Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κείμενα για συνθέτες, τραγουδιστές και στιχουργούς, και κυρίως για την υπόθεση του ελληνικού τραγουδιού. Ο συντάκτης αυτών των κειμένων ευτύχησε να συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους συνθέτες. Ορισμένοι ήταν "θηρία". Άλλοι μικρά θηρία του γάλακτος, χαμένων γονέων, που βύζαιναν από άλλα ζώα, και ορισμένοι αδιάφοροι και ανθρωπάκια. Ωστόσο τα τραγούδια όλων ταξίδευαν μυστικά σε δίσκους, σε CD, ραδιόφωνα, πίστες, θέατρα και στάδια, αδιαφορώντας και για τις συνθήκες που γράφτηκαν και για κείνους που τα 'γραψαν. Δεν είναι ντροπή να αγαπάει κανείς το τραγούδι. Και όπως υπάρχουν άνθ...

Στις "Εικαστικές καταγραφές" ανατέμνονται μορφές τέχνης και εικαστικοί δημιουργοί που στοιχειώνουν την παγκόσμια αλλά και την ελληνική συνείδηση. Από τις πολυσυζητημένες εκθέσεις "Εκφυλισμένη τέχνη", "Η εποχή του Μοντερνισμού - η τέχνη στον 20ό αιώνα" έως τα "100 χρόνια της Μπιενάλε της Βενετίας" και από το φαινόμενο Τσαρούχης έως την "αίρεση" που συνιστά ο Αλέξης Ακριθάκης, ο Τάκης Μαυρωτάς αναλύει και ερμηνεύει σημαντικά φαινόμενα και τάσεις της εποχής μας. Το βιβλίο καλύπτει ένα ευρύ φάσμα της τέχνης με ενδεικτικές αναφορές σε σημαντικούς πρωταγωνιστές, όπως οι Arman, Bo...

"Τα κείμενά μου γενικώς, όπως έχουν αποφανθεί οι ειδικοί, τα χαρακτηρίζει, όπως και τη στάση μου στη ζωή, ένας θυμός, μια οργή. Έτσι λένε και έτσι είναι. Κατηγορούμαι μάλιστα γι' αυτό. Χαριτωμένα μεν, αλλά κατηγορούμαι... Όχι μόνο αποδέχομαι τη "μομφή", όχι μόνο οργίζομαι και θυμώνω για ό,τι συμβαίνει γύρω μου, αλλά μου είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι θυμωμένοι. Να συμφωνούν στο ελάχιστο με το συνειδησιακό ξεπούλημα που οδηγεί στην ντροπή, αφού για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να περάσει για τα καλά μέσα από συμβιβασμούς, υπολογισμούς, φιλήματα κατουρημένων...

"Η τέχνη δε χρειάζεται εξηγητές. Η μοναδικότητά της έγκειται στο ότι χρησιμοποιεί το πρωτογενές υλικό της ύπαρξης. Σ' αυτό απευθύνεται κι αυτό ενεργοποιεί μέσα στον άνθρωπο. Όσο πιο δεμένος είναι κανείς με τις ανάγκες του, όσο λιγότερο είναι μπερδεμένος μέσα στις περικοκλάδες του νου, τόσο πιο μαγευτική και συγκλονιστική είναι η επαφή του με την τέχνη. Κι αυτό συμβαίνει πιο καθαρά στο θέατρο. Ο κώδικας της υποκριτικής τέχνης είναι ο πιο κοινός, ο πιο κατανοητός κώδικας της ανθρώπινης επικοινωνίας. Χρησιμοποιήθηκε από τον άνθρωπο πριν ακόμα εφευρεθεί ο λόγος. Δε χρειάζεται μ...

Απ' όσο παλιά μπορώ να θυμάμαι, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ίσως το ότι γεννήθηκα σ' ένα σπίτι που έβλεπε σε θερινό κινηματογράφο να είχε κάτι να κάνει μ' αυτό. Γιατί δεν υπήρχε καμία καλλιτεχνική φλέβα στις ρίζες μου κι ακόμα λιγότερη ενθάρρυνση απ' το περιβάλλον μου. Ο ήσυχος επαρχιωτισμός της γενέτειράς μου, της Λεμεσού, δύσκολα μπορούσε να εξαλείψει τη μαγεία των πρώτων εκείνων μαυρόασπρων εντυπώσεων. Δυστυχώς, όντας ο πρώτος γιος ενός επιφανούς δικηγόρου, ο μόνος δρόμος ανοικτός για μένα ήταν αυτός που οδηγούσε στο γραφείο του, μέσω της αγγλικής νομικής σχολής. Η ακατανίκη...

Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες ιστορίες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δ...

[Αθήνα] 25 Μαρτίου [19]54 Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, να μου ζήσεις, να σε χαίρομαι και να ιδείς όλα να πάνε καλά όπως τα θέλεις, υγεία και επιτυχία σου εύχομαι και δόξα και επιτέλους και χρήματα. Δεν ήθελα να περάσει η μέρα χωρίς να σου γράψω έστω και δυο λόγια. Χτες βράδυ πήγα στη Μητρόπολη και άναψα δυο κεριά, και έτυχε να είναι κολλημένα μαζί· τα άφησα έτσι και τα άναψα μαζί. Σήμερα κάλεσα το μεσημέρι τ' αδέρφια σου και τη Μαρί. Τους είχα γλώσσες au gratin και πουλιά γεμισμένα και φρυγανιές. Ήπιαμε στην υγεία σου, αλλά ήταν μελαγχολικά γιατί έλειπες. Όλο τ...

Ο παρόν τόμος μπορεί να επιχαίρει ότι συνιστά ένα μοναδικό συγκερασμό τριών κατευθύνσεων: Στο πρώτο μέρος του θα διαβάσει κανείς μια εκτεταμένη και καίρια επιλογή των απόψεων και των θέσεων του Γιάννη Τσαρούχη για τα δύο τεράστια θέματα που στοίχειωσαν τη σκέψη του και τη ζωή του, από τα βιβλία: "Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος", "Μάτην ωνείδισαν την ψυχή μου" και "Εγώ ειμί πτωχός και πένης" -για τη ζωγραφική και τον έρωτα. Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται σε μια καίρια επιλογή ζωγραφικών του έργων, λίαν αποφασιστική για να οικειωθεί και να αγαπήσει κανείς ένα έργο απρο...

Ο παρόν τόμος μπορεί να επιχαίρει ότι συνιστά ένα μοναδικό συγκερασμό τριών κατευθύνσεων: Στο πρώτο μέρος του θα διαβάσει κανείς μια εκτεταμένη και καίρια επιλογή των απόψεων και των θέσεων του Γιάννη Τσαρούχη για τα δύο τεράστια θέματα που στοίχειωσαν τη σκέψη του και τη ζωή του, από τα βιβλία: "Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος", "Μάτην ωνείδισαν την ψυχή μου" και "Εγώ ειμί πτωχός και πένης" -για τη ζωγραφική και τον έρωτα. Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται σε μια καίρια επιλογή ζωγραφικών του έργων, λίαν αποφασιστική για να οικειωθεί και να αγαπήσει κανείς ένα έργο απρο...

[...] Τα κείμενα του τόμου αυτού, ανθολογημένα από διάφορα βιβλία του, δεν συνιστούν μόνο καταγραφές υπαρξιακού διαλογισμού προσωπικού αλλά και καταθέσεις συνειδητοποιημένων κριτικών εμβιώσεων δυό πραγματικοτήτων: του "Πολιτισμού" και της Ευρώπης συναρθρωμένων σε ένα βαρυσήμαντο γεγονός ζωής. Έτσι αποκτούν, για τον δυσχερή ετούτο ευρωπαϊκό αιώνα, σημασία βαρύνουσα και φωτιστική. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)

[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...

* Ήταν... ένας ηθοποιός Συνέβη στην τηλεόραση. Εκατομμύρια μάτια κι αυτιά το είδαν και το άκουσαν. Τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων. Παρουσιαστής της εκπομπής ηθοποιός. Διαβάζει την ερώτηση: "Ποιός ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης;" Περνάει το τρίλεπτο. Ο ερωτηθείς δεν ξέρει. Αναλαμβάνει να μας... διαφωτίσει ο παρουσιαστής. Αποφαίνεται με... σιγουριά: "Ένας ηθοποιός!" Και πάει παρακάτω. Ένα περιστατικό με δύο ανατριχιαστικές όψεις: τον τηλεθεατή που δεν είχε ακούσει ποτέ τι ήταν ο Βεάκης. Και -τραγικότερο- τον... ηθοποιό που ισχυρίζεται ανύποπτος -μπροστά σ' εκατομμύρια αυτιά και μάτια-...

Οι "Ασκήσεις επί χάρτου" περιλαμβάνουν σημειώσεις που κατά καιρούς κρατούσα, πότε γράφοντας ένα έργο μου, πότε διαβάζοντας κάποια λογοτεχνικά βιβλία και πότε, επιστρέφοντας στο σπίτι, μετά από κάποιες ερεθιστικές κουβέντες -σε καφετέριες και ταβερνεία- με φίλους, γύρω από θέματα αισθητικής. Βασικά, γραφόντουσαν περισσότερο για να διατηρήσω στη μνήμη μου κάποιες σκέψεις μου και κάποιες ιδέες μου, σαν μια παρακαταθήκη για προσωπική μου χρήση, και καθόλου για να λειτουργήσουν ως κάποια θεωρητικά θέσφατα -γύρω από προβλήματα αισθητικής- για τους άλλους.

Αν κατάφερα να εκπληρώσω ένα παιδικό μου όνειρο, αυτό ήταν τα ταξίδια στον κόσμο. Χάρη στο επάγγελμα που ασκώ από τα δεκαοχτώ μου χρόνια, χάρηκα την περιπλάνηση σε χώρες μακρινές των πέντε ηπείρων. Και όποτε ο χρόνος μού το επέτρεπε, δημοσίευα τις εντυπώσεις μου, κυρίως στην Ελευθεροτυπία και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις οποίες έχω καταδικαστεί από το 1976 σε -ίσως- ισόβια θητεία. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν κατάφερα να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από χώρες της Αφρικής, όπως και του Νότιου Ειρηνικού. Τα γεγονότα έτρεχαν και ο χρόνος δεν περίσσευε. Έτσι αυτή...

Της αγάπης και της μοναξιάς Απεχθάνομαι τ' αυτοκίνητα, τις στάσεις των αυτοκινήτων, τα τηλέφωνα, τα περιοδικά, τις εφημερίδες, τους κάθετους και τους οριζόντιους δρόμους, όλα αυτά μπαίνουν ανάμεσά μας, μας χωρίζουν. Δίχως αυτά θα ήμασταν ελεύθεροι. Στην επόμενη συνάντηση θα σε περιμένω μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στα χέρια. Έχεις παρακολουθήσει ποτέ ποδοσφαιρικό αγώνα; Εγώ μονάχα μια φορά. Μου προκαλούν φρίκη τόσες χιλιάδες πρόσωπα, που "αγωνιούν" για το ίδιο πράγμα. Μη φανταστείς πως οι αντίπαλες εστίες προϋποθέτουν και άμιλλα, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, είναι...

Nα πεις με εκατόν πενήντα λέξεις γιατί ζεις, γιατί κάνεις τέχνη, για ποιον. Aν πεις γιατί αγάπησες, τι αγάπησες, ποιον, τι συμπεράσματα έβγαλες για τη ζωή, για το θάνατο, για την τέχνη, για τη φύση, για την ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσες λέξεις σού μένουν για να παραδεχθείς τα λάθη σου, να υπερασπιστείς τις αδυναμίες σου, να αμφισβητήσεις τα υποθετικά σου χαρίσματα; Πόσος χρόνος για να παρατηρείς ακόμα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; Eκατόν πενήντα λέξεις για δεκαπέντε χρόνια επιμονής... δέκα λέξεις το χρόνο. Eίναι λίγο; Πολύ; Γιατί λοιπόν αυτό το δεύτερο βιβλίο; Oι ζωγράφοι...