Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κι έρχεται η στιγμή που, κοιτάζοντας πίσω, θα μετρήσεις: Tόσα από δω... Τόσα από κει... Αν είχα κάνει αυτό, αν το άλλο... Είναι κι εκείνη η από μέσα φωνή που σε καρφώνει: "Με καταδίκασες, με έθαψες". Τότε τα σπας όλα: δισταγμούς, αλυσίδες... Και η Νίκη τα ’σπασε. Τα τίναξε όλα στον αέρα κι άρχισε, ελεύθερη πια, το κυνηγητό της ζωής, που της επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Μιας ζωής που μέχρι τότε δεν είχε ζήσει. Ιστορία και μύθος, μύθος και ιστορία παλεύουν για να βγει στο φως όρθια η ζωή. Και βγαίνει. Στον μύθο.

Ακόμα μια χρονιά πλούσιας ποιητικής συγκομιδής, γεγονός που έκανε το έργο των ανθολόγων κοπιώδες προκειμένου να ξεδιαλέξουν την ήρα από το σιτάρι, πιστοί στο πνεύμα της ετήσιας ποιητικής ανθολογίας της Κοινωνίας των (δε)κάτων, όπου επιχειρείται κάθε φορά να διυλιστεί η λογοτεχνική παραγωγή ώστε να εξαχθεί το αιθέριο έλαιο, το νέκταρ το καλό. Οι ανθολόγοι μερίμνησαν ιδιαίτερα για την αντιπροσωπευτικότητα των επιλογών τους με μόνο κριτήριο την ποιότητα έτσι ώστε να καλύπτεται όλο το φάσμα το εκδοτικό, το ηλικιακό και το αισθητικό. Η πληθωρική παραγωγή ποιητικών συλλογών...

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο συγκινησιακές περιγραφές και δυνατά συναισθήματα. Μια στιγμή ήταν. Στη νυχτερινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Φιλοξενούσε καταξιωμένες γυναίκες -ηθοποιούς εν προκειμένω- με θέμα τις αναμνήσεις τους από τα παιδικά τους χρόνια. Πέτυχα, στο τέλος της, τη συζήτησή του με την εξαιρετική καρατερίστα Χρυσούλα Ρώπα - δημόσια όπως καταλαβαίνετε, γι' αυτό και τολμώ να αναφερθώ. Η περίπτωσή της, όση πρόλαβα να ακούσω, στάθηκε το ερέθισμα - χαστούκι για μένα την αλαφροΐσκιωτη. Τι ρόλο μπορεί να παίξει ένας κόμπος από σπάγγο, δεμένος στο ποδαράκι ενός νιογέννη...

Περασμένος αιώνας. Μια οικογένεια με εφτά παιδιά που μεγαλώνουν περνώντας μέσα από τον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, τον Εμφύλιο, το διχασμό. Ιστορίες ανθρώπων στο γύρισμα ταραγμένων εποχών της ανθρωπότητας. Παιδιά που ζουν τον έρωτα, που πληγώνονται από τη μοίρα τη δικιά τους και της Ελλάδας. Ανάμεσα τους και η Αντιγόνη. Όμορφη και αδικημένη όπως πιστεύει, με το πάθος να ζήσει, να λευτερωθεί, να υπερτερήσει, κινείται σπασμωδικά. Παντρεύεται και, ανικανοποίητη, ζει για λίγες, απαγορευμένες στιγμές, έναν μονόπλευρο έρωτα που καθορίζει τη ζωή της. Μάνα μόνο...

Νιάτα του σήμερα. Παιδιά της διπλανής πόρτας, των αδερφών μας, των φίλων. Τα δικά μας παιδιά σε έναν κόσμο που δεν χαρίζει ούτε μια αθώα μέρα. Ο Μάκης, η Λουκία, η Νιόβη, ο Στέλιος, η Φιλιώ παλεύουν να ονειρευτούν, να ζήσουν. Αν η ζωή μας είναι ένα δωμάτιο, ας μην κάνουμε το βάσανό μας μοναδικό παράθυρο. Γιατί στον άλλο τοίχο του ένα ακόμη παράθυρο περιμένει να το ανοίξουμε, να δούμε και την άλλη θέα του κόσμου.

Ζωγράφισα μια όμορφη εικόνα και / πήδηξα μέσα της. / Έτσι σε βρίσκω. Το βλέμμα σου με ξεφυλλίζει. Δεν είναι ότι σ' αγάπησα. / Αγάπησα.

Δέκα συγγραφείς γράφουν για το Λιμάνι της Ζωής τους. Άλλοι εντός θέματος, άλλοι εκτός, όλοι όμως με ένα στόχο: την απόλυτη συνέπεια στο συγγραφικό τους ύφος που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Ένα βιβλίο που θα συγκινήσει, θα προκαλέσει, θα εξοργίσει, ένα βιβλίο που θα ταξιδέψει τον αναγνώστη σε λιμάνια αλλόκοτα, πραγματικά ή φανταστικά, σε λιμάνια ζωής...

Παντρεύτηκε τον Θανάση η Ματούλα. Ευκατάστατος και περασμένα τα σαράντα εκείνος, είκοσι ενός χρονών και όμορφη εκείνη. Σωστό αγρίμι από τη φτώχεια και την καταπίεση, σαράκι μέσα της το φευγιό από το σπίτι. Και ρίζωσε με το Θανάση και έκανε παιδί μαζί του. Η καρδιά της όμως ήταν γραφτό να επαναστατήσει. Στέλιος το όνομα, ετών τριάντα. Μελαχρινός και λεβεντόκορμος, αγαπημένος ανηψιός του άντρα της. Στο γλέντι του γάμου της τον πρωτοείδε η Ματούλα να χορεύει ζεϊμπέκικο και να σειέται ο τόπος. Σηκώθηκε και εκείνη, έτσι με το νυφικό, και χόρεψε μαζί του. Μονόδρομος η ευτυχία...

Αληθινή ιστορία. Προκλητική. Η Τότα, ο Ντίμης και η ανορθόδοξη ζωή τους. Ζωή με κύριο γνώρισμα την αποστροφή τους για έρωτες ρουτίνας. Ζωή βασισμένη σε τραύματα που αποπροσανατολίζουν, που σκάβουν, που φυτεύουν πικρόριζα φυτά, με μεταλλαγμένα λουλούδια. Ώσπου, για την Τότα, έρχεται η Μεγάλη Στιγμή. Η στιγμή όπου βρίσκουν τον προορισμμό τους. Τον κληροδοτημένο προορισμό μέσα μας, μέσα της, κόντρα σε όποιο δρόμο κι αν έχει πλαστογραφήσει η επιφάνεια.

Το πολύ γέλιο κλαίει. Το πολύ κλάμα γελάει. Δεν κατάλαβες, είπες, φίλε; Τι να καταλάβεις, τη ζωή; Ποιος την κατάλαβε ποτέ; Τη ζεις. Την ξέρεις.

Κι έρχεται μια χρονιά όπου τα γενέθλια δεν είναι μια ξεθωριασμένη από τη χρήση ημερομηνία. Μια χρονιά όπου το "μέχρι εδώ'' παίρνει μαχαίρι και κόβει. Γιατί ο ομφάλιος λώρος πρέπει να πάψει να τυλίγεται στο λαιμό ενός παιδιού γεμάτου ρυτίδες πια. Ο ομφάλιος λώρος που χρόνια ατέλειωτα απομυζά και δεν τροφοδοτεί. Να κοπεί, γιατί ο χρόνος τελειώνει, κι oι μέρες πρέπει να λευτερωθούν, να ανασάνουν επιτέλους. Να κοπεί, πριν χαθεί και η τελευταία "καινούρια αρχή", που είναι ακόμα εκεί και περιμένει.

Με χώρισα στα δυο και στάθηκα στη μέση. Η Μαρία. Η Ελένη. Το Ναι της μιας, το Ναι της άλλης, και ο Θεός, παντού και Απών, να κατοπτεύει. Μέρες ζωής. Νύχτες φωτιάς. Το Μέγιστο Ερώτημα αναπάντητο. Και η αγάπη να χώνεται, να διαλύει σκοτάδια, να γιατροπορεύει, να στρώνει δρόμους. Χριστέ μου, πόσο ωραίο είναι το φως... Πόσο χρυσός ο ήλιος!

Είναι μεγάλη ιστορία, Μυρσίνη, πολύ μεγάλη, ωκεανός. Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις κάποτε... Είναι κι οι λέξεις που δεν την αντέχουν. Δεν τη χωράνε. Και πώς να χωρέσουν τόση απελπισία, τόσο πόνο... Πώς να χωρέσουν τη μέσα ερημιά, το φόβο κι εκείνον τον έρωτα, κόρη μου, τον έρωτα-φως, τον έρωτα-δώρο, την ώρα ακριβώς που στο πιο βαθύ σκοτάδι, άρχιζε ανύποπτα ο νόστος, ο δικός μου απελπισμένος και λυτρωτικός δρόμος για το Νότο.