Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο τρίτος από τους τέσσερις προγραμματισμένος συνολικά τόμους της "Ανθολογίας της ελληνικής ποίησης" του 20ού αιώνα. Σ' αυτόν τον τόμο, που περιλαμβάνει την κρίσιμη περίοδο 1940-1970 (πόλεμος, γερμανική κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, δικτατορία του '67), ανθολογούνται, κατά σειρά εμφάνισής τους στα γράμματα, με τα χαρακτηριστικότερα ποιήματά τους οι σημαντικότεροι ποιητές-εκπρόσωποι της πρώτης και της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς.

O τόμος αυτός περιλαμβάνει μεταφρασμένα στα ελληνικά όλα τα ποιήματα του T. S. Eliot, όπως συγκεντρώθηκαν από τον ίδιο τον ποιητή στα "Collected Poems, 1909-1962". Είναι δηλαδή ποιητικά του "Άπαντα". Στην επίσημη αυτή και πλήρη έκδοση των ποιημάτων του Έλιοτ περιέχονται 85 τίτλοι και 12 αυτοτελείς ενότητες: όλα τα μεγάλα του ποιήματα, όπως "Η Έρημη Χώρα", "Τετάρτη των Τεφρών", "Χορικά από τον Βράχο", "Τέσσερα Κουαρτέττα" μέχρι τα "Ελάσσονα" και "Επικαιρικά" ποιήματά του. [...] (από την εισαγωγή του μεταφραστή)

Όταν οι άγγελοι περπατούν, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν θρύλους και παραμύθια. Οι πιο συνηθισμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια άλλη τους πλευρά, αλλόκοτη και μυστική. Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο. Το καλοκαίρι ακόμα δεν έχει φύγει. Η άνοιξη στέλνει απ' την αντίπερα όχθη τις σκληρές της αντανακλάσεις. Το αγρίμι του χειμώνα λουφάζει κρυμμένο στα μελαγχολικά σύννεφα. Οι λακκούβες των δρόμων με το μαύρο νερό καθρεφτίζουν κοπάδια σπάνιων πουλιών. Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού. Στα πάρκα κυκλοφορούν ολομόναχες οι σιλουέτες των ίσκιων....

[...] Αισθανόταν "αδελφικά" και διατηρούσε ανοιχτούς τους πόρους επικοινωνίας του με τους ποιητές και τους πεζογράφου ς στο έργο των οποίων είχε μεταιχμιακή σημασία η ενεργός γλωσσική συνείδηση. Αυτό που σχηματικά συνηθίζουμε να ονομάζουμε "αγωνία της έκφρασης" και που έχει να κάνει με την κρίσιμη διαδικασία διάρρηξης των γλωσσικών συμβάσεων της κάθε εποχής, ο Νικολαΐδης το θεωρούσε όχι ως ένδειξη μιας προσωπικής αιρετικής στάσης, αλλά ως αποδοχή και "μορφολογική διεκπεραίωση" ενός ευρύτερου αιτήματος έκφρασης που σε στιγμές ιστορικών συγκυριών ζητούν οι κοινωνίες. Με αυτό...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα συλλογικό έργο, στο οποίο η πραγματικότητα της φυλακής συναρθρώνεται με τους πολυποίκιλους ορισμούς της και αναδεικνύεται ο πλούτος των θεάσεων και των νοημάτων που ιστορικά προσέδωσε η κοινωνία μας στη φυλακή. Η ανάλυση της διαντίδρασης των ποινικών πρακτικών με κοινωνικές και πολιτισμικές μεταβλητές, στα πρώτα κείμενα του τόμου, υποδεικνύει όψεις που μπορεί να πάρει ο διάλογος μεταξύ επιστημονικών και άλλων κοινωνικών λόγων. Στις επόμενες θεματικές ενότητες, κατά συνέπεια, η ανάλυση εστιάζει στις εικόνες φυλακής, όπως αυτές αναδύονται μέσα από διά...

In this story Aristotelis Nikolaidis, psychiatrist and prolific novelist and poet, relates how a certain individual slowly vanishes from view, a process that becomes strangely contagius. Starting wtith the narrator, who has doubts about his own indetity and even the reality of his thoughts and memories, the contagion spreads to other characters and to the narrator itself. The hero's odyssey is a decent into hell in which reality becomes a snare trapping the wanderer in the state of absolute clandestinity; finally it reaches the very frontiers of paranoia to refect starkly a...

Εκατόν τριάντα χρόνια από την γέννησή του και εβδομήντα από την κοίμησή του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, περνώντας μέσα από τις θύελλες της ιστορικής ζωής του Νέου Ελληνισμού, φθάνει ως εμάς, αυτό το "σκοτεινό τρυγόνι" της Ελλάδας, κρατώντας στο ράμφος του χλωρό τον καρπό του πνεύματος, που είναι της αθανασίας της τέχνης ο αμάραντος βλαστός. Ορθός, πέρα από την λατρεία και την καταφρόνεση που συναλλάσσουν άκριτα οι Νεοέλληνες, έγινε -για όσους πειστεύουν ότι η δημιουργία αλλά και η λειτουργία της τέχνης εγγράφεται μέσα στην ιστορική αγωνία των λαών- το ακρόπρωρο του Νέου...