Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΥΦΛΟΣ ΗΛΙΟΣ Ούτε απόψε χρειάστηκα τα μάτια μου. Τα έβγαλα πέρα μια χαρά με το σκοτάδι. Ποιος είναι αυτός που βρέχει το χορτάρι κάθε απόγευμα; Θα τον μαντέψω να του κάνω το τραπέζι. Έτσι απότομα που έσβησε η μέρα το μεσημέρι δεν αντάμωσε το δείλι. Αν φανταστώ το φως θα ξημερώσει. Προτού χαράξει θα βάψω τα παράθυρα γαλάζια. Τυφλός ο ήλιος θα πιστέψει πως μετοίκησε ο ουρανός.

Μια αμύθητα αισιόδοξη κοπέλα έπεσε απ' τον ουρανό στο μαξιλάρι μου. Φορούσε λευκό ψάθινο καπέλο και μπλε σατέν φόρεμα. Μου φάνηκε μυστήρια στο βλέμμα. Τη ρώτησα, από τόσους έμπειρους ονειροβάτες πώς ξέπεσε στο εμπριμέ μου μαξιλάρι. Έμεινε βουβή να ξύνει το κεφάλι της πάνω από το καπέλο. Δείγμα επι-κίνδυνα ευφυούς ανθρώπου. Την ξαναρώτησα. Μήπως δεν πρόλαβε να καταλάβει με την πρώτη ανάγνωση. Με κοίταξε νωχελικά. Με βλέμμα απόκοσμο και μια καρφίτσα πεταλούδα στο φουστάνι.

ΟΣΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ Δεν είχε σάρκα. Είχε οστά. Κρίνα φυτεμένα στον εγκέφαλο. Ένα ερωτικό σημείωμα σφηνωμένο στην κλείδα. Στη θέση της καρδιάς είχε καρδιά. Στους πνεύμονες άγρια βλάστηση. Τα πλευρά λιτά.Δίχως περιττές πολυτέλειες. Τα μηριαία της οστά απέβαιναν μοιραία για πολλούς εραστές. Την ερωτεύθηκα. Έναν αιώνα αργότερα ανακαλύφθηκε ο έρωτας.

ΣΟΥΪΝΓΚ ΜΕ Τ' ΑΣΤΡΑ Κάθε που γέρνει το φεγγάρι Κυριακή, στον γκρι παράδρομο του ίδιου ονείρου καταλήγει. Όραμα ξέθωρο μιας χούφτας ποιητών που ιχνογραφούν την κόλαση σε κάστρα που απαρνήθηκε το κύμα. Αναζητώντας μέρα πρόθυμη της άνοιξης το βάρος να σηκώσει, σκοντάφτουν σε απομεσήμερα άγρυπνα και μωβ τουλίπες με άχλη στην ανάσα. Ντυμένοι νοτισμένα υφάσματα, πλάι στα χάρτινα των άστεγων γκισέ, τζαζ σε τσαλακωμένες προσευχές χορεύουν. Ξέφρενο σουίνγκ με άστρα μποέμ που τη στεριά διαλέγουν ν' αλητεύουν...