Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το θρυλικό πια Μακόντο, το φανταστικό χωριό της μαρκεσιανής μυθολογίας, είναι το επίκεντρο των διηγημάτων της συλλογής "Η κηδεία της Μεγάλης Μάμα" που, μαζί με μερικά ακόμη έργα του κολομβιανού συγγραφέα, αποτέλεσαν το πρόπλασμα των "Εκατό χρόνων μοναξιάς". Πρόσωπα, καταστάσεις και μοτίβα των διηγημάτων αυτής της συλλογής -που γράφτηκαν όλα το 1962- φωτισμένα από το ανακλώμενο φως της κατοπινής μεγαλόπρεπης μυθιστορηματικής τοιχογραφίας, αποκτούν σήμερα μιαν άλλη δραστικότητα και μιαν άλλη προοπτική. Η γραφή του Μάρκες, κράμα πάντα ρεαλιστικών και φανταστικών στοιχείων, μάς...

... Κοιμόταν με τα μάτια ανοιχτά. Ο Οδυσσέας στάθηκε κοντά της, με τα πορτοκάλια στο χέρι, και κατάλαβε πως τον κοιτάζει χωρίς να τον βλέπει. Τότε πέρασε το χέρι του μπροστά στα μάτια της και τη φώναξε με το όνομα που είχε βρει για να τη σκέφτεται: «Αρίντνερε!» Η Ερέντιρα ξύπνησε. Ένιωσε γυμνή μπροστά στον Οδυσσέα, έβγαλε μια στριγκλιά και σκεπάστηκε με το σεντόνι ώς το κεφάλι. «Μη με κοιτάς» είπε. «Είμαι φριχτή». «Έχεις όλη το χρώμα του πορτοκαλιού» είπε ο Οδυσσέας. Έβαλε τα φρούτα στο ύψος των ματιών της για να το συγκρίνει και μόνη της. «Κοίτα». Η Ερέντιρα ξεσκέπασε...

"Λίγα έργα στην παγκόσμια λογοτεχνία φέρνουν άξια τον τίτλο "τοιχογραφία" μιας εποχής, ενός λαού, μιας συγκλονιστικής συλλογικής εμπειρίας, και η κατάχρηση του όρου θα μας έκανε πολύ διστακτικούς να τον χρησιμοποιήσουμε αν δεν επρόκειτο για ένα σημαδιακό έργο, όπως αναμφισβήτητα είναι το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Τοιχογραφία πράγματι της μοίρας όχι μόνο της Κολομβίας, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής, που για δύο αιώνες τώρα παλεύει απεγνωσμένα, πιασμένη σε φοβερό δόκανο, να βρει μια διέξοδο. Την αγωνία και το σισύφειο χαρακτήρα αυτής της πάλη...

Ο Κολομβιανός Νομπελίστας συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μετά το κλασικό πια αριστουργηματικό του έπος των Λατινοαμερικανικών λαών, Εκατό Χρόνια Μοναξιά, διαδηλώνει στο Φθινόπωρο του Πατριάρχη την τραγική πραγματικότητα της πολιτικής ζωής των ίδιων αυτών ταλαιπωρημένων χωρών και ενώνει τη φωνή του με μια δεκάδα άλλους γνωστούς Λατινοαμερικανούς συγγραφείς σ' ένα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στις δικτατορίες. Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη είναι μια οργισμένη μαρτυρία για τη μάστιγα που βασανίζει ως τις μέρες μας αυτούς τους λαούς με τις φρικαλεότητες που διαβάζουμε και ακο...

Ο κεραυνός που χτυπάει τις καρδιές του νεαρού Φλορεντίνο Αρίσα και της συνομήλικής του Φερμίνα Δάσα διακόπτεται απότομα από τη σφοδρή αντίδραση του πατέρα της και ακυρώνεται με το πέρασμα του χρόνου, όσον την αφορά. Ο Φλορεντίνο θα παραμείνει συναισθηματικά ανάπηρος σχεδόν για όλη του τη ζωή, μη μπορώντας να την ξεχάσει. Η Φερμίνα, αντίθετα, υποκύπτει στα θέλγητρα ενός γοητευτικού και έμπειρου γιατρού, φτιάχνει οικογένεια και εκλογικεύει την απώλεια του πρώτου άντρα στη ζωή της. Με φόντο τις ακτές της Καραϊβικής και δαμόκλειο σπάθη την τρομερή αρρώστια της εποχής, τη χολέρα...

Ο Μιγκέλ Λιττίν, οριστικά εξόριστος από το δικτάτορα της Χιλής, πέρασε παράνομα τα σύνορα της πατρίδας του στις αρχές του 1985, μεταμφιεσμένος σε Ουρουγουανό επιχειρηματία. Ενώ προηγουμένως ήταν μελαχρινός, είχε γένια και ήταν εύσωμος, τώρα εμφανίζεται αδυνατισμένος, χωρίς γένια, με καστανά μαλλιά. «Ξαναμαθαίνει» απ' την αρχή το γέλιο, το περπάτημα, όλες τις χειρονομίες και τις κινήσεις. Καθοδηγώντας ταυτόχρονα πέντε κινηματογραφικά συνεργεία, που δούλευαν σε διαφορετικά μέρη, έγινε και ο ίδιος ηθοποιός, παίζοντας ένα ρόλο που απαιτούσε τελειότητα: το παραμικρό λάθος θα ήτα...

Στις 8 Μαΐου 1830 ο Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Παλάσιος εγκαταλείπει την Μπογκοτά, συνοδευόμενος από την ακολουθία του, έχοντας οριστικά απαρνηθεί την εξουσία. Ο στρατηγός Μπολίβαρ αγνοεί ότι επιχειρεί το τελευταίο του ταξίδι. "Τι συμβαίνει;... Είμαι τόσο άσχημα για να μου μιλάνε για διαθήκη και για να εξομολογηθώ;... Πως θα βγω από αυτό τον λαβύρινθο!" Μπερδεύοντας τη φαντασία με την ιστορία, περνώντας σαν μάγος από το έπος στο απέριττο χρονικό της ανθρώπινης μοίρας, ο συγγραφέας διαμορφώνει τα απομεινάρια ενός συναρπαστικού ονείρου που ο Μπολ...

«...Ονειρεύτηκα πως ακολουθούσα τη δική μου κηδεία, με τα πόδια, περπατώντας ανάμεσα σε μια συντροφιά από φίλους ντυμένους με αυστηρό πένθος αλλά με γιορτινό κέφι. Όλοι δείχναμε χαρούμενοι που ήμασταν μαζί. Κι εγώ περισσότερο απ' όλους, για κείνη την ευχάριστη ευκαιρία που μου έδινε ο θάνατος να ξαναβρεθώ με τους φίλους μου από τη Λατινική Αμερική, τους πιο παλιούς, τους πιο αγαπημένους, αυτούς που δεν είχα δει για πολύ καιρό. Στο τέλος της τελετής, όταν άρχισαν να φεύγουν, έκανα να πάω μαζί τους, αλλά ένας απ' αυτούς μου έδωσε να καταλάβω, με τελεσίδικη αυστηρότητα, πως...

"Η είδηση βρισκόταν στην τρίτη νεκρική κρύπτη, κάτω από τον κεντρικό βωμό, από την πλευρά του Ευαγγελίου. Η ταφόπλακα έγινε κομμάτια με το πρώτο χτύπημα της τσάπας και μια ολοζώντανη μακριά κόμη με έντονο χάλκινο χρώμα ξεχύθηκε από την κρύπτη. Ο επιστάτης του έργου θέλησε να τη βγάλει έξω ανέπαφη με τη βοήθεια των εργατών κι όσο περισσότερο την τραβούσαν, τόσο πιο μακριά και πυκνή έδειχνε, μέχρι που βγήκαν και οι τελευταίες τρίχες που ήταν κολλημένες ακόμα στο κρανίο ενός κοριτσιού. Στη νεκρική κρύπτη δεν απέμενε τίποτε άλλο, εκτός από μερικά μικρά και σκόρπια κοκαλάκια και...

"Προτού μπει στο αυτοκίνητο έριξε μια ματιά πίσω της για να σιγουρευτεί πως κανένας δεν την παρακολουθούσε. Ήταν εφτά και πέντε το βράδυ στην Μπογκοτά. Είχε σκοτεινιάσει μια ώρα πριν, το Εθνικό Πάρκο ήταν κακοφωτισμένο και τα δέντρα χωρίς φύλλα διαγράφονταν τρομαχτικά πάνω στο μουντό και θλιβερό ουρανό, αλλά δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω της για να φοβηθεί, απ' όσο μπορούσε να δει".

Ένα εξαιρετικό παιδικό βιβλίο από τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, που τιμήθηκε για την τεράστια προσφορά του στο χώρο των γραμμάτων με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1982.