Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Και αυτή η μοιραία γυναίκα, η Μαριάνθη, ένα ευτραφές ραμολιμέντο με ξιγκάκια και μπαμπάτσικα στήθια που πάφλαζαν με το παραμικρό γελάκι, βρισκόταν τώρα ανάμεσα τους. Μια πάλαι ποτέ τρελοαλανιάρα, που έλεγε "έρωτας" και ξεροστάλιαζε όπως οι ξενιτεμένοι όταν προφέρουν τη λέξη "πατρίδα". Μια διαόλου κάλτσα, που όταν στεκόταν μπροστά σε τζαμί κοίταζε μόνο το μιναρέ και σπαρτάραγε. Μια μερακλού, που, όταν πήγαινε στο χασάπη, ξέκοβαν από μέσα της απανωτοί αναστεναγμοί καταπώς ξέκοβαν από τη μηχανή του κιμά τα ευμεγέθη λουκάνικα. Μια ζωοδότρα, που έλεγε "φτου σου" σε χλεμπονιάρηδ...

... Και το μολύβι μου, πολύ το αγαπάω. Το πιάνω, το χαϊδεύω, και γλυκαίνεται τ' αυτί μου όταν ακούω το απάλαφρο σούρσιμό του πάνω στο χαρτί. Σαν μπερδεύονται μέσα μου οι έννοιες και δυσκολεύομαι να εκφραστώ, το βάζω στο στόμα -θερμόμετρο μαθές- και το γεύομαι, σέρνοντας τη μύτη της γλώσσας μου πάνω στη δική του μύτη ή, από την άλλη πλευρά, πάνω στα βαθουλωμένα γράμματα του κατασκευαστή του. Τώρα πια διαβάζω και με τη γλώσσα. Είναι όμως φορές που δεν τα καταφέρνω ή δε μου ταιριάζουν οι λέξεις, και το δαγκώνω τρυφερά, σαν χαϊδολογούσα γάτα. Άλλοτε πάλι ζορίζομαι πολύ και μπήγ...