Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι Χρονοταξιδευτές είναι μία εξαιρετικά καινοτόμος σειρά των Εκδόσεων Ταξιδευτής που απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες -μαθητές του Δημοτικού Σχολείου- και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, οι Χρονοταξιδευτές φέρνουν τα παιδιά μας κοντά σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος καθιστώντας τες οικείες και γνώριμες, αγαπητές και πάνω από όλα ανθρώπινες, δίνοντάς τους το δικαίωμα και την ευκαιρία να τις κατανοήσουν, να τις αναλύσουν και γιατί όχι, να τις ε...

Οι Χρονοταξιδευτές είναι μία εξαιρετικά καινοτόμος σειρά των Εκδόσεων Ταξιδευτής που απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες -μαθητές του Δημοτικού Σχολείου- και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, οι Χρονοταξιδευτές φέρνουν τα παιδιά μας κοντά σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος καθιστώντας τες οικείες και γνώριμες, αγαπητές και πάνω από όλα ανθρώπινες, δίνοντάς τους το δικαίωμα και την ευκαιρία να τις κατανοήσουν, να τις αναλύσουν και γιατί όχι, να τις ε...

Οι Χρονοταξιδευτές είναι μία εξαιρετικά καινοτόμος σειρά των Εκδόσεων Ταξιδευτής που απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες -μαθητές του Δημοτικού Σχολείου- και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, οι Χρονοταξιδευτές φέρνουν τα παιδιά μας κοντά σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος καθιστώντας τες οικείες και γνώριμες, αγαπητές και πάνω από όλα ανθρώπινες, δίνοντάς τους το δικαίωμα και την ευκαιρία να τις κατανοήσουν, να τις αναλύσουν και γιατί όχι, να τις ε...

Η μαμά μου είναι πολύ καλή. Τόσο καλή που την κάνω ό,τι θέλω. Η μαμά με φωνάζει: "Αντώνη, Αντωνάκη! Τακτοποίησε, παιδί μου, τα παιχνίδια σου και έλα να φας. Σε λίγο πρέπει να πας για ύπνο". Τα παιχνίδια στο δωμάτιό μου είναι ένα βουνό. Βαριέμαι να το τακτοποιήσω. Είναι όλα μπροστά στην πόρτα και δεν μπορώ να βγω έξω. Πατώ πάνω στο αστυνομικό αυτοκίνητο και αρχίζει να σφυρίζει η σειρήνα. Μετά γλιστρώ πάνω στο πάνινο σκυλάκι κι εκείνο αρχίζει να γαβγίζει...

Η μαμά φωνάζει από την κουζίνα: "Μανόλη, εσύ έσπασες το ποτήρι;" "Όχι!" της απαντώ εγώ. "Ποιος το έσπασε;" "Η Βούλα". Η Βούλα έρχεται τρέχοντας στο δωμάτιό μου. Φοράει μόνο μία παντόφλα. "Δεν το έσπασα εγώ, είσαι ένας ψεύτης!" μου λέει. Σε λίγο έρχεται και η μαμά. "Μαμά, ο Μανόλης είπε ψέματα ότι το έσπασα εγώ", παραπονιέται η Βούλα. Από την κουζίνα ακούγεται ένας κρότος. Τρέχουμε όλοι μαζί. Έσπασε ένα βάζο. Το έριξε ο δυνατός αέρας που φυσούσε από το ανοικτό παράθυρο...

Ο αδελφός μου μοιάζει με μυρμήγκι. Όταν μοιάζεις με μυρμήγκι όλοι σε θαυμάζουνε και σου λένε "μπράβο". Εμένα δε μου λέει κανένας μπράβο γιατί όλο μ' αρέσει να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ανάσκελα, να ακουμπάω τα πόδια μου στον τοίχο και να κοιτάζω τα δαχτυλάκια μου. Όταν το κάνεις αυτό, δε σε λένε μυρμήγκι, δηλαδή εργατικό, σε λένε κηφήνα, δηλαδή τεμπέλη.

Η αδελφή μου είναι δύο και μιλάει μωρουδίστικα. "Τι ωραία που μιλάει!" λέει ο μπαμπάς "Είναι πολύ χαριτωμένη", λέει και η μαμά. Εγώ είμαι πέντε και μιλάω μωρουδίστικα όπως η αδελφή μου. "Γιατί δε μιλάς καθαρά;" με ρωτάει ο μπαμπάς. "Μην παριστάνεις το μωρό", λέει και η μαμά. Εγώ θυμώνω, πάω στο δωμάτιό μου και κρύβομαι μέσα στη ντουλάπα. "Αντώνη, Αντωνάκη," με ψάχνει η μαμά. Εγώ δε βγαίνω. Θέλω να με ψάχνει, όλο να με ψάχνει και να ανησυχεί όπως ανησυχεί και για την Αννούλα.

Αργυρόκαστρο, Τρεμπεσίνα, Ελ-Αλαμέιν: μέρη που έμειναν στην Ιστορία, αφού εκεί έχυσαν το αίμα τους χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες πολεμώντας κατά των ιταλικών και γερμανικών στρατευμάτων. Ανδρούτσος, Μακρυγιάννης, Νικηταράς: άντρες που πολέμησαν με πάθος για την ελευθερία της πατρίδας τους κατά των Τούρκων. Ιστορίες γνωστών αλλά και άγνωστων ηρώων από τον Πόλεμο του 1940 και την Επανάσταση του 1821 που θα μας θυμίζουν πάντα τι σημαίνει να πεθαίνει κανείς για την πατρίδα του.

Στο νηπιαγωγείο μου αρέσει ένα κοριτσάκι. Έχει πάρα πολύ ωραία κοτσιδάκια με φιογκάκια. Δεν πασαλείβεται ποτέ με σοκολάτα και η μύτη της δεν τρέχει ποτέ μυξούλες. Όλο γελάει και δεν γκρινιάζει καθόλου. Ήθελα να την ζητήσω σε γάμο αλλά δεν της είπα τίποτα γιατί ξέρω τι θα πει από μέσα της: "Σιγά μην πάρω για σύζυγό μου αυτόν που είναι κοντός, άσχημος, κουτός και κακιασμένος".

Ο μπαμπάς μου είναι ναυτικός. Η μαμά κι εγώ μένουμε με τον παππού και την γιαγιά για να μην είμαστε μόνοι μας όταν λείπει ο μπαμπάς. Ο παππούς έχει όλο κόκκινο πρόσωπο και τα φρύδια του όλο ακουμπάνε το ένα με το άλλο. Δηλαδή ο παππούς όλο είναι θυμωμένος. Η γιαγιά του κάνει όλα τα χατίρια για να μην πάθει τίποτα η καρδιά του όταν θυμώνει. Εγώ μοιάζω του παππού. Η μαμά μου κάνει όλα τα χατίρια γιατί πονάω το κεφάλι μου όταν θυμώνω.

Σ' ένα παράξενο περιβόλι οι καρποί δεν ήταν ευχαριστημένοι. Η κολοκύθα, που ήταν και αρχηγός, τους έβαζε να δουλεύουν σκληρά. Η πληρωμή τους ήταν ένας κουβάς νερό την εβδομάδα. Για το φραγκόσυκο ήταν αρκετό, όχι όμως και για το καρπούζι. Αποφάσισαν ότι αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο, ξεσηκώθηκαν και ακολούθησαν το σχέδιο της σοφής ελιάς.

Ένας όμορφος νέος θέλει να ανταμώσει την καλή του στον παραδεισένιο τόπο της, μα πρέπει να περάσει από δυο δοκιμασίες. Ένας χαμένος θησαυρός θα ανακαλυφθεί σε μέρος όπου κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Τα πράσινα ξωτικά δεν ήθελαν να κάνουν κάθε μέρα την ίδια δουλειά, γιατί έτσι σκλάβωναν το όμορφο πουλί που είχαν στο κεφάλι τους. Μια κοινωνία ζώων ανακαλύπτει τι γίνεται, όταν κάποιοι άλλοι αδικούνται.

Από τι κινδυνεύει πιο πολύ το πουπουλένιο βασίλειο; Από την αναρχία που το εκφυλίζει ή την τυραννία που το αλυσοδένει; Τι μπορούν να κάνουν οι πολίτες του, τα πουλιά, για να αντιμετωπίσουν τη σκιά που ρίχνουν οι δυο μεγάλες αυτές απειλές στη μαγεμένη τους χώρα; Από την πένα της βραβευμένης Ειρήνης Καμαράτου - Γιαλλούση και με εικονογράφηση του μοναδικού Αλέκου Φασιανού έχετε στα χέρια σας μια παιδική ιστορία με μεγάλα μηνύματα για το πώς οι μικροί μπορούν να κατανοήσουν τη δημοκρατία.

Η Άννα φοβάται τη θάλασσα, τα μπουμπουνητά και τα αυτοκίνητα, ενώ η Στέφη φοβάται το σκοτάδι και τα φαντάσματα. Ο Δημήτρης, πάλι, είναι αδύνατον να ανοίξει τα μάτια του κάθε πρωί για να πάει στο σχολείο. Και ο Πέτρος έχει ένα ελαττωματάκι: ζηλεύει τα πράγματα των συμμαθητών του και τα θέλει για τον εαυτό του... Όλους κάτι μας φοβίζει, αλλά με λίγο σπρώξιμο και μπόλικη θέληση όλα, αλόμη και οι κακές συνήθειες, ξεπερνιούνται!

Η γιαγιά μου μένει στο χωριό και έχει πέντε αδελφές. Την πέμπτη αδελφή της τη λένε Μαρουλία και είναι γκρινιάρα. Εγώ σ' αυτή μοιάζω. Το είπε ο μπαμπάς. Το είπε κι η μαμά. Το άκουσε ο αδελφός μου και το λέει κι αυτός. Μου το λένε όλοι πως είμαι γκρινιάρα. Ο μπαμπάς και η μαμά δουλεύουν πολύ. Ο αδελφός μου διαβάζει πολύ. Κι εγώ κάθε μέρα γκρινιάζω πολύ...

Η μαμά με ψάχνει. Με ψάχνει πίσω από την πολυθρόνα. Δεν είμαι. Πίσω από την πόρτα δεν είμαι. Κάτω από το κρεβάτι όμως είμαι. Με βρήκε! "Έλα, Βασούλα, έλα, μην ντρέπεσαι. Αν ήξερες ποιος ήρθε!" Εγώ όμως ήξερα ποιος ήρθε, γι' αυτό κρύφτηκα. Ήρθε η θεία Αντωνία που όλο με κοιτάει και όλο με ρωτάει... Κι εγώ ντρέπομαι και κοκκινίζω. Και ντρέπομαι που ντρέπομαι και ντρέπομαι που κοκκινίζω...

Δεν είσαι εντάξει, κύριε καθρέφτη, δεν είσαι εντάξει. Τα έχουμε πει τόσες φορές οι δυο μας και τα έχουμε συμφωνήσει. Τα αγόρια είναι όρνεα, αλλά εμείς προσπαθούμε να μην τα βρίζουμε. Αντίθετα, τους κάνουμε τα γλυκά μάτια για να μας φλερτάρουν και να έχουμε μετά να κοκορευόμαστε στις φίλες μας. Όμως τώρα τελευταία μου δείχνεις το πρόσωπό μου αλλιώτικο, σαν να μην ισχύουν όλα αυτά. Πρώτα απ' όλα, τα μάτια μου. Είναι υγρά, κόκκινα και σαν να κοιτάζουν κάτι που δεν υπάρχει μπροστά τους. Μάγουλα ξαναμμένα και χείλη σιροπιασμένα. Εδώ κι ένα μήνα μού δείχνεις την ίδια φάτσα. Α...

Η μύτη μου είναι μεγάλη. Μεγάλη και στραβή. Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο με φωνάζουνε Μυτόγκα, μα η δασκάλα τα μαλώνει: "Σημασία δεν έχει η εξωτερική εμφάνιση", τους λέει. "Το σπουδαίο είναι να έχεις ωραία αισθήματα". Έτσι κι εγώ το αποφάσισα: θα έχω ωραία αισθήματα. Γιατί τότε όλοι θα θαυμάζουνε τα αισθήματά μου και δε θα βλέπουνε τη μύτη μου...

Στα γενέθλιά μου η γιαγιά μού χάρισε μια κούκλα και μου ζήτησε ένα φιλί. Εγώ της έδωσα δυο φιλιά, αλλά δεν πήρα δύο κούκλες! "Τι την ήθελες την άλλη κούκλα;" θα μου πείτε. Να, επειδή η κούκλα μου ήταν νύφη, ήθελα κι ένα γαμπρό. Η γιαγιά θα μου χαρίσει του χρόνου, είπε, το γαμπρό... Μα μέχρι τότε, τι θα κάνω; Πρέπει κάτι να κάνω...

Σ' ένα μακρινό πλανήτη, τα ρομπότ είχαν στο μέρος της καρδιάς τους μια βιτρίνα που τη στόλιζαν με όμορφα πετράδια. Το ρομπότ Ρο 7 ήθελε πολύ να βρει κάτι αληθινό για να βάλει στη βιτρίνα της δικής του καρδιάς, όμως αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο. Μέσα από την αλήθεια του μύθου, τα παιδιά ανακαλύπτουν την έννοια της αυτοεκτίμησης.