Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Στην "Ανθολογία της νεοελληνικής ποιήσεως" έγινε προσπάθεια να τιθασευτεί το υλικό σ' ένα ορισμένο χώρο σύμφωνα με την αρχή: το λιγότερο δεν βλάπτει - το περισσότερο βλάπτει. Η ανθολόγηση-ποταμός και το έργο θα έκανε δύσχρηστο και στον αναγνώστη θα έφερνε σύγχυση. Η αλφαβητική κατάταξη προτιμήθηκε για τους ίδιους λόγους. Θεωρήθηκε σκόπιμο, παρά τα καθιερωμένα, να τηρηθεί η ορθογραφία των κειμένων είτε από τις πρώτες εκδόσεις, είτε από υπεύθυνες εκδόσεις απάντων χωρίς καμιά επέμβαση στη στίξη και στη μορφή και να περιοριστεί στο ελάχιστο η παράθεση αποσπασμάτων. [...]...

Σαν τον ήχο του νάϊ που παίζει στους δρόμους της Αθήνας ο ξεπεσμένος δερβίσης στο ομώνυμο διήγημα, έτσι ακούγεται και η φωνή του Παπαδιαμάντη (1851-1911), αυτού του άρχοντα της ελληνικής γλώσσας, στα 23 αριστουργηματικά διηγήματα που ανθολογούνται στον παρόντα τόμο. Αυτό το καλαμένιο νάϊ που παίζει ο ξένος μουσουλμάνος, όπως ακριβώς και η φωνή του Παπαδιαμάντη, "κατά δύο κοκκίδας διαφέρει διά να είναι το Ναι, οπού είπεν ο Χριστός. Το Ναι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον."

Εις τα διηγήματα, όσα εδημοσίευσα κατά καιρούς ο υποφαινόμενος τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα ενεπνεύσθην, αληθώς, από τας αναμνήσεις μου και τα αισθήματα μου, τα οποία θέλγουσιν και συγκινούσιν εμέ αυτόν - ίσως και ολίγους φιλαναγνώστας [...] Έπειτα ουδαμού σχεδόν θα εύρηται ότι επέζησα βεβιασμένην θέσιν ή πλοκήν, όπως γαλβανίσω την περιέργειαν του αναγνώστου. Όπου γίνεται λόγος περί ξενιτεμένων, οίτινες επιστρέφουσι μετά μακράν απουσία ή στέλλουσι γράμματα μετά υλικής παρηγορίας εις τους οικείους, ταύτα όλα βασίζονται επί της πραγματικότητος [...] Αλλά τα πλείστα των υπ' εμού...