Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "Λόγοι διδακτικοί του πατρός προς τον υιόν" του βενετοκρητικού φεουδάρχη και ποιητή Μαρίνου Φαλιέρου είναι ένα δημώδες παραινετικό ποίημα του πρώτου μισού του 15ου αιώνα. Έχει αποδέκτη τον γιο του ποιητή, τον Μάρκο, αλλά αποτυπώνει και γενικότερα προβλήματα της αρχοντικής κοινωνίας στη βενετοκρατούμενη Κρήτη: τις σχέσεις με τους χωρικούς και την αντιμετώπιση καινούργιων κοινωνικών δεδομένων, όπως η ανατροφή των αγοριών, η διεύθυνση μιας οικογένειας, οι απειλές που απορρέουν από τον πλούτο και τη χλιδή, ο χειρισμός του δεύτερου γάμου και οικονομικών-κληρονομικών ζητημάτων...

Δύο επώνυμοι ποιητές, και οι δύο ιταλικής καταγωγής, έγραψαν στα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης δύο ελληνικότατες καταβάσεις στον Άδη: Η "Ρίμα θρηνητική εις τον πικρόν και ακόρεστον Άδην" του Ρεθυμνιώτη ποιητή Ιωάννη Πικατόρου είναι το πιο ενδιαφέρον ποίημα, χάρη στον πλούτο των εικαστικών, λαογραφικών και λογοτεχνικών μοτίβων και θεμάτων, ενώ ο "Απόκοπος" του Μπεργαδή είναι λογοτεχνικά το πιο ώριμο και το πιο γνωστό από τα δύο έργα. Ο ποιητής της "Ρίμας" έχει αφομοιώσει από ελληνικά και δυτικά έργα ζωγραφικής και λογοτεχνίας τα στοιχεία που καθιστούν τον Χ...

Κατά τα χρόνια που ο Arnold van Germert κι εγώ προετοιμάζαμε την έκδοσή μας του "Θρήνου εις τα Πάθη και την Σταύρωσιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού" του Μαρτίνου Φαλιέρου, διάβασα και μελέτησα πολλούς άλλους "Θρήνους της Θεοτόκου", τόσο από τη Δύση όσο και από τον ελληνικό κόσμο. Ένας από τους τελευταίους, που τον αποκαλούσα πάντα "Θρήνο του Μανούσακα" (ο Μ. Ι. Μανούσακας, στη σημαντική του μελέτη του 1956 για τους Θρήνους της Παναγίας, μας είχε δώσει μία πρώτη έκδοση του έργου), μου έκανε μεγάλη εντύπωση λόγω της λιτότητας της έκφρασης και της δομική...

Κατά τα χρόνια που ο Arnold van Germert κι εγώ προετοιμάζαμε την έκδοσή μας του "Θρήνου εις τα Πάθη και την Σταύρωσιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού" του Μαρτίνου Φαλιέρου, διάβασα και μελέτησα πολλούς άλλους "Θρήνους της Θεοτόκου", τόσο από τη Δύση όσο και από τον ελληνικό κόσμο. Ένας από τους τελευταίους, που τον αποκαλούσα πάντα "Θρήνο του Μανούσακα" (ο Μ. Ι. Μανούσακας, στη σημαντική του μελέτη του 1956 για τους Θρήνους της Παναγίας, μας είχε δώσει μία πρώτη έκδοση του έργου), μου έκανε μεγάλη εντύπωση λόγω της λιτότητας της έκφρασης και της δομική...

Ο "Θρήνος" είναι το τελευταίο έργο του βενετοκρητικού ευγενή Μαρίνου Φαλιέρου (Χάνδακας, 15ος αιώνας) που δεν είχε γνωρίσει μέχρι σήμερα μια σύγχρονη κριτική έκδοση. Πρόκειται για ένα ποίημα 400 στίχων σε ομοιοκατάληκτο 15σύλλαβο, που εκδίδεται από δύο γνωστούς Ολλανδούς μελετητές της Κρητικής λογοτεχνίας, οι οποίοι έχουν εκδώσει και τα υπόλοιπα έργα του Φαλιέρου, αλλά και τη Θυσία του Αβραάμ. Στην έκδοση εξετάζονται η παράδοση του κειμένου, η δομή του έργου, οι προσθήκες και οι επεμβάσεις σ' αυτό, η γλώσσα και η σύνταξή του, και αναλύονται οι εκδοτικές αρχές τις οποίες ακο...

Ύστερα από την κριτική έκδοση της "Θυσίας του Αβραάμ" του 1996, δημοσιεύεται τώρα η παρούσα, μικρότερη, χρηστική έκδοση, που απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό των μη ειδικών. "Η Θυσία" προσφέρεται στους αναγνώστες σε μια καινούργια μορφή: το κείμενο χωρίς κριτικό υπόμνημα, μια λιγότερο εκτενής εισαγωγή, μόνο αυτά από τα σχόλια που είναι απαραίτητα για μια επαρκή κατανόηση του κειμένου, το "Γλωσσάριο" της μεγάλης έκδοσης σε πιο απλή μορφή, και η βιβλιογραφία ενημερωμένη για να περιλαμβάνει και τα πιο πρόσφατα δημοσιεύματα γύρω από το έργο.

Κύριος σκοπός της παρούσας έκδοσης είναι να αποκατασταθεί η "Θυσία του Αβραάμ" με βάση μια νέα ανάγνωση των δύο μαρτύρων, της βενετσιάνικης έκδοσης του 1713 και του Μαρκιανού χειρογράφου (του οποίου το κείμενο δημοσιεύεται στο Παράρτημα). Στην όλη έκδοση, και ειδικότερα στην κατάρτιση του κειμένου της Θυσίας, βοήθησε σημαντικά και ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, και πιο συγκεκριμένα οι συμφραστικοί πίνακες λέξεων της ίδιας της Θυσίας, καθώς και του Ερωτοκρίτου και των κρητικών κωμωδιών. Στην εισαγωγή και στα σχόλια περιλαμβάνονται οι καινούριες ιδέες και αντιλήψεις που έχουν έ...

Το κύριο θέμα της Βελισαριάδας είναι ο φθόνος των αρχόντων που εξανεμίζει τις ελπίδες για την επιβίωση του Βυζαντίου. Αντίθετα, ο λαός δίνει σωστές συμβουλές στον αυτοκράτορα και αγαπάει τον αφοσιωμένο και πιστό Βελισάριο. Υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ του αληθινού και του μυθικού Βελισαρίου και γι'αυτό έμεινε ζωντανός στη μνήμη των ανθρώπων παίρνοντας διαστάσεις θρύλου. Το δημοκρατικό και αντιαρχοντικό πνεύμα του ποιήματος προϋποθέτει την κοινωνική κατάσταση του 14ου αιώνα και την ανάδειξη του λαού ως πολιτικής δύναμης.