Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπροστά στο αβέβαιο μέλλον, σήμερα μοιάζουμε με τους μακρινούς προγόνους μας που φοβούνταν μήπως δεν ξαναδούν τον ήλιο. Η απάντηση σ’ αυτόν τον φόβο που κάποιες φορές μάς ταρακουνάει βρίσκεται στα παραμύθια και στην απέραντη σοφία τους. Μονάχα αυτά γνωρίζουν να μεταμορφώνουν τις απειλές σε θαύματα. Όμως θα πρέπει και να τ’ ακούμε. "Κάνε όπως κι εγώ" λένε αυτά τα απλά αφηγήματα. "Μην είσαι τίποτε άλλο πέρα από μια συνείδηση σε εγρήγορση, ικανή να αδράξει ό,τι μπορεί να τη θρέψει". Η Χαλιμά εμπνεύστηκε και είπε παραμύθια για να κρατήσει τον θάνατο σε απόσταση. Κι η ζωή πήρε...

Ένας ασβός τριγυρνούσε εδώ κι εκεί, αναζητώντας το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο! Ρώτησε την πέτρα, το δέντρο, τριών λογιών πετούμενα, κι ύστερα, έναν ποιητή, έναν παραμυθά, ένα παιδί. Στο τέλος, βρήκε κάποιον που κοιμότανε και τον ρώτησε κι αυτόν. Άλλοι απάντησαν αυτό που δεν ήξεραν, άλλοι αυτό που ήξεραν, άλλοι αυτό που ένιωθαν. Ο καθένας έδωσε ένα κομμάτι της απάντησης. Τελικά, εσύ τι λες πως είναι το πιο πολύτιμο στον κόσμο;...

Το κοράκι είναι για μένα μια ξέχωρα γοητευτική, αμφίσημη μυθική μορφή: από τη μια του θανάτου και των σκοτεινών οιωνών, από την άλλη προοίμιο φωτός. Γι’ αυτό και κούρνιασε ανάμεσα στα σπάνια παραμύθια αυτής της μικρής συλλογής. Γιατί όλα, εκτός από το ευτράπελο, οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως - από το "οχ, καημός" στο "φτου, ξελευτερία". Έρχονται από πολλά μέρη του κόσμου - από τον Αρκτικό Κύκλο, τους Ινδιάνους Κρι του Καναδά, τους Βέρβερους της Καβυλίας, τις Χίλιες και μια νύχτες, την ανατολική Αφρική, το Θιβέτ. Στην καρδιά του βιβλίου, η Ελλάδα, με δυο υπέροχα μαγικά π...

Ένα ερωτικό παραμύθι που στο κουκούτσι του βρίσκεται μια ιστορία από την προφορική παράδοση των σούφι. Τρία τα πρόσωπα του παραμυθιού: από τη μια, δυο ονειροπόλοι. Ο ένας κουράστηκε και ξεπουλάει τα όνειρά του. Ο άλλος αντέχει και τ’ ακολουθεί. Από την άλλη, μια βασιλοπούλα που περιμένει -χρόνια περιμένει- ν’ ακούσει τη σωστή λέξη. Τι να ’ναι τα όνειρα; Αξίζουν όλα να τα κρατάμε φυλαχτό; Άραγε αυτά που αξίζουν κι είναι γεμάτα φως μήπως είναι ένας δρόμος, ένας τρόπος ν’ ανταμώσουμε την κυρά της ψυχής μας που περιμένει; Ένα παραμύθι για την ομορφιά της ζωής παρά τ...

Αυτό το μικρό αλφαβητάρι μοιάζει με εγχειρίδιο εργόχειρου, καθημερινού στοχασμού πάνω στην οδύνη και στην ομορφιά της ζωής -ομορφιά που είναι πιο δυνατή από τον κακάσχημο κόσμο και πολύ πιο μεγάλη-, πάνω στον θάνατο που είναι ένα μικρό κομμάτι της ζωής, πάνω στον άνθρωπο, και κυρίως πάνω στον άνθρωπο που αφηγείται, τον "Homo Fabulator". Πάνω απ’ όλα, είναι μια ελεγεία για τα λαϊκά παραμύθια, αυτές τις φαινομενικά ανώδυνες ιστορίες που μπορούν να μας σώσουν από ανίατη οδύνη, ανίατη κενότητα, ανίατη δειλία, ανίατη μιζέρια, ανίατη ανία - όλα τα κακά που οδηγούν σε άσκοπο π...

Μια στιγμή ησυχίας σ΄ έναν κόσμο γεμάτο τσακωμούς έδωσε τη δύναμη σ΄ ένα μικρό κοτσύφι να βγει απ΄ τ΄ αυγό του και να περπατήσει προς την αληθινή ζωή - πέρα απ΄ το χωράφι με τις τσουκνίδες που τσιμπάνε με τη χλεύη τους, πέρα από τον βάλτο όπου μπορείς να κολλήσεις για πάντα. Χάρη στη φιλία, έφτασε στη λιμνοθάλασσα - εκεί που πετάνε τα πουλιά.

Εφτά παραμύθια για την ερωτική σχέση (για μεγάλους και μεγάλα παιδιά), ιδωμένα από τη μεριά της γυναίκας. Στον παγωμένο Βορρά, στην Κίνα, στην υποσαχάρια Αφρική, στην Αϊτή, στις όχθες του ποταμού Γάγγη, στον ελληνόφωνο Καύκασο, οι παραμυθάδες του κόσμου αφηγούνται αυτές τις ιστορίες που μιλάνε για τη δύναμη του έρωτα. Όλες πηγάζουν από την προφορική παράδοση. Για όσους αγάπησαν κι όσους θ' αγαπήσουν, αναζητώντας το φως.

Τον καιρό της βροχής των αστεριών, μετά τη μεγάλη έκρηξη που σαν ανάσα Θεού από το χάος έπλασε τον κόσμο, τότε που το φως άρχισε να τρέχει, να τρέχει χωρίς σταματημό, απ' την καρδιά του φωτός που ήταν ένας χώρος ήσυχος, ξεπήδησε μια μουσική. Κι η μουσική ταξίδεψε μέσα στο φως κι έξω απ 'το φως κι απλώθηκε παντού. Κι όλα ήτανε μουσική, σκοτάδι, φως. Και πέρναγε ο καιρός.. Πώς ήρθαν στον κόσμο τα μουσικά όργανα - το πρώτο πνευστό, το πρώτο κρουστό και το πρώτο έγχορδο; Τρία παραμύθια -ένα βουνίσιο, ένα θαλασσινό κι ένα του μεγάλου δάσους- μας δίνουν απάντηση. Τα δύο α...

Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας που μερεύουν και δυναμώνουν. Προορίζονται για τους μικρούς και μεγάλους που ζουν ή θα ζήσουν ανατροπές - δηλαδή για τον καθένα μας. Με τον παραβολικό τους λόγο, προτείνουν τρόπους όχι μόνο για να ξεπεραστούν δυσκολίες λογιών λογιών, αλλά και για να γίνει το άλμα από την ανωριμότητα στην ωριμότητα, από την υποτέλεια στην ελευθερία, από τον φόβο στη γαλήνη - και, τελικά, στην αποδοχή της ζωής. Παραμύθια παραμυθίας από την προφορική παράδοση που δίνουν απαντήσεις "εφ' όλης της ύλης" κι όχι μόνο στα παιδιά - αλλά σε όλους όσοι νιώθουν την ανάγκη...

Τα μαγικά παραμύθια "δε λένε αυτό που θέλουν να μας πουν", αλλά με τον συμβολικό τους λόγο, όσο ανώδυνος κι εξωπραγματικός κι αν μοιάζει, μας λένε τι πρέπει να κάνουμε "για να μεγαλώσουμε". Μέσα από τη μυητική πορεία των ηρώων τους, μας δείχνουν ότι στη ζωή θα συναντήσουμε εξουσιαστές. Η καλή ή κακή τους πρόθεση δεν έχει σημασία - αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας ακινητοποιήσουν μέσα στην εξουσία τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρέθηκαν στον δρόμο μας μονάχα για να μας δώσουν το κλειδί μιας πύλης που οδηγεί αλλού. Σ' αυτό το μι...

Τα μαγικά παραμύθια "δε λένε αυτό που θέλουν να μας πουν", αλλά με το συμβολικό τους λόγο, όσο ανώδυνος κι εξωπραγματικός κι αν μοιάζει, μας λένε τι πρέπει να κάνουμε "για να μεγαλώσουμε". Μέσα από τη μυητική πορεία των ηρώων τους, μας δείχνουν ότι στη ζωή θα συναντήσουμε εξουσιαστές. Η καλή ή κακή τους πρόθεση δεν έχει σημασία - αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας ακινητοποιήσουν μέσα στην εξουσία τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρέθηκαν στον δρόμο μας μονάχα για να μας δώσουν το κλειδί μιας πύλης που οδηγεί αλλού. Σ' αυτό το μικ...

Πώς ήρθε στον κόσμο ό,τι πολυτιμότερο για τους λιχούδηδες όλης της πλάσης - η σοκο- λάτα; Να το πάρει το ποτάμι;... Η ιστορία ξεκινάει σε μια χώρα ηλιόλουστη. Η χώρα ετούτη είχε ένα βασιλιά παντοδύναμο, μια βασίλισσα αδύναμη, μια βασιλοπούλα λαίμαργη κι ένα σωρό άλλο κόσμο γύρω τριγύρω: αυλικούς, θαλαμηπόλους, δήμιους, δικαστές, βάρδους και τραγουδιστάδες, μάγειρες, ζαχαροπλάστες κι έναν παραγιό. Κι ο παραγιός... Ένα υπέροχο βιβλίο για μικρούς και μεγάλους, κατάλληλο για δώρο και για τους ερωτευμένους.

Τι είναι παραμύθι; Τι είναι παραμυθάς; Η σύγχρονη αφήγηση είναι «παράδοση»; Αν ναι, από ποιους παραλάβαμε, σε ποιους παραδίδουμε; Η αφήγηση είναι τέχνη; Υπάρχουν θεμιτές και αθέμιτες τεχνικές αφήγησης; Υπάρχει «ιδανικός» αφηγητής; Υπάρχει κάτι πίσω από την αφέλεια και το εξωπραγματικό στοιχείο στα μαγικά παραμύθια ή είναι ανώδυνες ιστοριούλες που φτιάχτηκαν σε καιρούς αγραμματοσύνης ή και ακόμα πιο παλιά, σε εποχές απόλυτης ανυπαρξίας γραφής, από απαίδευτους, και γι' αυτό απευθύνονται σε απαίδευτους, δηλαδή πια μονάχα στα μικρά παιδιά;... Σε αυτά και σε άλλα παρόμοια ερ...

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Γη, τον πλανήτη του νερού, έπεσε μεγάλη ξηρασία. Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι -όλα- ήταν στεγνά και διψασμένα. Κι ο αέρας, θερμός σαν ανάσα δράκου, δεν παρηγορούσε. Μια φορά κι έναν καιρό, σαν πάντα, σαν τώρα, δεν υπήρχε νερό, ήτανε κρυμμένο, φοβισμένο, κακιωμένο. Όμως κατάφεραν να το βγάλουν στο φως το παιδί και το φίδι - ήρωες ταπεινοί και μαζί παντοδύναμοι, γιατί ήταν αθώοι (τόσο που να μερώσουν τις νεράιδες), γιατί ήταν γενναιόδωροι (τόσο που ν' αψηφήσουνε τον θάνατο), γιατί, παρότι ανόμοιοι, ήτανε φιλιωμένοι. Όταν η ελπίδα τ...

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τις επιστημονικές ανακοινώσεις που παρουσιάστηκαν στο 3ο Φεστιβάλ Αφήγησης Ολύμπου, που διοργάνωσε το Εργαστήριο Λόγου και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τρίτη συνεχή χρονιά, σε συνεργασία με τον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο "Απανταχού Καλλιπευκιωτών" και τον Πανελλήνιο Όμιλο Φίλων της Αφήγησης (ΠΟΦΑ), τον Ιούνιο του 2007, στην Καλλιπεύκη Λάρισας. Συγκεκριμένα, μετά τα εισαγωγικά, στο πρώτο μέρος περιλαμβάνονται τα άρθρα: - "Το παραμύθι και η επικαιρότητα", του Μηνά Αλ. Αλεξιάδη, καθηγητή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημί...

«Θα 'θελα να σε ρωτήσω κάτι ακόμα», ψιθύρισε ο Άμορ. Ο φύλακάς του του 'γνεψε να πει. «Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλό που μπορεί να κάνει κανείς;» Κι ο Άμοιρος: «Ν' αγαπάει». «Και το πιο μεγάλο κακό;» Ο φύλακας αναστέναξε, δίστασε λίγο σαν να 'πρεπε να το σκεφτεί, κι ύστερα: «Το πιο μεγάλο κακό που μπορεί να σου κάνει κανείς είναι να μην τον αγαπάς πια...» Εφτά μέρες δημιουργίας - εφτά κοιλάδες μνήμης. Η έκτη κοιλάδα είναι του Κβάζαρ, φύλακα της πύλης για κει που βρίσκονται τα χαμένα, που είναι ένα πλάσμα θαυμαστό και παράξενο και γεμάτο φως. Ο Άμορ, ο ήρωας της ιστ...