Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σ' ένα μακρινό πλανήτη, τα ρομπότ είχαν στο μέρος της καρδιάς τους μια βιτρίνα που τη στόλιζαν με όμορφα πετράδια. Το ρομπότ Ρο 7 ήθελε πολύ να βρει κάτι αληθινό για να βάλει στη βιτρίνα της δικής του καρδιάς, όμως αυτό δεν ήταν τόσο εύκολο. Μέσα από την αλήθεια του μύθου, τα παιδιά ανακαλύπτουν την έννοια της αυτοεκτίμησης.

Τα ζώα του δάσους, για να λύσουν τις διαφορές τους, όρισαν αρχικά για δικαστή τους το άγριο γεράκι. Οι λύσεις όμως που έδινε δεν τα ευχαριστούσαν κι έτσι όρισαν για δικαστή τους το ειρηνικό περιστέρι που κατάφερε όχι μόνο να αποδώσει δικαιοσύνη αλλά και να πετύχει την συμφιλίωσή τους.

Tα ζώα του δάσους, για να λύσουν τις διαφορές τους, όρισαν αρχικά για δικαστή τους το άγριο γεράκι. Οι λύσεις όμως που έδινε δεν τα ευχαριστούσαν κι έτσι όρισαν για δικαστή τους το ειρηνικό περιστέρι που κατάφερε όχι μόνο να αποδώσει δικαιοσύνη, αλλά και να πετύχει τη συμφιλίωσή τους.

Ένας όμορφος νέος θέλει να ανταμώσει την καλή του στον παραδεισένιο τόπο της, μα πρέπει να περάσει από δυο δοκιμασίες. Ένας χαμένος θησαυρός θα ανακαλυφθεί σε μέρος όπου κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Τα πράσινα ξωτικά δεν ήθελαν να κάνουν κάθε μέρα την ίδια δουλειά, γιατί έτσι σκλάβωναν το όμορφο πουλί που είχαν στο κεφάλι τους. Μια κοινωνία ζώων ανακαλύπτει τι γίνεται, όταν κάποιοι άλλοι αδικούνται.

Ένα περίεργο πουλί χάριζε τα αυγά του σε μια φτωχή γυναίκα για να τα πουλάει στην αγορά και να μπορεί έτσι να ζήσει τα παιδάκια της. Όποτε όμως η γυναίκα θύμωνε, τα αυγά έσπαγαν και από μέσα έβγαιναν άγρια θυμωμένα πουλάκια, που τσιμπούσαν πότε τους άλλους και πότε την ίδια... Τα πουλάκια του θυμού της κυρα-Ευανθίας δεν έπρεπε να γεννηθούν, γιατί πότε τσιμπούσαν τους άλλους και πότε εκείνη. Ένα παραμύθι για τον θυμό και την αντιμετώπισή του.

Η κυρία Κουκουβάγια θεραπεύει όλα τα ζώα του δάσους με το θαυματουργό της φάρμακο. Τι θα γίνει, όμως, όταν η Αλεπουδίτσα και οι φίλοι της θα της το κλέψουν; Μια ιστορία για την ομορφιά της προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα...

Από τι κινδυνεύει πιο πολύ το πουπουλένιο βασίλειο; Από την αναρχία που το εκφυλίζει ή την τυραννία που το αλυσοδένει; Τι μπορούν να κάνουν οι πολίτες του, τα πουλιά, για να αντιμετωπίσουν τη σκιά που ρίχνουν οι δυο μεγάλες αυτές απειλές στη μαγεμένη τους χώρα; Από την πένα της βραβευμένης Ειρήνης Καμαράτου - Γιαλλούση και με εικονογράφηση του μοναδικού Αλέκου Φασιανού έχετε στα χέρια σας μια παιδική ιστορία με μεγάλα μηνύματα για το πώς οι μικροί μπορούν να κατανοήσουν τη δημοκρατία.

Οι Χρονοταξιδευτές είναι μία εξαιρετικά καινοτόμος σειρά των Εκδόσεων Ταξιδευτής που απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες -μαθητές του Δημοτικού Σχολείου- και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, οι Χρονοταξιδευτές φέρνουν τα παιδιά μας κοντά σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος καθιστώντας τες οικείες και γνώριμες, αγαπητές και πάνω από όλα ανθρώπινες, δίνοντάς τους το δικαίωμα και την ευκαιρία να τις κατανοήσουν, να τις αναλύσουν και γιατί όχι, να τις ε...

Ο νεαρός Τιμ ένιωθε μόνος και λυπημένος. Το μόνο που του είχε μείνει από τον πατέρα του ήταν το μικρό σπιτάκι στον κήπο. Μέσα σε αυτό υπήρχαν τρεις καθρέφτες σκεπασμένοι με ένα λεπτό ύφασμα. Σύντομα ανακάλυψε πως ο τρόπος που κοίταζε τον κάθε καθρέφτη είχε μεγάλη σημασία για τη ζωή του. Ένα παραμύθι για την Αισιοδοξία.

Η μαμά φωνάζει από την κουζίνα: "Μανόλη, εσύ έσπασες το ποτήρι;" "Όχι!" της απαντώ εγώ. "Ποιος το έσπασε;" "Η Βούλα". Η Βούλα έρχεται τρέχοντας στο δωμάτιό μου. Φοράει μόνο μία παντόφλα. "Δεν το έσπασα εγώ, είσαι ένας ψεύτης!" μου λέει. Σε λίγο έρχεται και η μαμά. "Μαμά, ο Μανόλης είπε ψέματα ότι το έσπασα εγώ", παραπονιέται η Βούλα. Από την κουζίνα ακούγεται ένας κρότος. Τρέχουμε όλοι μαζί. Έσπασε ένα βάζο. Το έριξε ο δυνατός αέρας που φυσούσε από το ανοικτό παράθυρο...

Ο αδελφός μου μοιάζει με μυρμήγκι. Όταν μοιάζεις με μυρμήγκι όλοι σε θαυμάζουνε και σου λένε "μπράβο". Εμένα δε μου λέει κανένας μπράβο γιατί όλο μ' αρέσει να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ανάσκελα, να ακουμπάω τα πόδια μου στον τοίχο και να κοιτάζω τα δαχτυλάκια μου. Όταν το κάνεις αυτό, δε σε λένε μυρμήγκι, δηλαδή εργατικό, σε λένε κηφήνα, δηλαδή τεμπέλη.