Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μετά την επιτυχημένη έκδοση "Τόποι της λογοτεχνίας", η Εταιρεία Συγγραφέων συνεχίζει με έναν δεύτερο τόμο που τιτλοφορείται "Τα πάθη στη λογοτεχνία". Εκατό συγγραφείς καταγράφουν και αναστοχάζονται, με ανέκδοτα κείμενά τους ή δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, πάθη όλων των εκφάνσεων. Πάθη κρυφά και φανερά, ανομολόγητες εμμονές και συνήθειες, από τα οποία ο άνθρωπος τυραννιέται, τρέφεται, παρηγορείται, εμπνέεται, κακοφορμίζει, εγκλωβίζεται· πάθη που άλλοτε προσφέρουν ψευδαισθητική διεύρυνση των αισθήσεων και περιστασιακή ευρυχωρία αισθημάτων, άλλοτε πάλι...

Ένα προς ένα τα διηγήματα αυτού του τόμου -είκοσι τέσσερα στον αριθμό, όσα και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου- ανιχνεύουν τις διαφορετικές εκφράσεις της συνύπαρξής μας με τα βιβλία, διερευνούν τις αλληλεπιδράσεις της χάρτινης και της σάρκινης ζωής, τα σημεία εκείνα όπου ενώνεται η ανθρώπινη πράξη με την αναγνωστική εμπειρία. Ο Δάντης, ο Καβάφης, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο Προυστ, ο Μούζιλ, η Ζωρζ Σαρή, ο Κριστιάν Μπομπέν, ο Μπόρχες, ο Τσέχωφ, ο Σκόκος, ο Καχτίτσης, ο Τολστόι, ο Πούσκιν, ο Θεοτόκης, ο Σάλιντζερ κι ο Χάξλεϋ, ο Τόμας Χάρντυ κι ο Σινόπουλος, ο Όργουελ, ο Πεσ...

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, Αν η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες μοιάζει με φωτογραφία όπου οι γραμμές των προσώπων και των πραγμάτων είναι συγκεχυμένες, αυτό δε σημαίνει ότι έχει εκλείψει από όλους μας ο πόθος της διαύγειας. Η ανάγκη της ανασύνθεσης και της ανασύνταξης απέναντι στις κυρίαρχες για την ώρα λογικές οι οποίες επιβάλλουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των πολιτικών ηγετών πάνω στις ευτελισμένες συλλογικότητές μας. Πάνω στην ταπεινωμένη αλλά τη μόνη ζωντανή άλλη Ελλάδα, η Δική μας Ελλάδα, η οποία ασφαλώς και δεν εμφανίζεται πουθενά σ' αυτή τη θολή και εσκε...

[...] Μάλιστα, κάποια ώρα, καθώς καθόμουν ακίνητη και χωρίς καμιά σκέψη για οποιαδήποτε πράξη, μου είχαν έρθει στο νου τα λόγια του Χένρι Τζέιμς από το μυθιστόρημά του Ο γλύπτης, όπου η Σεσίλια έγραφε στον Ρόναλντ: "...και τρέχω στο παράθυρο όταν περνάει κάποιος και είμαι πάλι ευγνώμων για τις μικρές χαρές μου", μονάχα που η δική μου ευγνωμοσύνη απέναντι στις μικρές χαρές που είχα ζήσει εκείνη την Κυριακή, ξεπερνούσε τα λόγια του συγγραφέα, επειδή εκείνες είχαν αγγίξει τα όρια μιας ευτυχίας μέσα μου. Μέσα στη δραματικότητα της ανθρώπινης μοίρας, οι μικρές χαρές, δώρα της...

"Με το ένα και με τ' άλλο καταλήγω -χωρίς να καταλήγω πουθενά- σ' ένα αφελές συμπέρασμα, του τύπου ότι καμιά φορά ο θάνατος φοβάται τον εαυτό του θανάσιμα, γιατί αν κάνεις μια έτσι, πιάνεις στον αέρα ένα κλαδάκι κερασιάς απ' όπου κρεμιέσαι, αιωρείσαι θέλω να πω, σαν εκκρεμές που δείχνει το χρόνο μιας αιωνιότητας που είναι δική σου και των άλλων, που είναι της απεθαντης αγάπης, γι' αυτό ας φάμε τώρα λίγα κεράσια να κοκκινίσει η γλώσσα της γραφής μας, να κοκκινίσουν τα πικρά χείλη της απελπισίας μας".

[...] Η Θεσσαλονίκη είναι μια γεωγραφία της σκέψης μας. Πού όσο περνάει ο καιρός τούς δρους αλλάζει και τα σύνορά της. Μια γεωγραφία που η καθεμία μεταφράζει διαφορετικά σε λέξη. Έχουν πολλές φορές και ομίχλη και υγρασία τα ποιήματα εδώ και φως θαλασσινό. Οι ενότητες που παρουσιάζονται έχουν η καθεμιά την ιδιοχρωμία της, η καθεμιά και το ιδιοσυγκρασιακό της κλίμα. Δεν θα μπορούσε να 'ναι διαφορετικά άλλωστε. Κι αν θεωρείται βέβαιο πώς ο χρόνος επέφερε αλλαγές στους τρόπους εκφοράς του στίχου, το άλλο ερώτημα είναι αν έφερε αλλαγές και στη χροιά του ήχου της ποιητικής λέξης...

Η αλληγορία των ποιημάτων "Σεντόνια της αγρύπνιας" εκφράζει την ανήσυχη ψυχή και συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, ψυχή που δεν ξέρει πώς να ερμηνεύσει τους κραδασμούς της και συνείδηση όρθια, με τους προβληματισμούς της εν εγρηγόρσει. Η ερωτική και συνάμα θανατερή αίσθηση της ζωής, μέσα στα ποιήματα "Σεντόνια της αγρύπνιας", φανερώνει ένα όραμα απελπισμένο, κι από την άλλη μεριά μια "γενναία" παραδοχή της διττότητας και της αντιφατικότητας των πραγμάτων και της τραγικής αντίληψης της ύπαρξης. (από το δελτίο τύπου του εκδοτικού οίκου)

[...] Μάλιστα, κάποια ώρα, καθώς καθόμουν ακίνητη και χωρίς καμιά σκέψη για οποιαδήποτε πράξη, μου είχαν έρθει στο νου τα λόγια του Χένρι Τζέιμς από το μυθιστόρημά του Ο γλύπτης, όπου η Σεσίλια έγραφε στον Ρόναλντ: "...και τρέχω στο παράθυρο όταν περνάει κάποιος και είμαι πάλι ευγνώμων για τις μικρές χαρές μου", μονάχα που η δική μου ευγνωμοσύνη απέναντι στις μικρές χαρές που είχα ζήσει εκείνη την Κυριακή, ξεπερνούσε τα λόγια του συγγραφέα, επειδή εκείνες είχαν αγγίξει τα όρια μιας ευτυχίας μέσα μου. Μέσα στη δραματικότητα της ανθρώπινης μοίρας, οι μικρές χαρές, δώρα της...

Η ανθρώπινη αναμέτρηση με το χρόνο, πάθη και παθήματα σε ατομικό επίπεδο, εκφρασμένα πότε με αυτοσαρκασμό και πότε με χιουμοριστική διάθεση, να τι συνθέτουν αυτά τα διηγήματα. Ακόμα: Η περιπέτεια του προσώπου, καθώς αναλώνεται μέσα σ' ένα διάλογο με τον εαυτό του και τα πράγματα, ανακαλύπτει πλευρές ζωής απ' όπου κρατιέται -έστω με τσακισμένο σώμα- ώστε να φτάσει στην υπέρβαση μιας παραίτησης η οποία υποβόσκει στις πράξεις του και στις αποφάσεις του. Τρυφερότητα και έρωτας, μέσα σ' αυτά τα διηγήματα, καταθέτουν την ανθρώπινη καθημερινότητα και το δράμα της ύπαρξης, απογυμ...

Καθώς ο γνήσιος ποιητής παλεύει να φανερώσει την αρετή της γλώσσας του, υψώνει με τις λέξεις του ένα φως να γνωριστεί ο άνθρωπος και ο κόσμος - το μυστήριο μέσα στο μυστήριο. Και όσο ψηλότερα ανεβαίνει ο ποιητής, τόσο μεγαλώνει μέσα στους θύλακες του έργου του αυτό το παρήγορο, εξανθρωπιστικό φως. Φως τέτοιας έντασης, τελετουργικής ποιότητας της ελληνικής μας γλώσσας, φως μέγα αντικρύζουμε να υψώνεται στην αγιασμένη πόλη της Θεσσαλονίκης, καθώς θεωρούμε την σεμνότατη μορφή της κορυφαίας μας ποιήτριας Ζωής Καρέλλη να ανέρχεται προς την περιωπή της αθανασίας. Την αθανασ...

Το τιμιότατο δώρημα που χάρισε η Θεσσαλονίκη στα Νεοελληνικά Γράμματα με την ασύγκριτης πνευματικότητας και γλώσσας λογοτεχνική "Σχολή" της, προσφέρθηκε δια χειρός Γ. Θ. Βαφόπουλου, που πρώτος, περνώντας από οδυνηρές υπαρξιακές δοκιμασίες, ακούσε εντός του και διερμήνευσε την μοναδική, υψηλόφθογγη φωνή της. Τιμούμε με τον τόμο αυτό, τον άξιο, ακάματο, εμπνευσμένο Αρχηγέτη της και τιμούμε το αυτόνομα πανάξιο ποιητικό κυρίως, αλλά και πεζογραφικό του έργο, ένα έργο που φάνηκε κιόλας να διεκδικεί την αθανασία -και που καθορίζει την μεθόριο και το ύψος μιας "Σχολής", της "Σχ...