Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι Χρονοταξιδευτές είναι μία εξαιρετικά καινοτόμος σειρά των Εκδόσεων Ταξιδευτής που απευθύνεται σε νεαρούς αναγνώστες -μαθητές του Δημοτικού Σχολείου- και στοχεύει σε μια γνωριμία τους με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού πολιτισμού, μέσα από ένα ελκυστικό ταξίδι στο παρελθόν. Μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο, οι Χρονοταξιδευτές φέρνουν τα παιδιά μας κοντά σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος καθιστώντας τες οικείες και γνώριμες, αγαπητές και πάνω από όλα ανθρώπινες, δίνοντάς τους το δικαίωμα και την ευκαιρία να τις κατανοήσουν, να τις αναλύσουν και γιατί όχι, να τις ε...

Στο νηπιαγωγείο μου αρέσει ένα κοριτσάκι. Έχει πάρα πολύ ωραία κοτσιδάκια με φιογκάκια. Δεν πασαλείβεται ποτέ με σοκολάτα και η μύτη της δεν τρέχει ποτέ μυξούλες. Όλο γελάει και δεν γκρινιάζει καθόλου. Ήθελα να την ζητήσω σε γάμο αλλά δεν της είπα τίποτα γιατί ξέρω τι θα πει από μέσα της: "Σιγά μην πάρω για σύζυγό μου αυτόν που είναι κοντός, άσχημος, κουτός και κακιασμένος".

Δεν είσαι εντάξει, κύριε καθρέφτη, δεν είσαι εντάξει. Τα έχουμε πει τόσες φορές οι δυο μας και τα έχουμε συμφωνήσει. Τα αγόρια είναι όρνεα, αλλά εμείς προσπαθούμε να μην τα βρίζουμε. Αντίθετα, τους κάνουμε τα γλυκά μάτια για να μας φλερτάρουν και να έχουμε μετά να κοκορευόμαστε στις φίλες μας. Όμως τώρα τελευταία μου δείχνεις το πρόσωπό μου αλλιώτικο, σαν να μην ισχύουν όλα αυτά. Πρώτα απ' όλα, τα μάτια μου. Είναι υγρά, κόκκινα και σαν να κοιτάζουν κάτι που δεν υπάρχει μπροστά τους. Μάγουλα ξαναμμένα και χείλη σιροπιασμένα. Εδώ κι ένα μήνα μού δείχνεις την ίδια φάτσα. Α...

Η μαμά μου είναι πολύ καλή. Τόσο καλή που την κάνω ό,τι θέλω. Η μαμά με φωνάζει: "Αντώνη, Αντωνάκη! Τακτοποίησε, παιδί μου, τα παιχνίδια σου και έλα να φας. Σε λίγο πρέπει να πας για ύπνο". Τα παιχνίδια στο δωμάτιό μου είναι ένα βουνό. Βαριέμαι να το τακτοποιήσω. Είναι όλα μπροστά στην πόρτα και δεν μπορώ να βγω έξω. Πατώ πάνω στο αστυνομικό αυτοκίνητο και αρχίζει να σφυρίζει η σειρήνα. Μετά γλιστρώ πάνω στο πάνινο σκυλάκι κι εκείνο αρχίζει να γαβγίζει...

Η αδελφή μου είναι δύο και μιλάει μωρουδίστικα. "Τι ωραία που μιλάει!" λέει ο μπαμπάς "Είναι πολύ χαριτωμένη", λέει και η μαμά. Εγώ είμαι πέντε και μιλάω μωρουδίστικα όπως η αδελφή μου. "Γιατί δε μιλάς καθαρά;" με ρωτάει ο μπαμπάς. "Μην παριστάνεις το μωρό", λέει και η μαμά. Εγώ θυμώνω, πάω στο δωμάτιό μου και κρύβομαι μέσα στη ντουλάπα. "Αντώνη, Αντωνάκη," με ψάχνει η μαμά. Εγώ δε βγαίνω. Θέλω να με ψάχνει, όλο να με ψάχνει και να ανησυχεί όπως ανησυχεί και για την Αννούλα.

Ο μπαμπάς μου είναι ναυτικός. Η μαμά κι εγώ μένουμε με τον παππού και την γιαγιά για να μην είμαστε μόνοι μας όταν λείπει ο μπαμπάς. Ο παππούς έχει όλο κόκκινο πρόσωπο και τα φρύδια του όλο ακουμπάνε το ένα με το άλλο. Δηλαδή ο παππούς όλο είναι θυμωμένος. Η γιαγιά του κάνει όλα τα χατίρια για να μην πάθει τίποτα η καρδιά του όταν θυμώνει. Εγώ μοιάζω του παππού. Η μαμά μου κάνει όλα τα χατίρια γιατί πονάω το κεφάλι μου όταν θυμώνω.

Είμαι ένας κεραμιδόγατος. Ένα παιδάκι μια μέρα με μάζεψε από το δρόμο για να με κάνει κατοικίδιο. Ωραίο το σπίτι του, δε λέω. Είχε μυρωδιές στην κουζίνα, τραπέζι με μεζέδες για να σκαρφαλώνεις, να αρπάζεις και να τρέχεις, σκουπιδοτενεκέ γεμάτο που αναποδογύριζε εύκολα, μαλακές πολυθρόνες για χουζούρι και άνετο ύπνο, κατάλληλα χαλιά για να ξύνεις και να ακονίζεις τα νύχια, είχε μπιμπελό διάφορα για να τα κυλάς και να παίζεις. Όλα θα ήταν υπέροχα, αν δεν υπήρχαν οι πόρτες που κλείνανε και δε σε αφήνανε να βγεις έξω...

Είμαι ο κύριος Σωσίβιος Χαχαχά και μπορώ να σας σώσω, όχι βέβαια κουβαλώντας σας στην πλάτη μου, αλλά με ένα άλλο τρόπο...να σας μάθω να ξεπερνάτε κάθε σας δυσκολία με το γέλιο!

Η μύτη μου είναι μεγάλη. Μεγάλη και στραβή. Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο με φωνάζουνε Μυτόγκα, μα η δασκάλα τα μαλώνει: "Σημασία δεν έχει η εξωτερική εμφάνιση", τους λέει. "Το σπουδαίο είναι να έχεις ωραία αισθήματα". Έτσι κι εγώ το αποφάσισα: θα έχω ωραία αισθήματα. Γιατί τότε όλοι θα θαυμάζουνε τα αισθήματά μου και δε θα βλέπουνε τη μύτη μου...

Το Σάββατο πήγαμε στα γενέθλια της Τασούλας. Πάνω σε ένα τραπεζάκι ήταν ένα μπολ με τα αγαπημένα μου μπισκότα. Για να μην τα δούνε και μου τα φάνε, τα σκέπασα με μια χαρτοπετσέτα. Έπαιζα με τα άλλα παιδιά και έκανα τον αδιάφορο. Κάθε τόσο πήγαινα κρυφά και έτρωγα ένα μπισκότο μέχρι που τα έφαγα όλα. Μετά πονούσε η κοιλιά μου και δεν μπορούσα να παίξω...

Ο αδελφός μου μοιάζει με μυρμήγκι. Όταν μοιάζεις με μυρμήγκι όλοι σε θαυμάζουνε και σου λένε "μπράβο". Εμένα δε μου λέει κανένας μπράβο γιατί όλο μ' αρέσει να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου ανάσκελα, να ακουμπάω τα πόδια μου στον τοίχο και να κοιτάζω τα δαχτυλάκια μου. Όταν το κάνεις αυτό, δε σε λένε μυρμήγκι, δηλαδή εργατικό, σε λένε κηφήνα, δηλαδή τεμπέλη.