Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μια εξηντάχρονη γυναίκα με πιάνει αγκαζέ [...] Το χαμόγελό της ξεχειλίζει καλοσύνη. Αδύνατον να αντισταθώ σ' αυτές τις μαβιές ίριδες... Την ακολουθώ μέχρι το παράθυρο του μεγάρου, που επιτρέπει να θαυμάσει κανείς την κατάφωτη Μόσχα. "Θέλετε να σας δείξω το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Εμένα, που διατηρούσα ακόμα την ελπίδα να το γράψω εγώ, έρχεστε να μου πείτε πως είναι πολύ αργά; Με σκοτώνετε. Είστε σίγουρη; Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Ναι. Ακόμα κι αν άλλοι μπορούν να γράψουν ωραία, αυτό είναι το ωραιότερο."" Οκτώ αφηγήσεις, οκτώ γυναίκες, οκτώ ιστορίες...

1917, Οκτωβριανή Επανάσταση "Μετά από μια διαταγή του πρώτου κομισάριου του λαού, ένας κόκκινος στρατιώτης απίθωσε πάνω στο τραπέζι μιαν ανατριχιαστική φωτογραφία που έδειχνε καμιά πενηνταριά εργάτες, απαγχονισμένους από τα κοζάκικα στρατεύματα στο Αικατερίνοσλαβ, και πρόσταξε τον αταμάνο να κοιτάξει τη φωτογραφία. Ο κοζάκος παραλίγο να σωριαστεί χάμω, αλλά τον συγκράτησαν δύο κόκκινοι στρατιώτες. Είχε μπροστά του μιαν ακατάρριπτη απόδειξη των πάμπολλων εγκλημάτων που είχαν διαπραχθεί κατά του ρωσικού λαού, κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι τον περίμενε το εκτελεστικό απ...

"Που λέτε, ονειρεύομαι τρένα. Τρένα που εκτροχιάζονται. Πριν πέσουν, τραμπαλίζονται. Σπάνε τις ράγες. Βγάζουν σπίθες. Και μετά έρχεται εκείνος ο ήχος πριν απ' το οριστικό σταμάτημα, ο στριγκός. Που σε πονάει στα δόντια. Που σ’ ανατριχιάζει. Όπως η φαλτσέτα όταν περνάει απ' τη ζώνη του λαιμού, και το κεφάλι αναριγεί, οι ώμοι αναριγούν, και δεν έχει σημασία αν είναι ο Μπίτσο Σόουσα ή ο γερο-Μπέρμαν, οι ώμοι τραντάζονται σαν τα βαγόνια ενός τρένου που εκτροχιάζεται. Μετά μένει στο σβέρκο μια κάψα. Και το γαργάλημα της βούρτσας με το ταλκ γύρω απ’ το λαιμό. Και μια αδιατάραχτη...

Eπανέκδοση, σε νέα μετάφραση, του πασίγνωστου μυθιστορήματος του Φίλιπ Ροθ, που ζωντανεύει με σπαρταριστό τρόπο, κυνικό μαζί και τρυφερό, τις σεξουαλικές εμμονές ενός τριαντάχρονου Αμερικανού. Ο Ροθ επιτίθεται με έντονο σαρκασμό και χωρίς οίκτο στη στενομυαλιά, την άγνοια και την ανοησία που αποτελούν την πηγή των κοινωνικών προκαταλήψεων. Η εξομολόγηση του Πόρτνοϊ είναι μια απελπισμένη κραυγή-έκκληση υπέρ της ανεκτικότητας.

Στη στιγμή, ενώ έξω τα πελώρια κύματα έσπαγαν στα τρεμάμενα πλαϊνά του καραβιού, η γριά, βαδίζοντας τραμπαλιστά, έπιασε να περνάει από κάθε έναν αιχμάλωτο και ν’ ακουμπά την κοκαλιάρικη παλάμη της σε κάθε φλογισμένο μέτωπο. Άρχισε από τις γυναίκες που αγωνιούσαν και έκλαιγαν, συνέχισε με τον φύλαρχο Σιάκα και τελείωσε στο κούτελο του ανήσυχου ανδαλουσιάνικου αλόγου, που ήταν δεμένο σ’ ένα χοντρό δοκάρι. Κι ενώ εκτελούσε την παράξενη τελετουργία της μπροστά στο μονόφθαλμο βλέμμα του Zεσουί Ολιβιέ, ενός πειρατή που καιροφυλακτούσε για οποιαδήποτε απόπειρα εξέγερσης, η γριά άρ...

Πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα ένα αγόρι ταπεινής καταγωγής που σπουδάζει με υποτροφία σ' ένα αριστοκρατικό οικοτροφείο της Νέας Αγγλίας; Λέγοντας ψέματα για το παρελθόν του. Όπως πολλοί συμμαθητές του, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Την ιδεώδη ευκαιρία να διακριθεί θα του τη δώσει ένας διαγωνισμός διηγήματος τον οποίο διοργανώνει το σχολείο και που έπαθλό του είναι μια κατ' ιδίαν συνάντηση με τον θρυλικό Έρνεστ Χέμινγκουεϊ. Όμως, για να γίνει συγγραφέας, ο αφηγητής πρέπει, για πρώτη φορά στη ζωή του, να μάθει να λέει την αλήθεια για τον...

"Η μαμά, πάντα γυρίζει. Γιατί να μη γυρίσει και τώρα;" "Μπορεί να την πιάσει η αστυνομία.»" "Τι έκανε;" "Τίποτα δεν έκανε. Είναι..." Η κόμισσα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που έκανε ν' αναδευτεί το μαργαριταρένιο της κολιέ. Τα μάτια της βούρκωσαν. "Είναι... τι;" ρώτησα. "Είναι εβραία." "Ε, και; Όλοι εβραίοι είμαστε στην οικογένεια. Κι εγώ ακόμα." Επειδή είχα δίκιο, με φίλησε και στα δύο μάγουλα. "Κι εσύ, κυρία...; Εβραία είσαι κι εσύ;" "Όχι. Εγώ είμαι Βελγίδα." "Σαν κι εμένα." "Ναι· σαν κι εσένα... και χριστιανή." "Χριστιανή είναι το αντίθετο του εβραίου;" "Το...

"Aν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι". Δεν γνωρίζω καλύτερη απεικόνιση αυτού του αφορισμού, που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ, από τη διαφωτιστική σκηνή όπου ο Βίλχελμ Στάινιτς, ένας από τους πιο αμείλικτους σκακιστές του 19ου αιώνα, ο οποίος εγκλείστηκε σε άσυλο όταν έχασε τα λογικά του, προκαλεί τον Θεό να παίξει μαζί του μια τελευταία παρτίδα, παραχωρώντας του μάλιστα το πλεονέκτημα ενός στρατιώτη. Αυτός ο Εβραίος από τη Βοημία, μέσα στην τρέλα του είχε καταλάβει, πριν από τον Νίτσε, ότι όποιος αναμετριέται με τον Θεό γίνεται ο ίδιος Θεός....

Ένας επιµελητής εκδόσεων βελτιώνει το ύφος συγγραφέων και επεµβαίνει ακόµα και σε κλασικά κείµενα. Ένας παθιασµένος αναγνώστης χάνεται στα λαβυρινθώδη προσχέδια διηγηµάτων του αγαπηµένου του συγγραφέα. Ένας άλλος γευµατίζει µε τον µπορχεσιανό Φούνες τον µνήµονα, την ώρα που ο νεαρός Μπόρχες βρίσκεται αντιµέτωπος µε το αίνιγµα του χρόνου στην τοποθεσία Σαράντα Χώµατα. Κι ενώ γνωστοί µυθιστορηµατικοί χαρακτήρες αναζητούν τη θέση τους σ’ ένα καινούργιο αφήγηµα, µια τσεστερτονικής εµπνεύσεως λέσχη επιτρέπει στα µέλη της να µελαγχολούν απερίσπαστα. "Σύντοµες και παράξενες" ισ...

Στο Μέγαρο Γιακουμπιάν, μια πολυκατοικία που χτίστηκε πριν από εβδομήντα χρόνια στο Κάιρο, ζουν και εργάζονται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων που συνιστούν μια πιστή μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας (στα ελληνικά γράμματα, ανάλογο θέμα πραγματεύεται ο Μ. Καραγάτσης στο "10"). Ο συγγραφέας, συνεχίζοντας την παράδοση του Ναγκίμπ Μαχφούζ, παρατηρεί τους ήρωές του, τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, χωρίς να τους κρίνει, με τρυφερή και στοργική ματιά, με πόνο και κατανόηση. Ζούμε τις ελπίδες και την εξέγερση του Τάχα,...

Στο Μέγαρο Γιακουµπιάν, µια πολυκατοικία που χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 στο Κάιρο, αποµεινάρι αλλοτινής δόξας, ζουν και εργάζονται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων που συνιστούν µια πιστή μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας. Ο συγγραφέας, συνεχίζοντας την παράδοση του Ναγκίµπ Μαχφούζ, παρατηρεί τους ήρωές του, τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, χωρίς να τους κρίνει, µε τρυφερή και στοργική ματιά, µε πόνο και κατανόηση. Ζούµε τις ελπίδες και την εξέγερση του Τάχα, νεαρού ισλαµιστή που ονειρεύεται να γίνει αστυνοµικός,...

"Τότε ο σκύλος ξυπνούσε, τεντωνόταν, κύρτωνε τη ράχη, κουλούριαζε τη λεπτή και μακριά ουρά του, κι έμπαινε στην καλύβα με κραυγές και γρυλίσματα ασυνήθιστης αγριότητας. Έναν έναν ξυπνούσε τους γιους και τους γαμπρούς που κοιμόνταν αφού είχαν πιει άθλιο κρασί, τους ταρακουνούσε από τα πόδια, έσκιζε παντελόνια, κάπου κάπου διέκοπτε καμιά πράξη που θα κατέληγε να δώσει στον γέρο κι άλλα εγγόνια, κι έτσι, μέσα σε βρισιές, έβγαιναν έξω για να φέρουν τα τσιμπλιασμένα μάτια τους μπροστά στη γκρίζα φωτεινότητα της στέπας. "Κωλόσκυλο!" τολμούσε να πει μέσα απ' τα δόντια του κάποιος...

Πώς ένας φονιάς μπορεί, εκτός από πληρωμένος, να είναι παράλληλα ερωτευμένος κι ευαίσθητος; Μια επιταγή μπορεί να αλλάξει την κακή διάθεση του κοσμοπολίτη killer. Όμως, το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αναζήτηση του υποψήφιου θύματός του μοιάζει να είναι η φωνή της γαλλιδούλας του στον αυτόματο τηλεφωνητή. Όλη η τεχνική του νουάρ στους ήρωες, στην πλοκή και τη γλώσσα.

Ένας επαγγελματίας είναι πάντα επαγγελματίας, ασχέτως του ποιο είναι το επάγγελμά του. Ο επαγγελματίας που μας παρουσιάζει ο Λουίς Σεπούλβεδα είναι ένας στυγερός δολοφόνος ο οποίος παίρνει τις "παραγγελίες" του και τις εκτελεί με τρόπο άψογο και αποτελεσματικό. Στα 42 του χρόνια όμως χάνει κάπως τον άφθαστο επαγγελματισμό του επειδή, για πρώτη φορά στη ζωή του, ερωτεύεται. Επιτρέποντας στο συναίσθημα να μπει στη ζωή του ο δολοφόνος παύει να είναι τόσο κυνικός όσο πριν. Αρχίζει να έχει διλήμματα, μιλάει στον εαυτό του στον καθρέφτη, ενδιαφέρεται να μάθει τι είδους άνθρωπος ε...

Παρ’ όλο που είχε υποταγεί εντελώς στο ασυνείδητο της ηδονής, κατάλαβε τι έμελλε να του συμβεί, αλλά δε θέλησε να σταματήσει. Συνέχισε. Συνέχισε με άκρατη ευχαρίστηση, ώσπου τίναξε από μέσα του αυτό που τον έκανε άνδρα: το σπέρμα του, την ίδια στιγμή που απ’ το λαρύγγι του άφηνε να βγει αυτό που τον έκανε άνθρωπο: η ψυχή του. Το μόνο που έμεινε μετά ήταν ένα σώμα κορεσμένο, άδειο. Ο άνδρας της κραυγής ήταν νεκρός. Ο άνδρας της κραυγής ήταν ένας άνθρωπος που βάδιζε και είχε κάνει μια στάση μετά από σχεδόν έναν αιώνα αδιάκοπο περπάτημα. Ήταν ενενήντα εννέα χρόνων και πέθανε...

Παρ’ όλο που είχε υποταγεί εντελώς στο ασυνείδητο της ηδονής, κατάλαβε τι έμελλε να του συμβεί, αλλά δε θέλησε να σταματήσει. Συνέχισε. Συνέχισε με άκρατη ευχαρίστηση, ώσπου τίναξε από μέσα του αυτό που τον έκανε άνδρα: το σπέρμα του, την ίδια στιγμή που απ’ το λαρύγγι του άφηνε να βγει αυτό που τον έκανε άνθρωπο: η ψυχή του. Το μόνο που έμεινε μετά ήταν ένα σώμα κορεσμένο, άδειο. Ο άνδρας της κραυγής ήταν νεκρός. Ο άνδρας της κραυγής ήταν ένας άνθρωπος που βάδιζε και είχε κάνει μια στάση μετά από σχεδόν έναν αιώνα αδιάκοπο περπάτημα. Ήταν ενενήντα εννέα χρόνων και πέθανε...

Περιλαμβάνονται τα κείμενα: - Σωκράτης Καμπουρόπουλος, "Το βιβλίο στον κινηματογράφο" - Νίκος Σαββάτης, "Η οθόνη του βιβλίου" - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Ερωτευμένος Σαίξπηρ" [για την ταινία του Τζον Μάντεν του 1998] - Αχιλλέας Κυριακίδης, "Ο θρόνος του αίματος" [για την ταινία του Ακίρα Κουροσάουα του 1957] - Σώτη Τριανταφύλλου, "Γυμνό γεύμα" [για την ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ του 1991] - Δημήτρης Χαρίτος, "Ιαγουάρος" [για την ταινία της Κατερίνας Ευαγγελάκου του 1994] - Νίκος Σαββάτης, "Στημένο παιχνίδι" ["The Spanish Prisoner", για την ταινία του Ντέιβιντ Μ...

Το τεύχος του προγράμματος περιλαμβάνει τα κείμενα (ως επί το πλείστον πρωτότυπα): - Σωκράτης Καμπουρόπουλος, "Κείμενα και εικόνες" - Μάνος Ευστρατιάδης, Χαιρετισμός - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Μάκβεθ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Τάσος Γουδέλης, "Μακμπέθ" του Όρσον Ουέλς - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Οθέλος" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Ηλίας Κανέλλης, "Οθέλος" του Σεργκέι Γιούτκεβιτς - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Μπαζ Λούρμαν - Χανς Σλουμ, "Τα χρόνια μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ" του Γ.Β....