Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του "ντου" πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να 'ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος. Κρατάει ακόμα την παλιά "αθωότητα" του ελληνικού κινηματογράφου σ' εκείνες τις ημέρες της "δόξας" του, όταν "εν αγνοία" του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ' τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τ...

Δίπλα στο τζάκι, ένας παππούς διηγείται εφτά παραμύθια στον εγγονό του, ταξιδεύοντάς τον στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου, ξεδιπλώνοντας μπροστά στα μάτια του ελληνικούς μύθους και κομμάτια καθημερινότητας άλλων λαών. Ένα απόσταγμα σοφίας, ένα μήνυμα ανθρωπιάς κι αγάπης, μια υπενθύμιση πως παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ίδιος ο πόνος, η χαρά και τα όνειρά τους, ίδια η ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο...

Ένα βιβλίο στο οποίο να μιλάνε οι άνθρωποι που κάνουν τον κινηματογράφο είναι πάντα αναγκαίο [...]. Αν μάλιστα διαβάσει κανείς με προσοχή τις συνεντεύξεις με τους έλληνες σκηνοθέτες στο βιβλίο αυτό, θα καταλάβει τη συνέχεια που υπάρχει ανάμεσα στον ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του '50 και '60 και εκείνον που άρχισε να αναπτύσσεται στις αρχές της δεκαετίας του '70 κι ύστερα. (Ν. Φ. Μικελίδης). Οι δέκα σκηνοθέτες που παρουσιάζουμε προέρχονται από το όλο σώμα του κινηματογράφου μας, παλιού και Νέου. Αντίθετα σε όλες τις αντιξοότητες που πάντα παρουσιάζονται κατά τη...

Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του "ντου" πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να 'ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος. Κρατάει ακόμα την παλιά "αθωότητα" του ελληνικού κινηματογράφου σ' εκείνες τις ημέρες της "δόξας" του, όταν "εν αγνοία" του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ' τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τ...

Τέσσερις ιστορίες τρυφερότητας. Τέσσερις ιστορίες ανθρωπιάς, ιδωμένες με τα έκπληκτα μάτια ενός παιδιού. Οι γονείς να λείπουν χρόνια εργάτες στο Βέλγιο, το σχολείο του χωριού να 'χει έναν μονάχα μαθητή, στη Σερβία οι βόμβες και οι ρουκέτες να πέφτουν και να σκοτώνουν γυναικόπαιδα κι άμαχους, κι εδώ ο σεισμός να σωριάζει τις κακοφτιαγμένες πολυκατοικίες και να εγκλωβίζει στα χαλάσματα αθώα παιδιά. Ένα βιβλίο όπου, μέσα από τα συγκλονιστικά δραματικά του επεισόδια, αναδύεται παρηγορητική η ευχή κι η ελπίδα πως τα παιδιά που παίρνουν στα χέρια τους τον καινούργιο αιώνα θα φτιά...

Την πήρε στην αγκαλιά του κι έτρεξαν κατά το μικρό σπιτάκι. Το κρεβάτι ήταν στρωμένο. Κι οι κουρτίνες κλειστές. Την έριξε πάνω στο στρώμα κι εκείνη δεν τον άφηνε. Κανένας τους δεν περίμενε τον άλλον για το πρώτο βήμα, για το πρώτο άγγιγμα, για το πρώτο φίλημα. Τα 'θελαν κι οι δυο όλα μαζί και την ίδια ώρα. Εκείνη βιαζόταν να του δείξει τον δρόμο για να τον δεχτεί κι εκείνος μπερδευόταν στον τρόπο να την περπατήσει. Είχαν δέκα δάχτυλα ο καθένας που έψαχναν. Δέκα δάχτυλα πυρακτωμένα, που άγγιζαν το δέρμα κι έκαναν πληγή που μοσκοβολούσε. Και πονούσαν. Κι αυτοί είχαν ανάγκη απ...

Ο πατέρας, η μάνα και το παιδί. Μέσα σ' ένα δύσκολο, ακατανόητο κι ωστόσο όμορφο κόσμο. Τα μικροπροβλήματα, οι μικροχαρές, τα παιχνίδια, τα όνειρα για το μέλλον. Κι άξαφνα ο πόλεμος. Εκεί, στην Κύπρο. Κι όλα σκοτεινιάζουν απότομα. Πώς θα βρει το δρόμο του το παιδί μέσα σε τούτη τη μεγάλη, την ανεξήγητη περιπέτεια; Πού να καταφύγει, από ποιόν να ζητήσει απόκριση στα χίλια ερωτήματα που πνίγουν την παιδική του ψυχή; Και τότε επιστρατεύεται η φαντασία. Και το όνειρο. Και τούτο το παιδί, η Ελπίδα, μαζί με όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου, θα βρουν το δρόμο που δεν μπορούν να τους π...

Φυσιογνωμίες υψηλές-κλειδιά πολύτιμα και πολύσημα για την κατανόηση και ερμηνεία του Νέου Ελληνισμού, εκάλυψαν και κατέλαμψαν με την πολυδύναμη, ασύγκριτης γνησιότητας, σοβαρότητας και βούλησης παρουσία τους το μεγαλύτερο μέρος τον εικοστού μας αιώνα η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής. Δωρηματοδέκτες καλόμοιροι της αθάνατης Γενιάς τον Τριάντα, και δωρεοδότες προς την ένδοξη αυτή Γενιά, αλλά και προς τις κατοπινές, ως τις ημέρες μας τις ταραγμένες, γενιές, επλαστούργησαν με το θεόδοτο υλικό της ύπαρξής τους δυo μορφές-σύμβολα αναγέννησης, ανανέωσης και γόνιμης προώθηση...