Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα είναι σίγουρο, μιλώντας βέβαια για τον εαυτό μου και μόνο. Η πανοπλία που φοράω από μικρό παιδί φεύγει από πάνω μου πάρα πολύ δύσκολα. Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψα ότι την ξεφορτώθηκα, έφτανε να τη δω στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθώ την ύπαρξή της. Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθα τον τρόπο να τη βλέπω πιο καθαρά και να αφαιρώ στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθα, επίσης, τον τρόπο να αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ να μου τα αφαιρούν. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε...

Στέκομαι, λοιπόν, όρθια και κοιτάζω ευθεία μπροστά. Βλέπω πως έχω τρεις επιλογές. Να προχωρήσω ευθεία. Να προχωρήσω αριστερά. Να προχωρήσω δεξιά. Πίσω δεν πάω. Και σκέφτομαι. Αν... Αν, λέω, αν... Το βιβλίο συμπεριλήφθηκε ανάμεσα στα 200 καλύτερα παιδικά και νεανικά βιβλία παγκοσμίως για το 2017 (για εκδόσεις του 2016) στους ετήσιους καταλόγους White Ravens 2017 της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου (http://whiteravens.ijb.de/list)

O Κύριος Χαρίτονος ήταν Βαρύτονος, όχι μάγειρας, ράφτης, μπάτλερ, επιπλοποιός αλλά ένας καλοστεκούμενος, ευγενικός και πάντοτε καλοντυμένος Βαρύτονος. «Χαρίτονος Φουξ, χαίρομαι ιδιαιτέρως!» έλεγε με μια υπόνοια στόμφου όταν συστηνόταν, κάνοντας βέβαια και την σχετική υπόκλιση. «Λυρικός Βαρύτονος!» συνέχιζε, «Όχι μελωδικός, λυρικός!» συμπλήρωνε τονίζοντας την διαφορά και αν κάποιοι τον ρωτούσαν: «Αλήθεια, ποια η διαφορά κύριε Χαρίτονε;» αυτός τους απαντούσε: «Είναι απλώς θέμα ρεπερτορίου!». Για τον Κύριο Χαρίτονο βέβαια, ήταν απλώς θέμα ακρίβειας. Η μανία του με την τελειομα...

Πανικός. Μεγαλύτερος πανικός. Μία τσιρίδα. Ανεργία. Ένα υπερσχέδιο. Μία απεργία. Μία λιποθυμία. Μία εξαφάνιση. Ένας Γάιδαρος Σέρφερ. Μία χορωδία με τερλίκια. Ένα δεύτερο υπερσχέδιο... Όλα αυτά, μετά την μικρή ανακοίνωση στο ραδιόφωνο πως: Διακόπτεται επ' αόριστον κάθε εργασία...

Πού πάνε τα μπαλόνια όταν φεύγουν από τα χέρια μας; Ξεκινώντας από αυτή την απλή, αλλά με πολλές προεκτάσεις ερώτηση, ο Δημήτρης Μπασλάμ στο τρίτο του βιβλίο "Λέω να πετάξω...", μας οδηγεί στο μαγευτικό και γεμάτο εκπλήξεις ταξίδι της ζωής, με πρωταγωνιστή ένα κόκκινο μπαλόνι και φόντο την εξαιρετική εικονογράφηση ενός νέου ζωγράφου, του Γιώργου Κόφτη.

Ζούσε πριν από χρόνια, σχεδόν στα βάθη της Ανατολής, ένας παράξενος Ληστής. Καθόλου εγωιστής, ούτε κι εφοπλιστής, παλαιστής, τραγουδιστής αλλά μέγας ταξιδευτής, θεωρούσε ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα στον κόσμο το παιδικό γέλιο, γι' αυτό... και το 'κλεβε!

Τι κοινό έχουν ένα πιάτο ζεστή σουσαμόσουπα, η δίαιτα του Μάκη του ιπποπόταμου, η συνταγή ενός πελεκάνου γιατρού από το Μεξικό, ένα δέντρο που τραγουδάει, το αναψυκτικό της καμήλας με τα δύο μπικίνι, και τα γυαλιστερά λουστρίνια του ασβού; Τον κύριο Αγησίλαγο που ένα πρωί απλά... ξύπνησε με μαγουλάδες.

Ζούσε πριν από χρόνια, σχεδόν στα βάθη της Ανατολής, ένας παράξενος Ληστής. Καθόλου εγωιστής, ούτε κι εφοπλιστής, παλαιστής, τραγουδιστής αλλά μέγας ταξιδευτής, θεωρούσε ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα στον κόσμο το παιδικό γέλιο, γι' αυτό... και το 'κλεβε!