Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η νουβέλα "Ο εκδικητής" δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1838 στο Blackwood's Magazine. Με τη χαρακτηριστική του προσήλωση στη θεματική του φόνου, και τοποθετώντας την αφήγηση στο αστικό περιβάλλον της γερμανικής επαρχίας, ο ντε Κουίνσυ εξιστορεί μια σειρά από βίαιες και μυστηριώδεις πράξεις τελετουργικής εκδικήσεως, εμμένοντας ιδίως στα κίνητρα του δράστη και το κοινωνικό τους υπόβαθρο. Ο φόνος εκδικήσεως στον ντε Κουίνσυ είναι, όπως γράφει για τον συγγραφέα ο Κωστής Παπαγιώργης, έγκλημα πρωτίστως ηθικό. "Για να είναι ηθικό έγκλημα και όχι ηθικό ατύχημα, η δολοφονία πρέ...

"... Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο κάστρο εδώ και ώρα. Ένα ρολόι την έσπαγε για λίγο, χτυπώντας ανά τέταρτo· και υψώνοντας το βλέμμα, ο Λανδγράβος διεπίστωσε ότι ήταν περασμένες δύο... Μια στιγμιαία αίσθηση δέους τον κατέλαβε, καθώς τα μάτια του πλανήθηκαν στο σκότος του αντίπερα άκρου του δωματίου, στην αιφνίδια σκέψη ότι ένα ον τόσο μυστηριώδες και ικανό να εισβάλει, σε πείσμα τόσων εμποδίων, στο εσωτερικό κάθε αρχοντικού του Κλόστερχαϊμ, ήταν αναμφίβολα πολύ πιθανό να επισκεφθεί και το κάστρο· μάλιστα, δεν ήταν διόλου απίθανο να μπει και σ' αυτό το ίδιο δωμάτιο. Ποια μάν...

"Γιατί με αποκαλείτε δολοφόνο κι όχι οργή του Θεού που καίει τα βήματα του δυνάστη και καθαρίζει τη γη όταν είναι ποτισμένη από αίμα;" Εκείνη τη σειρά των τρομερών γεγονότων που συγκλόνισε την ήσυχη πόλη μας στη βορειοδυτική Γερμανία και το πανεπιστήμιό της, το έτος 1816, αν και θεωρήθηκε απλώς μια στιγμή τυφλής ανθρώπινης θηριωδίας που ξέσπασε ασυγκράτητη, αποτελεί κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο για να ξεχαστεί ή να αφεθεί χωρίς μια δικής της ξεχωριστή καταγραφή. Όμως το ηθικό δίδαγμα που βγήκε απ' αυτά τα συμβάντα είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο κι αξίζει βαθιάς προσοχής από...

Στα νιάτα μου δεν μπορούσα να μπω σε κάποια μεγάλη βιβλιοθήκη, ας πούμε εκατό χιλιάδων τόμων, χωρίς να με κατακλύσει ένα συναίσθημα οδύνης και πνευματικής ταραχής, που θύμιζε τα δάκρυα τα οποία έχυνε ο Ξέρξης όταν ατενίζοντας τον τεράστιο στρατό του σκεφτόταν ότι σε εκατό χρόνια δεν θα υπήρχε ψυχή ζώσα. Εμένα, σε σχέση με τα βιβλία, θα με κατέκλυζε το ίδιο συναίσθημα την ημέρα του θανάτου μου. Εδώ, είπα μέσα μου, υπάρχουν εκατό χιλιάδες βιβλία, που ακόμα και το χειρότερό τους θα μπορούσε να αποτελέσει για μένα πηγή χαράς και γνώσης· μόνο που κατά πάσα πιθανότητα θα κληθώ στ...

"Από την πρώτη κιόλας επαφή με το βιβλίο, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τόσο την προδρομική σημασία των "Εξομολογήσεων" και του "Suspiria" όσο και τη λογοτεχνική τους σπουδαιότητα. Τριάντα πέντε χρόνια πριν από τη γέννηση του Φρόυντ, ο Ντε Κουίνσυ μας μιλάει ήδη για τον αχανή κόσμο του ασυνειδήτου, για την παντοδυναμία της παιδικής ηλικίας, για την ανυπαρξία της λήθης· κι αυτό σε μια γλώσσα ποιητική και σχεδόν θεολογική κατά μέρη και κατά μέρη τρυφερή και κάποτε, τέλος, χιουμοριστική." Νίκος Φωκάς

Πριν από ενάμιση αιώνα, όταν ο Τόμας ντε Κουίνσυ έγραψε τις Εξομολογήσεις του, η κατάσταση ενός οπιομανούς ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Δεν παραβίαζε κανένα νόμο, η κοινή γνώμη δε στρεφόταν εναντίον του, ούτε συγκεντρωνόταν πάνω του το ενδιαφέρον της· τα ναρκωτικά "ήταν φτηνά, ήταν εύκολο ν' αγοραστούν και οι κίνδυνοί τους - αν και εξίσου μεγάλοι, τότε όσο και τώρα - δεν ήταν κατανοητοί. Όλοι αυτοί που περιμένουν να βρουν στην αφήγηση των εμπειριών του Ντε Κουίνσυ παραλληλισμούς με τη φύση των στοιχείων που παρέχουν τ' αστυνομικά δελτία και τα ιατρικά ιστορικά σή...

"Ο εκδικητής" ("The Avenger: A Narrative"), η πιο εμπνευσμένη από τις τρεις όλες κι όλες ιστορίες τρόμου που έγραψε ο περίφημος "Άγγλος οπιομανής" Τόμας Ντε Κουίνσυ δημοσιεύθηκε πριν από 168 χρόνια στο λονδρέζικο περιοδικό Blackwood's Edinburgh Magazine και από τότε παραμένει μία από τις σημαντικότερες -και οπωσδήποτε η πρώτη στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία- ψυχολογικές σπουδές στην τρομοκρατία. Ωστόσο η πραγματική δύναμή της φανερώνεται όταν αρχίζει το ίδιο το κείμενο να ενεργεί σαν τρομοκράτης! Αυτό μόνον ο Ντε Κουίνσυ θα μπορούσε να το κατορθώσει.

Ουδέποτε, στα χρονικά της Χριστιανοσύνης όλης, εμπήκε σ' ενέργεια τέτοια πράξη από ένα μοναχικό και μονωμένο άτομο, οπλισμένο με τόση αποτρόπαιη εξουσία πάνω στις καρδιές των ανθρώπων, όπως η εξολοθρευτική δολοφονία με την οποία, το χειμώνα του 1812, ο Ιωάννης Ουίλλιαμς, εντός μιας ώρας, απερήμωσε δύο σπίτια, ξεκλήρισε ούτε λίγο ούτε πολύ δύο ακέραια νοικοκυριά κι επέβαλε την υπεροχή του απένταντι σ' όλα τα τέκνα του Κάιν.

"Το μαύρο χιούμορ είναι οριοθετημένο από πολλά πράγματα, όπως απ' την ηλιθιότητα, τη σκεπτικιστική ειρωνεία, την αστειότητα χωρίς οξύτητα· είναι ο κατ' εξοχήν θανάσιμος εχθρός της αισθηματικότητας, που αιώνια έχει το ύφος ότι πνέει τα λοίσθια, που βρίσκεται πάντα στο γαλάζιο φόντο", γράφει ο Μπρετόν. Ένας γαλαξίας συγγραφέων, βιογραφίες εκτυφλωτικές, παρουσιάζεται και ανθολογείται. Ο Μποντλέρ, ο Ρεμπό, ο Ντε Λ' Ιλ Αντάμ, ο Ζαρί, ο Απολινέρ, ο Λωτρεαμόν, ο Πόε, ο Κάφκα, ο Νίτσε, ο Σαντ, ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Ζιντ, ο Κρο, ο Σουίφτ και άλλοι, εξυψώνουν ό,τι αποκαλείται χιούμ...