό και την ίδια στιγμή λυτρωτικό, κεντημένο με ψήγματα λεπτής ειρωνείας ακριβώς στα σημεία εκείνα όπου ο αναγνώστης το έχει ανάγκη, για να μπορέσει να συνεχίσει το "σκάψιμο" στα συντρίμμια μιας ζωής". (Αναστασία Καλλιοντζή) Ένας δρόμος-πόνος ήταν για χρόνια πολλά η ζωή της Αγγελικής. Γι' αυτό και δεν θέλησε ποτέ μέχρι τώρα να μιλήσει στην κόρη της γι' αυτή. Δεν ήθελε να μάθει η Ιωάννα της πόσα πέρασε, πόσο στ' αλήθεια υπέφερε ώσπου να βρει λίγη χαρά που να διαρκεί σ' αυτόν τον κόσμο. Μέσα στο σκοτάδι όπου ζούσε, η κόρη της ήτανε πάντα το φως και δεν μπορούσ...