Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από ένα κιτρινισμένο και φθαρμένο γράμμα και δυο-τρεις σελίδες ημερολογίου, θυμήθηκα τη μάνα-Σιμέλα. Έτσι τη φώναζαν σ' όλο το χωριό. Ήρθε από μακριά στον τόπο μας. Έγινε η καλύτερη φιλενάδα των γιαγιάδων μας. Συγκινούμαι όταν γράφει "Μάνα" με κεφαλαίο Μ, όπως γράφουμε το όνομα του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων. Και η μάνα πρέπει το ίδιο, γιατί είναι το Α και Ω της ζωής μας. Μια ύπαρξη διψασμένη για αγάπη η μανα-Σιμέλα. Πολύ τη στερήθηκε, ζώντας σε καιρούς δύσκολους, κάνοντας το καλό στους άλλους. Έξυπνη και δημιουργική, δε γονάτισε στις δυσκολίες κι αγωνιζόταν με νύ...

Διηγήματα από την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου.

Τα διηγήματα αυτά άρχισα να τα γράφω απ' το 1960 ως το 1982. Σε πολλά η έμπνευση ξεκινάει από γεγονότα πιο παλιά. Ήθελα να δώσω χαρακτήρες γυναικών και ιστορίες, που ξεκίνησαν απ' ένα αληθινό περιστατικό. Όπως τό 'χουν πει κι άλλοι η πραγματικότητα, ξεπερνάει η φαντασία.

Το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε το 1978. Περισσότερο είναι ένα χρονικό. Είναι το είδος γραφής που προτιμώ, για να παρουσιάσω αληθινά γεγονότα με μυθιστορηματικό τρόπο. Αλλάζω τα ονόματα και την εμφάνιση των ηρώων για να μη γνωρίζονται. Πιστεύω πως πολλά έχουν αλλάξει σήμερα, προς το καλύτερο βέβαια. (από τον πρόλογο)

Τα κείμενά μου αυτά δεν είναι μόνο για τους ειδικούς, αλλά και για τους απλούς ανθρώπους. Στηρίζονται πάνω στις πηγές και στην ιστορική αλήθεια, δίχως παραπομπές μέσα στο κείμενο, που κουράζουν τον αναγνώστη ακόμη και τον ειδικό. Θέλησα να δώσω τα πορτραίτα μερικών σπουδαίων γυναικών μέσ' απ' τη σκέψη και την ψυχολογία της γυναίκας. Η προσφορά τους θάφτηκε και μερικών συκοφαντήθηκε. Έκαναν πράγματα πολύ σπουδαία, αλλά πολύ λίγο τους το αναγνώρισαν. (από τον πρόλογο)

Τα γιορτινά μας είναι μια μικρή ανθολογία, μια ποικιλία ευχάριστων και εύληπτων κειμένων και ποιημάτων που έγραψαν βραβευμένοι συγγραφείς της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.

Ο εικοσάχρονος Θεοδόσιος, ταξιδεύει στη Μεγάλη Ελλάδα. Μέσα απ' τα τοπία, που χαίρεται, παρατηρεί και τους άλλους της παρέας με χιουμοριστική διάθεση, καταγράφοντας τις αντιδράσεις τους. Υπάρχει δίπλα του μια ποικιλία ανθρώπινων χαρακτήρων, που σε προέκταση εκπροσωπούν μια κοινωνία. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ' αυτούς που θέλουν να δουν και σ' αυτούς, που ταξιδεύουν έτσι, για την παρέα. Για να διώξουν τη μοναξιά τους. Μερικοί κάνουν αυτό το ταξίδι, για έναν ορισμένο μνημείο ή τοπίο. Είναι η Ιθάκη τους. Οι πιο λίγοι, για όλα, όσα αντιπροσωπεύουν αυτό το χώρο και τις μ...

"Κάθε γειτονιά είχε το δικό της κεχαγιά, τον μπόγια των ζωντανών. Ο επάνω μαχαλάς το Γιώργο το σαρδέλα, ο άλλος το Νίκο το χελώνα, ο πιο πέρα το Σπύρο το φαγάνα. Μερικοί ακόμη πιτσιρίκοι όχι τόσο σκληροί, τους ακολουθούσαν. Έτσι κι έσμιγαν όλοι αυτοί, γινόταν θρήνος στον κάμπο..." Μερικά περιστατικά, που συμβαίνουν όμως, όπως ένα περιστέρι που σώζει τη ζωή του Κωνσταντή, τους κάνουν να αλλάξουν γνώμη για τα ζώα. Κι έρχεται η γαλήνη στις καρδιές όλων των παιδιών του χωριού μας.

Είχαν περάσει πολλά παιδιά απ' τα χέρια του. Πότε έτσι, πότε αλλιώς, μάθαινε νέα για τα περισσότερα. Παραβρέθηκε στους γάμους τους και στα βαφτίσια των παιδιά τους. "Τα πνευματικά μου εγγόνια", έλεγε για τα παιδιά τους και καμάρωνε. Για τον Αποστόλη και τον Ασημάκη δεν είχε μάθει τίποτα, γιατί κανένα μαθητή του δεν είδε από κείνη την περιοχή. Στις μετακομίσεις του έχασε ένα δέμα, όπου είχε βάλει κάτι τετράδια σημειώσεων για την πορεία στις διδασκαλίες του και το σημειωματάριο, όπου κρατούσε τις διευθύνσεις των μαθητών του...

Ο Παντελής τα είχε όλα, όμως διαρκώς ζητούσε κι άλλα. Ήξερε μόνο να παίρνει απ' τους άλλους, χωρίς να δίνει τίποτα. Νόμιζε, πως είχε μόνο δικαιώματα και ότι ο κόσμος όλος φτιάχτηκε γι' αυτόν. Κανέναν δεν υπολόγιζε από τους δικούς του και προς τα έξω παρουσίαζε ένα άλλο πρόσωπο, για να είναι αρεστός. Ένα φοβερό γεγονός, τον άλλαξε και η ζωή του πήρε άλλο δρόμο. Πολλοί αναγνώστες, ίσως πουν, πως είναι απίθανη η ιστορία μου. Πως έχει υπερβολές και πως δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Και όμως... έχω γράψει πολύ λιγότερα απ' όσα έχουν γίνει. Ως δασκάλα έζησα από κοντά πολλές περ...

...οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, ζούσαν με τη νοσταλγία της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία περνούσαν στα παιδιά του κι ύστερα στα εγγόνια. Όσο καλά κι αν έβρισκαν έξω, όσο καλά κι αν ζούσαν, όλα ήταν κατώτερα απ' της πατρίδας τους. Πάντα θυμόνταν με λαχτάρα το πατρικό τους με τα πεύκα στην αυλή του ή την ελιά. Με την κληματαριά να σκαρφαλώνει σαν κατακτητής και να ζώνει το σπιτικό τους. Με τα γιασεμιά και τ' αγιοκλήματα να ντύνουν τις μάντρες. Ένα κομμάτι ελληνικού, γαλανού ουρανού ήταν ασύγκριτο, μπροστά στους ουρανούς που έβλεπαν. Κι η γαλανή θάλασσα κυρίευε το μυαλό τους κ...