Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συνήθισα πια στα μοναχικά καλοκαίρια στον ήλιο που ασπρίζει τα κόκκαλα των λόφων συνήθισα πια στη θάλασσα που φουσκώνει αργά μέσα στις φλέβες το βράδυ στο υπόστεγο κρεμασμένα πουλιά το φεγγάρι να μυρίζει καμμένο χόρτο άσπρα σεντόνια ξεπηδούν για λίγο απ' τα παράθυρα σαν φλόγες κ' ύστερα κατακάθονται ξανά στη σάρκα... Άν ήξερες πόσο ωραία είναι στη βεράντα εσύ που κάθε μέρα κουλουριάζεις τα φίδια των δρόμων επάνω σου κ' εσύ που ταξιδεύεις μέσα στα φύλλα της μνήμης και δε με συγχωρείς αν ήξερες τη μοναξιά μου θα εξηγούσες ίσως τα σπασμένα δίχτυα πάνω στο πρόσω...

Τα μάτια τού κατάτρωγαν το πρόσωπο ξετυλιγόταν σαν καπνός από τσιγάρο μες στον ύπνο μου Έπειτα τον κλειδώνανε ξανά αθόρυβα δωμάτια Μονάχα η αντανάκλαση του ήλιου στο σκοτεινό νερό κι εκεί το πρόσωπό του Έψαχνα να τον βρω με σκασμένα χείλη με ανατριχιασμένο το δέρμα της μνήμης- μα πού είχε φύγει; Στη σοφίτα τα βιβλία της εφηβείας του ο Αρθούρος Ρεμπώ κι ο Λοτρεαμόν ωχροί σαν το φεγγάρι στο στήθος τους σπασμένες όλες οι χορδές Έπειτα διπλασιαζόντουσαν οι αράχνες στους καθρέφτες κι έβλεπες το ίδιο πρόσωπο να επαναλαμβάνεται ατέλειωτα την ίδια φιγούρα με τη φθα...

"Ήταν απόγευμα μες στο δωμάτιο και ξάφνου τα πράγματα σαν να ρουφήχτηκαν από τους τοίχους... και μόνον η τζαμαρία βαριανάσαινε κι έτριζε απ' τη ζωή του δρόμου κι απ' τις μεγάλες, δραματικές φωτοσκιάσεις του δειλινού... Προσπάθησα να σας μιλήσω μα γυρίσατε και με κοιτάξατε τόσο ανήσυχα, με πρόσωπο κατασπαραγμένο από ένα ιδιότροπο ενδιαφέρον που παρέπαιε ανάμεσα στην απάρνηση και στην αγάπη... Ξαναπήγα κάτι να πω, μα σηκώσατε το δάχτυλο στα χείλη σας κι ακουμπήσατε στο στόμα μου μια δροσερή τρεμάμενη παλάμη. Τότε σας έφυγα και γλίστρησα στου ύπνου μου τον ύπνο και πάλι βρέθηκ...

Στην Όνειρο οι πρώτοι παραθεριστές είχανε κιόλας φτάσει. Η Όλια έμεινε έκθαμβη απ' τη γλυκύτητα του τοπίου, αυτής της τόσο δροσερής κωμόπολης, κατάφυτης από ελιές, ροδοδάφνες και σκιερές κληματαριές. Βρήκε εύκολα μια μικρή πανσιόν να μείνει για όλο το καλοκαίρι, περιτριγυρισμένη από πλατύφυλλες βιγόνιες, γιασεμιά και κλήματα. Ανέβηκε στο δωμάτιό της. Νυχτολούλουδα σκαλώνανε στο φαρδύ περβάζι του παραθύρου κι έσκυψε να δει κάτω το περιβόλι και τον κήπο.

ΤΟ ΑΔΗΛΟ Εκείνο το άλλο Το άλαλο Ωσάν λέξη Το άδηλο Πίσω από τη σκιά που έκλεινε άνοιγε παλιά συρτάρια Μοναχικά βήματα στο διάδρομο Τραγούδια Αλέριο... Αλέριο Σμήνη πουλιών Γύρω από λέξεις που Χάθηκαν από το νόημά τους Αλίσμονε Αλισμόνη (από την ενότητα "Ωσάν λέξεις") ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ... Να χάνομαι να βρίσκομαι στη Μιλτιάδου Κι ο ήλιος να ομορφαίνει στα μαλλιά μου Παραλυτικούς και επαίτες Τι λες κι εσύ Παναγιά μου Σκεπασμένη με τόσα τάματα Πώς ανασαίνεις τον μικρό Ιησού δίχως ίχνος θαύματος. (από την ενότητα "Κάτω Ουρανός")

Στην "Εκλογή 1971-1992" περιλαμβάνεται μια επιλογή ποιημάτων από τις συλλογές: "Εμπλοκή", 1971, "Ο κήπος με τα εγκαύματα", 1973, "Έκλειψη-Το ημικύκλιο αίμα", 1974, "Ο αρχάγγελος καθρέφτης", 1976, "Ο άνεμος και τα ρολόγια", 1977, "Ο λύκος του μεσονυχτίου", 1978, "Τα αόριστα γεγονότα", 1980, "Θάλεια", 1982, "Η κρεμασμένη", 1984, "Το ιερό κενό", 1988 και "Κοιμήθηκα η αχάριστη", 1992.

Στην "Εκλογή 1971-1992" περιλαμβάνεται μια επιλογή ποιημάτων από τις συλλογές: "Εμπλοκή", 1971, "Ο κήπος με τα εγκαύματα", 1973, "Έκλειψη-Το ημικύκλιο αίμα", 1974, "Ο αρχάγγελος καθρέφτης", 1976, "Ο άνεμος και τα ρολόγια", 1977, "Ο λύκος του μεσονυχτίου", 1978, "Τα αόριστα γεγονότα", 1980, "Θάλεια", 1982, "Η κρεμασμένη", 1984, "Το ιερό κενό", 1988 και "Κοιμήθηκα η αχάριστη", 1992.

[δείγμα γραφής:] ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΙΧΩΣ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ Κλειστοί σταθμοί τα σώματα παραπέμπουν σε κλεμμένα κλειδιά Σκουριασμένα σκοτάδια τα λόγια δεν ανοίγουν στο φως για τίποτε πια Ερειπωμένα λοιπόν τα παλιά σύνορα του πάθους Τα δάκρυα που αποδοκίμαζαν ματαίωναν λέξεις Μέσ' απ' τη φούχτα το φιλί Το βλέμμα να λύνει τα πέδιλα και τα μαλλιά αχνίζοντα Ερειπωμένες οι αετοφωλιές των εκμυστηρεύσεων Μέσ' στ' άγρια μεσάνυχτα το σώμα δίχως αντικλείδι Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΣΙΩΠΕΙΤΑΙ Ό,τι παρασιωπείται είναι ό,τι παρασιωπείται κάτω απ' το μυστικό του μυστικού ό,τι...

Το άλλοτε αύριο του χτες (σ. 39) Κουρασμένη από παμπάλαιες αναμονές από τη λύπη έως θανάτου λυπημένη κατάκοπη από πάθος από δήθεν χαρές σας επιστρέφω το άλλοτε αύριο του χτες Διότι αλλού το κλάμα αλλού τα λόγια Έτσι όπως διακλαδώνεται το τέλος της ζωής στο ίδιο της το τέλος γίνεται ο ήχος μακρινός των πράξεων και των περαστικών τα λόγια ίσκιος

Στον συγκεντρωτικό τόµο "Τα ποιήµατα 1984-2004", που παρουσιάζεται µαζί µε την ανέκδοτη ενότητα "Από µνήµης", αναδεικνύεται το συνολικό έργο των ετών αυτών (ήτοι οι συλλογές: "Η κρεμασμένη", "Το ιερό κενό", "Κοιμήθηκα η αχάριστη", "Η θλίψη καίει τις σκιές μας", "Ωσάν λέξεις", "Το σώμα δίχως αντικλείδι" και "Το ακίνητο εν οδύνη") και η εξέχουσα ποιητική πορεία της Ζέφης Δαράκη. Οι επισηµάνσεις της κριτικής για την ποιήτρια υπήρξαν µέχρι σήµερα καίριες: "Ο ποιητικός τόπος της Δαράκη έχει φωνή µε ύψος και βάθος. Συνδυάζει υψηλό και σκοτεινό, ρίχνει τα σύνορα σώµατος και τόπου...

Σκοτεινά νερά οι γυναίκες τα γέλια τους αστραπές στα τζάμια Άλλες πάλι να σηκώνονται απ' τ' άγρια μεσάνυχτα να γυρνάνε τα λόγια τους γύρω απ' το στόμα με μια στρυφνή επιδεξιότητα να τ' απιθώνουν επάνω στα πράγματα να τα στριφογυρίζουν έπειτα να τα γυαλίζουν κάνοντάς τα ασήμαντα Κενά κομμάτια ζωής