Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πόσο εύκολο είναι να παρασυρθεί κανείς από την καθημερινότητα και να μην αναγνωρίσει τις χαρές που του δίνει η ζωή και τις χάρες που του κάνει; Η Μαργαρίτα, η Λευκή και η Αυγή -ένα λουλούδι, ένα χρώμα και ένα ξημέρωμα- αναπολούν το παρελθόν και κάνουν σχέδια για το μέλλον όσο έρχονται αντιμέτωπες με το παρόν. Μια παρέα κοριτσιών, που ανακατεύουν τις πίκρες με μια κουταλιά ζάχαρη και δυο σταγόνες σοκολάτα, και αντρών, που λατρεύουν το ποδόσφαιρο, τις γυναίκες και το χρήμα, στροβιλίζεται στους ρυθμούς της ζωής και όλοι μαζί χορεύουν αγκαλιά με τα όνειρά τους μέχρι να ζαλιστού...

Η Λουίτζα Σαλβέμινι, νεαρή δασκάλα από τη νότια Ιταλία, αποσπάται στον βορρά για να διδάξει στο Λονγκαρόνε, στη σκιά του μεγάλου φράγματος Βαγιόντ που μόλις αποπερατώθηκε. Σύντομα, καθώς ο ταμιευτήρας γεμίζει με νερό, το νότιο πρανές του φράγματος αρχίζει να ολισθαίνει. Όλα δείχνουν ότι η περιοχή απειλείται από μια εκτεταμένη κατολίσθηση, όμως το φράγμα πρέπει να αντισταθμίσει το κόστος της δαπανηρής κατασκευής του. Αλλεπάλληλες γεωλογικές μελέτες υπολογίζουν εσφαλμένα τις διαστάσεις της επικείμενης κατολίσθησης και οι Αρχές, υποτιμώντας τον κίνδυνο, δεν προβαίνουν σε κανέν...

"Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ τη, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σ' αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Η ψυχή μου μου μίλησε και μ' έμαθε να λέω "είμαι έτοιμος" όταν με πλησιάζουν το Άγνωστο και ο Κίνδυνος. Πριν η ψυχή μου μου μιλήσει, δεν απαντούσα σ' άλλη φωνή (...) και δεν περπατούσα παρά το εύκολο και ίσιο μονοπάτι". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Μη λες σοφία, αλλά πνευματικό πλούτο, γιατί ο πραγματικός πλούτος δεν έρχεται από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά αρχίζει στα Άγια των Αγίων της ζωής. Μοιράσου τον εαυτό σου με τους ανθρώπους". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Ήττα, ήττα μου, αθάνατο θάρρος μου, συ κι εγώ θα γελάμε μαζί με την καταιγίδα και θα σκάβουμε τάφους για κείνα όλα που πεθαίνουν μέσα μας και θα στεκόμαστε αποφασιστικά στον ήλιο και θα είμαστε επικίνδυνοι". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Εσύ είσαι ο πρόδρομος ο δικός σου κι οι πύργοι που έχτισες δεν είναι παρά τα θεμέλια του γιγαντιαίου εαυτού σου. (...) Κι εγώ είμαι ο πρόδρομος ο δικός μου, αν και βρίσκομαι μες στις σκιές των δέντρων μου κι ακίνητο με νομίζεις". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Σαν τραβήχτηκαν τα νερά, στην άμμο τα όνειρά μου έγραψα, τους διαλογισμούς, σκέψεις, ιδέες· μα όταν ήρθα στη φουσκοθαλασσιά τα λόγια αυτά της άμμου να στοχαστώ, μόνο η άγνοιά μου ολόγυρα ορθωνόταν". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Μονάχα όταν πιείτε από το ποτάμι της σιωπής, θα μπορέσετε πραγματικά να τραγουδήσετε. Και μόνο όταν φτάσετε στη βουνοκορφή, θ' αρχίσετε να σκαρφαλώνετε. Κι όταν η γη γυρέψει τα μέλη σας, τότε μόνο θα χορέψετε πραγματικά". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Η δουλειά μου προοδεύει γρήγορα, οι σκέψεις μου είναι ήρεμες κι η υγεία μου είναι τέλεια, κι ωστόσο μου λείπει η ευτυχία. Η ψυχή μου πεινάει και διψάει για κάποια τροφή, αλλά δεν ξέρω πού να τη βρω". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Ως πότε θα κουβαλάμε την κατάρα των καιρών; Αρκετά βάσανα τραβήξαμε (...) Η αιγυπτιακή δουλεία, η βαβυλώνια εξορία, η περσική τυραννία, ο ρωμαϊκός δεσποτισμός κι η ευρωπαϊκή απληστία... Όλ' αυτά τα 'χουμε υπομείνει". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Εσείς χτίσατε τις πυραμίδες πάνω στις καρδιές των σκλάβων, αλλά οι πυραμίδες στέκονται τώρα πάνω στην άμμο, μνημονεύοντας στους αιώνες τη δική μας αθανασία και τη δική σας εξαφάνιση". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Ήμασταν, η αγαπημένη μου κι εγώ, μες στο άπειρο κι ήμασταν άπειρο. Ήμασταν μες στο φως κι ήμασταν φως. Και περιπλανιόμασταν σαν αρχαίο πνεύμα που κινιόταν πάνω στην όψη των νερών. Κι ήταν για πάντα η πρώτη μέρα". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Ησύχασε, καρδιά μου, ησύχασε ως τη χαραυγή, γιατί όποιος έτσι υπομονετικά περιμένει το πρωινό, θα το χαιρετήσει με δύναμη κι όποιος αγαπά το φως, θ' αγαπηθεί απ' αυτό. Ησύχασε, καρδιά μου, κι άκου τα λόγια μου". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Τώρα καταλαβαίνεις γιατί αρκετοί από μας Τον λέμε Γιο του Ανθρώπου. Αυτός ο ίδιος ήθελε να λέγεται μ' αυτό το όνομα, γιατί γνώρισε την πείνα και τη δίψα του ανθρώπου κι είδε τον άνθρωπο να αναζητάει τον καλύτερο εαυτό του". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Ο ποιητής είναι μάνα και πατέρας της γλώσσας που τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Όταν πεθάνει ο ποιητής, η γλώσσα στέκεται συντριμμένη πάνω στον τάφο του, κλαίγοντας τον χαμένο αφέντη της, ώσπου να 'ρθει κάποιος άλλος ποιητής (...)". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Έλα, Σέλμα, έλα, κι ας σταθούμε σαν δυνατοί πύργοι μπροστά στην καταιγίδα. Ας σταθούμε σαν γενναίοι στρατιώτες μπροστά στον εχθρό κι ας αντιμετωπίσουμε τα όπλα του. Αν σκοτωθούμε, θα πεθάνουμε σαν μάρτυρες κι αν νικήσουμε, θα ζήσουμε σαν ήρωες". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Και στη γη ήρθε ζωή και στη ζωή ήρθε το πνεύμα, η φτερωτή μελωδία του κόσμου. Και εξουσιάσαμε τη ζωή και το πνεύμα, και κανείς, εκτός από εμάς, δεν έμαθε το μέτρο των καιρών ούτε το βάρος των νεφελώδικων ονείρων των καιρών (...)". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Όμως το πνεύμα τους είναι ένα πνεύμα πιο ευγενικό απ' το δικό μας. Εμείς σπέρνουμε πολύ, αλλά θερίζουμε ένα τίποτα. Όμως αυτοί αυτό που σπέρνουν το θερίζουν κιόλας. Εμείς είμαστε οι σκλάβοι των ορέξεών μας. Αυτοί τα παιδιά της ικανοποίησής τους". Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.

"Εμείς μετράμε τον χρόνο με βάση την κίνηση αναρίθ_μητων ήλιων και αυτοί μετρούν τον χρόνο με μικροσκοπικές μηχανές μέσα στα τσεπάκια τους. Πες μου τώρα, πώς θα μπορούσαμε ποτέ να συναντη_θούμε στον ίδιο τόπο και την ίδια στιγμή;" Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεφυρώνει με την πένα του την αραβική κληρονομιά με τον δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.