Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Σίγουρα, η Καταστασιακή Διεθνής δεν είναι το φάντασμα που στοιχειώνει τον βιομηχανικό πολιτισμό μας, όπως και ο κομμουνισμός το 1848 δεν ήταν το φάντασμα που στοιχειώνε την Ευρώπη". Frangois Chatelet, Nouvel Observateur, 3.1.1968 "Για τον Ντεμπόρ ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός είναι δύο εφιαλτικές όψεις της ίδιας υποδούλωσης του ατόμου σε έναν πολιτισμό παραγωγών και καταναλωτών". Marc Slonim, New York Times, 21.4.1968 "Ήταν μια από εκείνες τις σπάνιες μάχες που, ακόμα κι αν χάθηκε, συνέχισε να καθορίζει τον πόλεμο μας για αρκετά χρόνια μετά". Guy Debord

Στην "Κοινωνία του θεάματος"- που κυκλοφόρησε το 1967-, ο Guy Debord εκθέτει συνεκτικά τους τρόπους λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας όπως διαμορφώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και γιγαντώνεται, παροξυσμικά και παρανοϊκά, έως τις μέρες μας. Μισό αιώνα μετά την πρώτη του έκδοση, αυτό το μοναδικό βιβλίο παραμένει δυναμικά επίκαιρο. Γράφει ο Debord: "Το θέαμα δεν μπορεί να εννοηθεί ως κατάχρηση ενός κόσμους της όρασης, ως το προιόν των τεχνικών μαζικής διάχυσης εικόνων. Είναι μάλλον μια Weltanschauung [κοσμοθεώρηση] που έγινε πραγματική, που εκφράστηκε υλικά. Είνα...

ΣΙΩΠΗ 2 ΛΕΠΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΟΘΟΝΗ ΜΕΝΕΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ. Φωνή 2: Το πρώτο θαύμα είναι να πηγαίνεις προς το μέρος της χωρίς να ξέρεις να της μιλήσεις. Τα φυλακισμένα χέρια δεν κινούνται πιο γρήγορα από άλογα κούρσας κινηματογραφημένα σε αργή κίνηση, για ν' αγγίξουν τα χείλη και τα στήθη της- μ'όλη την αθωότητα, τα σκοινιά γίνονται νερό, κι εμείς κυλάμε προς τη μέρα. Φωνή 4 (μια κοπέλα): Πιστεύω ότι δεν θα ξαναϊδωθούμε, ποτέ. Φωνή 2: Πλάι σ'ένα φιλί, τα φώτα των χειμωνιάτικων δρόμων θα σβήσουν. Φωνή 4 (μια κοπέλα): Το Παρίσι ήταν ευχάριστο εξαιτίας της...

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μια απόσυρση από την κοινωνία, ως μια επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου/ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση τ...

Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μία απόσυρση από την κοινωνία, ως μία επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η "εφεύρεση της ατομικότητας" αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Αυτή η διάκριση είναι, άλλωστε, ένα συστατικό στοιχείο της αστικής κοινωνίας και προλέγεται αιώνες πριν. Η διάκριση του δημόσιου / ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση...

"Δεν πρέπει κανείς να έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες σχετικά με το θέαμα, ότι δηλαδή μπορεί κάποια μέρα να βελτιωθεί από τα μέσα- διορθωμένο από τους ίδιους τους ειδικούς του, υπό τον υποτιθέμενο έλεγχο μιας καλύτερα πληροφορημένης κοινής γνώμης: αυτό θα ισοδυναμούσε με την οπισθοχώρηση των επαναστατών σε μια απλή επαναστατική τάση, ή στο φαίνεσθαι μιας τάσης, σ' ένα παιχνίδι το οποίο σαφώς δεν πρέπει να παίξουμε. Ένα παιχνίδι που πρέπει να απορρίπτουμε σταθερά στο όνομα των θεμελιωδών απαιτήσεων του επαναστατικού σχεδίου, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παράγει μι...

Αυτές οι σημειώσεις σίγουρα δεν θα επιτρέψουν σε οποιονδήποτε να κερδίσει στο πόκερ, γιατί δεν μπορεί να τις καταλάβει ο καθένας (και, γι' αυτόν τον λόγο κυρίως, οι μαθητές του Clausewitz κέρδισαν πολύ λίγες μάχες). Τέλος, και το πόκερ σχετίζεται, αν και πολύ μερικώς, με την τύχη.

Άπασα η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαγγέλεται ως μία απέραντη συσσώρευση θεαμάτων. Ό,τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μία αναπαράσταση. Οι εικόνες που αποσπάσθηκαν από κάθε όψη της ζωής, συγχωνεύονται σε μια κοινή πορεία όπου η ενότης αυτής της ζωής δεν είναι δυνατόν πλέον να αποκατασταθεί. Η αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότης εκτυλίσσεται εντός της ιδίας της, της γενικής ενότητος ως ένας κεχωρισμένος ψευδόκοσμος, αντικείμενο της μοναδικής παρατήρησης. Η εξειδίκευση των εικόνων του κόσμου επανευρίσκεται, ολοκλη...

Ο Ζεράρ Λεμποβισί γνωρίστηκε με τον Γκυ Ντεμπόρ το 1971 και έγινε φίλος του, εκδότης των βιβλίων του και παραγωγός των κινηματογραφικών ταινιών του. Δολοφονήθηκε σε ενέδρα στις 5 Μαρτίου 1984 στο Παρίσι.

Εκτός από το κείμενο του σεναρίου της κινηματογραφικής ταινίας του Guy Debord, "Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ", περιέχονται τα κείμενα: - Γ. Ι. Μπαμπασάκης, "Η στρατηγική της σιωπής" (εισαγωγή) - Γκυ Ντεμπόρ, "Προλεγόμενα σε κάθε μελλοντικό κινηματογράφο" - Άσγκερ Γιόρν, "Ο Γκυ Ντεμπόρ και το πρόβλημα του καταραμένου" (αποσπάσματα) - Ζαν-Φρανσουά Μαρτός, "Σχετικά με τα Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ" (απόσπασμα από την "Ιστορία της Καταστασιακής Διεθνούς") - Ρομπέρτο Ορτ, "Όταν τα νοηματικά στοιχεία της γλώσσας οδηγούνται στα άκρα τους" (απόσπασμα από το μεγαλύτερο κείμεν...

Οι τέχνες του μέλλοντος θα είναι αναστατώσεις καταστάσεων, ή τίποτα. Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη. Εδώ είχε μπει στην πράξη η συστηματική αμφιβολία για όλες τις μορφές ψυχαγωγίας και δουλειάς αυτής της κοινωνίας, μια καθολική κριτική της αντίληψής της για την ευτυχία. Έλεγαν πως η λήθη είναι το κυρίαρχο πάθος τους. Η νιότη κυλούσε ανάμεσα στους διάφορους έλεγχους της παραίτησης. Αυτή η ομάδα βρίσκονταν στο περιθώριο της οικονομίας. Έτεινε προς ένα ρόλο καθαρής κατανάλωσης, και, πρωτ' απ' όλα ελεύθερης κατανάλωσης του χρόνου της. Η εγκα...