Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΕΓΩ. Όμηρος Κωπηλάτης το ψευδώνυμό μου. Γράφω για λαβύρινθους. Η ΖΩΗ. Άσπρα μαλλιά. Φοράει ζακέτα. Κάθεται στην πολυθρόνα της. Έχει Αλτσχάιμερ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΤΥΧΙΟΣ. Σύζυγός της. Τη φροντίζει. Της διαβάζει Μπόρχες, Κάφκα, Ντοστογιέφκσι, Τολστόι, Βιρτζίνια Γουλφ, Κέρουακ. Συλλέκτης ωραίων λέξεων. Χαράσσει σε ταμπέλες νέα τοπωνύμια σε παλιούς δρόμους. Μερικές θέλει να τις στείλει στη Σελήνη. Ο ΜΙΚΡΟΣ. Δίδυμος αδερφός του κύριου Ευτύχιου. Λείπει χρόνια στην Αμερική. Επιστρέφει με μια μαριονέτα, ένα κλουβί κι ένα ρολόι χειρός. Μπλουμ. Ξαπλωμένος στο χαλάκι του. Κοντά στα πόδια...

Ένα πλακάκι ξεκολλάει και σπάει με κρότο στον πάτο της άδειας πισίνας. Ο φύλακας ξυπνάει... Και το παιχνίδι της λήθης με τη μνήμη αρχίζει. Τα "ξυλοπάπουτσα της Μνήμης" βροντούν σ’ αυτό το μυθιστόρημα και ξυπνούν τα κοιμισμένα όνειρα και τα "κρυμμένα τιμαλφή" εκεί ψηλά, στην κορυφή του Λόφου των Λύκων, όπου, λησμονημένος και παντελώς μόνος, ο φύλακας χρόνια περιμένει το νερό που θα γεμίσει την άδεια πισίνα. Κάτω από το Λόφο, στην ταραγμένη πόλη, δύο αινιγματικοί άντρες, ο Μεσιέ με τα πολλά ονόματα και ο σιωπηλός Δάσκαλος, παρατηρούν ένα ακαταλαβίστικο σχήμα γραμμένο στον...

Τη νύχτα που κάηκε η πρωτεύουσα ένας άντρας βρέθηκε να βαδίζει πάνω στη λευκή ευθεία γραμμή της Εθνικής Οδού χωρίς να ξέρει ποιος είναι και πού πηγαίνει. Συλλαμβάνεται. Ανακρίνεται σαν καφκικός ήρωας. Οδηγείται σε μια αχαρτογράφητη βραχονησίδα συντροφιά με τέσσερα γουρούνια και χιλιάδες επιθετικούς γλάρους. Εκεί, ολημερίς, κάνει μετεωρολογικές μετρήσεις και σκάβει λάκκους χωρίς να ξέρει γιατί, και το βράδυ δίνει αναφορά στον αόρατο Καίσαρα υπό το βλέμμα της Αντζελίνας Τζολί... Μια σκοτεινή ιστορία που μοιάζει με επινόηση αλλά εκφράζει τόσο αληθινά τις φοβίες, τις αγωνίες...

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

Σε μια πόλη που μοιάζει να καταρρέει, να παλιώνει και να βυθίζεται μες στη σιωπή, στην αδιαφορία, στη μελαγχολία και στους ανθρώπους-σκιές, τέσσερεις φίλοι, πρώην δραπέτες ψυχιατρείου, χρησιμοποιώντας τα ονόματα των αδελφών Μαρξ, των παλαιών κωμικών, φτιάχνουν μια ορχήστρα και παίζουν μουσική χωρίς να ξέρουν μουσική. Σαν άγγελοι προπομποί κάποιου αδιευκρίνιστου μηνύματος παίζουν παντού, προσπαθώντας να βγάλουν από το ακροατήριό τους εικόνες και συναίσθημα, να δώσουν, με τον δικό τους κώδικα, το στίγμα της εποχής. Μαζί τους "κολλάει" η Ωραία Μπέλα, που ερωτοτροπεί με το...

Σε μια πόλη που μοιάζει να καταρρέει, να παλιώνει και να βυθίζεται μες στη σιωπή, στην αδιαφορία, στη μελαγχολία και στους ανθρώπους-σκιές, τέσσερεις φίλοι, πρώην δραπέτες ψυχιατρείου, χρησιμοποιώντας τα ονόματα των αδελφών Μαρξ, των παλαιών κωμικών, φτιάχνουν μια ορχήστρα και παίζουν μουσική χωρίς να ξέρουν μουσική. Σαν άγγελοι προπομποί κάποιου αδιευκρίνιστου μηνύματος παίζουν παντού, προσπαθώντας να βγάλουν από το ακροατήριό τους εικόνες και συναίσθημα, να δώσουν, με τον δικό τους κώδικα, το στίγμα της εποχής. Μαζί τους "κολλάει" η Ωραία Μπέλα, που ερωτοτροπεί με το...

Tο Σημείο Άλφα είναι ένας τόπος μαγικός. Aχανής και άδειος, χωρίς όνομα. Eκεί ένας άνθρωπος στέκεται μόνος. Γυμνός, χωρίς μνήμη, χωρίς εικόνες, χωρίς λέξεις. Kάποτε καταφθάνει εκεί ο Aρχιτέκτονας με χιλιάδες εργάτες και τόνους υλικά για να οικοδομήσει ένα γιγάντιο έργο, με ακαθόριστο όμως προορισμό. Kαθώς το έργο ανυψώνεται τερατωδώς, μέρα με τη μέρα, ο μοναχικός άνθρωπος αρχίζει να ανακαλύπτει τις λέξεις και τις μνήμες του, να γνωρίζει τη φιλία, το φόνο, το μίσος, την τιμωρία, την αγάπη και τη ζωή, και ν' αποκτά ταυτόχρονα ένα σκοπό: να ομορφύνει τον αφιλόξενο τόπο. O...

Οι γιατροί δε διακινδυνεύουν να βγάλουν τη σφαίρα από το κεφάλι του Τόμι και αυτός δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Τον ενοχλεί. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο δρόμο του Καζάκου. Γιατί δεν έτρεξε όταν είδε το όπλο να τον σημαδεύει στο κεφάλι. Και ο Θεός τι έκανε; Γιατί τον άφησε απροστάτευτο; Γιατί τον άφησε να έρθει στην Αθήνα; Γιατί δε τον έσπρωξε να φύγει μια ώρα αρχύτερα για το Λονδίνο, αφού εκεί ήθελε από την αρχή να πάει; Τώρα όλα μπερδεύτηκαν. Όλα σταμάτησαν. Και τα όνειρα και τα σχέδια. Ακόμη και η ηλικία του σταμάτησε στη νύχτα που τον πυ...

Η Μέριλιν Μονρόε, ο Μπους, ο Αϊνστάιν, ο Σαρλό κι ένας παραμυθάς αποκλεισμένοι από το χιόνι, μια νύχτα Αποκριάς, σ' ένα ορεινό ελληνικό χωριό-φάντασμα, που οι μυημένοι, συνθηματικά, το λένε "Παρίσι". Εκεί είναι το όριο. Ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στο ορατό και στο αόρατο, στο παιχνίδι και στην πραγματικότητα, στη ζωή και στο θάνατο. Εκεί το τέλος, εκεί και η αρχή. Όπου ο σκοτωμένος από τα ναρκωτικά φίλος αφηγείται λεπτομέρειες από τον Κάτω Κόσμο και οι ζωντανοί προσπαθούν να του φτιάξουν μια ιστορία για να μη φύγει άγνωστος, ασήμαντος και μόνος. Ήχοι και εικόνες, κρ...

Τα τελευταία λόγια του ετοιμοθάνατου έμοιαζαν με αστείο... Μήνυμα; Χρησμός; Διαθήκη; Ή ένα καλά κρυμμένο μυστικό; Ο παππούς πεθαίνει... Και η παράσταση αρχίζει! Η φράση, από στόμα σε στόμα, κάνει το γύρο της πόλης, σπέρνοντας παγίδες που μέσα τους πέφτουν γυμνασμένα κορμιά, κομμώτριες που ξυρίζουν άντρες, αστυνομικοί, τυφλοί που "βλέπουν" ποδόσφαιρο, αυτόχειρες, παπάδες, νοσοκόμες, κυνηγοί, δραπέτες, ένα παιδί-θαύμα και μια Πόρσε... Η πόλη καίγεται υπό το μυστηριώδες μειδίαμα του Όρσον Ουέλες και όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Σαν παγωτό που η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα...

Τα βράδια δραπετεύαμε λέγοντας ιστορίες για καύσωνες και ανεμοστρόβιλους. Αλλά η μεγάλη απόδραση είχε ετοιμαστεί για τις 31 Δεκεμβρίου 1999, τότε που είπαμε να πάμε να βρούμε τα θαμμένα μπουκάλια με το κρασί των τελευταίων χρόνων του 20ού αιώνα και ν' αποχαιρετίσουμε τη χιλιετία χωρίς σιδεριές και μαντρότοιχους… Ήμαστε έξι. Όλοι με ονόματα σκύλων… Ο Τζακ που κουβαλούσε στην πλάτη του το ημερολόγιο με τις εννέα ημέρες… Ο Ντικ που έριχνε στάχτη στη φαλάκρα του για να ξαναφυτρώσουν οι παιδικές του μπούκλες… Ο Ροκ που έκανε τις κραυγές στις ταινίες τρόμου του Χόλιγουντ… Ο Φοξ π...

Περί: καύσωνος, αγαλμάτων, χαφιέδων, Εξαρχείων, σκύλων, ραδιενέργειας, αγίων, καρπουζάδων, ραδιοφώνων, ποδηλάτων, σπουπιδιών, εκλογών, ποδοσφαίρου, γλάρων, μίμων, φακέλων, δρομέων, μπλακ-άουτ, αποδράσεων, μηδενικών, τραμπούκων, ερώτων, Ελλήνων, Παλαιστινίων, Ιρλανδών κ.ά.