Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Ποιος είναι ο τρόπος του Νιάρχου; Η λοξή ματιά του μάλλον. Κι αυτό τι θα πει; Ο Νιάρχος είναι ποιητής και οι ποιητές έχουν τη δική τους μεγαθυμία. Βλέπουν την ζωή ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην ολότητά της κι αυτό δεν τους επιτρέπει μεροληψίες. Θυμώνουν, οργίζονται, απογοητεύονται - από τους άλλους· η ζωή είναι όμως πάντα αυτή, μοναδική, ανεπανάληπτη και την αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Δεν χλευάζουν, δεν καταγγέλλουν, επισημαίνουν βεβαίως. Καμιά φορά εγκωμιάζουν - σπανίως. Πάντα με τον δικό τους τρόπο... Από τον Πρόλογο του Θανάση Βαλτινού

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ' αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Πορτρέτα, εξομολογήσεις, ανεπίδοτα γράμματα, συζητήσεις και ανταλλαγές συναισθημάτων με τα πρόσωπα της τέχνης, και κυρίως της μουσικής, καταγράφει ο δημοσιογράφος Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης σε τούτο το βιβλίο. Από τον Μάνο Χατζιδάκι της ευαισθησίας ως τον Νικόλα Πιοβάνι των Όσκαρ. Από το ταμπού που λέγεται γυναίκες μαέστροι έως τους φόβους και τα άγνωστα στοιχεία για την ελληνική ρίζα του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Από τα λίντερ του Βασίλη Τσιτσάνη ως τον ηρωισμό του Τζουζέπε Βέρντι. Και από το αληθινό παραμύθι της ζωής του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και τον λόγο-καρφί της Λίνας Νικ...

Στο μεταξύ ο Δημήτρης Γαρουφαλιάς είχε εμπιστευθεί στη Ζωρζ Σαρρή το χειρόγραφό του (σωστότερα: το δαχτυλόγραφό του) βιβλίο για τον Καβάφη και η δημιουργός τού "Όταν ο ήλιος", με τη σειρά της, αν και ως τα μπούνια η ίδια μέσα στη λογοτεχνική αγορά, στην αδυναμία της να βρει εκδότη για να το εκδώσει, το έδωσε σε μας μήπως και καταφέρουμε και κάνουμε κάτι. Έχουν μεσολαβήσει ήδη δεκατέσσερα χρόνια από την εποχή που συναντούσαμε τον Δημήτρη Γαρουφαλιά στον "Ηνίοχο". Το βιβλιοπωλείο έχει πάψει να λειτουργεί από το 1976, ή μάλλον συνέχισε για κάποια χρόνια με την ονομασία "Ο μικρ...

Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ' ένα σχολικό τετράδιο αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ' άστρα στο στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα παρά πολύ και ζέσταιναν τη ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της θεατρικής ζωής μ' έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και άλλων ηρώων, μπροστά σ' ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει ο κόσμος πέρα από το δικό του κα...

«... Ο Αδάμ και η Εύα, το πιο αθώο ζευγάρι, όπως τα άσπρα προβατάκια, περιπλανιόντουσαν στον Παράδεισο της Εδέμ χωρίς να σκέφτονται το καλό ή το κακό. Και αυτό τους έλειπε. Η γνώση. Κι έπρεπε να την γευθούν σαν να ήταν ένα φρούτο. Και υπήρχαν πολλά που κρεμόντουσαν πάνω στα δέντρα του κήπου. Αχλάδια, πορτοκάλια, ρόδια, μπανάνες και μήλα. Ο σοφός όφις σφύριξε στην Εύα και της κέντρισε την περιέργεια για τα μήλα. Αλλά αυτή, πιο προσεκτική, έδωσε στον Αδάμ να δοκιμάσει το μήλο. Κι αυτός ο φτωχός ανακάλυψε το κακό δαγκώνοντάς το. »Και ξαφνικά βρέθηκε στην οδό Αθηνάς, στη λα...

Ο τόμος "Άγιον Όρος, η άσβεστη φλόγα" θέλει να διασώσει κάτι από την ευγένεια, τη χάρη, τη μαγεία, αλλά και την αυστηρότητα μιας "ανορθοδοξίας" όπως είναι ο μοναχισμός, καθώς η ύπαρξη του τελευταίου μεγαλώνει "επικίνδυνα" το περιθώριο ο κόσμος να μπορεί να μεταβάλλεται κάθε στιγμή σε ποιητικό γεγονός. Δεν έχει παρά να προσέξει κανείς τα ονόματα των συγγραφέων που υπογράφουν τα κείμενα του τόμου αυτού: Παπαδιαμάντης, Καζαντζάκης, Θεοτοκάς, Ουράνης, Κόντογλου, Πρεβελάκης και άλλοι πολλοί σπουδαίοι εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Θρησκευόμενοι ή άθεοι, θαυμαστικοί ή ε...

Το "e-mail στην οδό Αγίου 'Ορους" αποτυπώνεται ως αυτοβιογραφική περιπέτεια. 'Ενας αόρατος Αββάς, άγνωστος συνταξιδιώτης, ο δεύτερος εαυτός μας, πότε φωτεινός και πότε σκοτεινός, σε αιχμαλωτίζει και ταυτόχρονα σε απελευθερώνει. Όλα καταπίνονται, χάνονται, για να αναβαπτισθούν, να ξαναγεννηθούν και να υπάρξουν ως μέγεθος ατομικό και απόλαυση ζωής. Κάθε προγενέστερη γνώση αθροίζεται στη μόρφωση που χάνει τον προορισμό της, αν δεν μεταμορφώσει το υποκείμενό της. Μηδενίζεται το παλιό, σβήνουν τα παλαιά φώτα για να ξανανάψουν ως νέα εκτυφλωτικά. Το τέλος είναι η αρχή. Στο "e...

Μέσα στην τρικυμία των γεγονότων, καράβι σωτηρίας ανήμπορο τώρα πια η τέχνη, και ο καλλιτέχνης αυτοδίδακτος καπετάνιος, πότε ναυαγός διακεκριμένης θέσης και πότε απόκληρος μιας αυτάρκους επικαιρότητας. Ένας σκύλος που γαβγίζει ή ένα πουλί που κελαηδάει μέσα στην οχλοβοή, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε η φωνή του να καλύψει τη βαβούρα του κόσμου και να της δώσει ρυθμό και νόημα. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί την αδυναμία του, είτε απελπίζεται και σωπαίνει για πάντα (προς ικανοποίηση των άσπονδων φίλων του) ή εξακολουθεί να γαβγίζει ακόμα πιο δυνατά, να τραγουδάει γλυκύτερα...