Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οδός Ευμολπιδών Δυο νέοι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, μετά από πολλά χρόνια απουσίας στο εξωτερικό, λόγω σπουδών, επιστρέφουν στην Ελλάδα. Είναι άγνωστοι μεταξύ τους, συνδέονται όμως στενά μ' έναν ξεχωριστό πανεπιστημιακό Δάσκαλο, που φώτισε τα χρόνια των προπτυχιακών τους σπουδών και μένει στη ζωή και των δύο μέχρι σήμερα. Εκτός απ' την παρόμοια πορεία στον χώρο των Γραμμάτων, οι δύο ήρωες έχουν βιώσει στο παρελθόν πικρές και επώδυνες ιστορίες αγάπης, που κουβαλούν τον ίδιο μεγάλο πόνο, την ανατροπή, την απώλεια. Το σπίτι της οδού Ευμολπιδών, φορτωμένο λόγο κα...

Μια µεγάλη ιστορία, που ενώνει πολλές δεκαετίες, παρελθόν και παρόν, πολλές γενιές ανθρώπων, ειρήνη και πόλεµο, ευτυχία και απόγνωση, ξεριζωµό απ' τη Μικρασιατική γη, Πόλεµο του '40, Κατοχή, Εµφύλιο και πάλι ειρηνική ζωή, προκοπή, δηµιουργία και ξανά πολέµους σε άλλους τόπους και ξεριζωµούς. Σκαριά µνήµης και σκαριά τωρινής ζωής, διασχίζοντας το Αιγαίο, θ' αποβιβάσουν στο καταπράσινο νησί της ελιάς και του γλυκόπιοτου κρασιού αµέτρητους ανθρώπους. Τα παλιά θα ξυπνήσουν, ακούγοντας πως κάτω στα βράχια ήρθαν οι πνιγµένοι µ' ένα κυκλάµινο στα χείλη, πως... στο φως τα µάτια...

Δεν είχε τολμήσει ποτέ εκείνη. Δεν είχε απαιτήσει. Έπνιγε τις εσωτερικές της φωνές σε μιαν ατέρμονη σιωπή. Κι όλοι σχεδόν παρερμήνευαν την αθόρυβη εικόνα της. Τους ξεγελούσε, χωρίς να το επιδιώκει, και πίστευαν πως ήταν κι ευτυχισμένη. Στην πραγματικότητα, μέσα στη σιωπή και την ακινησία της ζωής της, η ψυχή της, με παιδιάστικη λαχτάρα, διψούσε για... ψυχή και αρώματα ονείρου. Δεν το 'ξερε ούτε η ίδια. Έκανε πως δεν το 'ξερε ή δεν επέτρεπε στον εαυτό της να το συνειδητοποιήσει. Σιωπούσε και κινούνταν πάντα στις ίδιες διαδρομές. Σε μια ευθεία μονότονη, απαράλλακτη, παί...

Ένας οδηγός ταξί σε μια πόλη που σταματά μόνιμα σε... κόκκινα απαγορευτικά φανάρια! 17 διαφορετικοί άνθρωποι, που μέσα στην κίνηση, θα κάνουν... στάση σε όποιον σταθμό ζωής αυτοί έχουν επιλέξει! Μία διαδρομή με διαφορετικούς προορισμούς, αλλά με την ίδια ταρίφα πάντα σαν αντίτιμο. Να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου! 17 συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους και δημιουργούν ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα, μια συγγραφική διαδρομή μυαλού, ψυχής και αναμνήσεων σε ένα ρεβεγιόν απολογισμού...

Πέρασαν δεκαετίες από τη στιγμή που τόλμησε να διαβεί την αυλόπορτα του πατρικού σπιτιού και να φύγει μακριά απ' όλους. Ούτε που σκέφτηκε τι άφηνε πίσω της. Η σιωπή των δικών της όλα αυτά τα χρόνια τη συνέθλιβε, έκανε λειψή τη ζωή της. Τους κουβαλούσε στην ψυχή της, τους έκλεινε στα μάτια της, σεργιάνιζαν στα όνειρά της, μα πάντα με σφαλιστά χείλη. Ούτε λέξη δεν άκουσε ποτέ. Ούτε μια λέξη... Μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει, να αντιμετωπίσει την επώδυνη αναμέτρηση. Ό,τι την περίμενε... ούτε για μια στιγμή δεν το είχε φανταστεί.

Αλάτι και ζάχαρη έριξαν στο νερό των "λουστικών" της όταν γεννήθηκε, με την ευχή να γίνει νόστιμη και γλυκιά στη ζωή της... Κι έγινε νόστιμη και γλυκιά η Δέσποινα, το "ασήμι και το μάλαμα" των γονιών της. Μόνο που η ζωή της έδωσε, με περισσή φειδώ, νόστιμες και γλυκές στιγμές και, σπάταλα, τις δυσκολίες και τις πίκρες. Ποτέ δεν το 'βαλε κάτω, ποτέ δεν γονάτισε. Έμοιαζε "σαν τα κλειστά παράθυρα με χορταριασμένα τα παντζούρια, που λογαριάζουν ότι θ' ανοίξουν διάπλατα ένα πρωί". Πίστευε πως "δεν μπορεί να χαθεί η ελπίδα, χωρίς να χαθεί μαζί της όλη η γη". Κι όμως, όλα...

Ταξίδια ατέλειωτα σε στεριά και θάλασσα, ταξίδια του μυαλού και της ψυχής, διαδρομές με κομμένη την ανάσα, με πόνο, παράπονο, αλλά και χαρά, δικαίωση, λύτρωση πορεία σταθερά επί της ευθείας κι άλλοτε στο σκοτάδι, στα κρυφά, φορτωμένη άνομα παραστρατήματα... Ταξίδια ατέλειωτα με όνειρα κι αγάπη όνειρα πολλά, φωτεινά, που σμίγουν με τη ζωή, κάνοντάς την μ' όνειρο να μοιάζει. Όνειρα σταματημένα που, σαν σε θαύμα, τόσο απρόσμενα ξαναβρίσκουν καινούργιο ρυθμό κι άλλα λαβωμένα, χωρίς ελπίδα ανάστασης. Αγάπη ζωντανή για μια ζωή με θέρμη νιότης, αλλά κι αγάπη που ποτέ δεν φώναξε...

Αλάτι και ζάχαρη έριξαν στο νερό των "λουστικών" της όταν γεννήθηκε, με την ευχή να γίνει νόστιμη και γλυκιά στη ζωή της... Κι έγινε νόστιμη και γλυκιά η Δέσποινα, το "ασήμι και το μάλαμα" των γονιών της. Μόνο που η ζωή της έδωσε, με περισσή φειδώ, νόστιμες και γλυκές στιγμές και, σπάταλα, τις δυσκολίες και τις πίκρες. Ποτέ δεν το 'βαλε κάτω, ποτέ δεν γονάτισε. Έμοιαζε "σαν τα κλειστά παράθυρα με χορταριασμένα τα παντζούρια, που λογαριάζουν ότι θ' ανοίξουν διάπλατα ένα πρωί". Πίστευε πως "δεν μπορεί να χαθεί η ελπίδα, χωρίς να χαθεί μαζί της όλη η γη". Κι όμως, όλα...

Αγέραστη η ψυχή ανεβοκατεβαίνει ξανά και ξανά στης θύμησης τη σκάλα και στήνει από την αρχή γλυκόπικρες ιστορίες που μιλούν για τον αγώνα της ζωής, για τη δίψα της γνώσης, για κίβδηλες προσπάθειες ανόδου, για σκιρτήματα καρδιάς στη νιότη, για φωτεινές, καθυστερημένες ευκαιρίες, για άτυχη αγάπη αλλά και για παντοτινή, με ή χωρίς τροφοδότηση, για ανέλπιστη τύχη, για άκαιρα συμπεράσματα. Αγέραστη η ψυχή δεν σταματά να ονειρεύεται, να περιμένει και να δηλώνει με τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: "Κάθε τόσο ανοίγω το ερμάρι και βεβαιώνομαι πως το παιδικό μου χέρι είναι ακόμα ε...

Ο Αντρέας Ιωάννου, ο διάσημος πανεπιστημιακός καθηγητής, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, ένιωθε να κατακτά τις κορυφές της επιστημονικής γνώσης. Χαμένος μέσα στα βιβλία, μελετώντας τους αρχαίους κλασικούς, δεν είχε μάτια παρά μόνο για την επιστήμη του. Υπήρχαν όμως βράδια -όταν έφευγε από τα αμφιθέατρα και τους φοιτητές του- που αναρωτιόταν για την πορεία της ζωής του. Και τότε την έβλεπε να περνά από δίπλα του και να τον περιπαίζει. Απαίτηση και παραίτηση πάλευαν μέσα του. Η ψυχή του γινόταν αυστηρός κριτής των ίδιων των αναγκών της. Σαν να ντρεπόταν που τολμούσε να νιώθε...

Πέρασαν δεκαετίες από τη στιγμή που τόλμησε να διαβεί την αυλόπορτα του πατρικού σπιτιού και να φύγει μακριά απ’ όλους. Ούτε που σκέφτηκε τι άφηνε πίσω της. Η σιωπή των δικών της όλα αυτά τα χρόνια τη συνέθλιβε, έκανε λειψή τη ζωή της. Τους κουβαλούσε στην ψυχή της, τους έκλεινε στα μάτια της, σεργιάνιζαν στα όνειρά της, μα πάντα με σφαλιστά χείλη. Ούτε λέξη δεν άκουσε ποτέ. Ούτε μια λέξη... Μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει, να αντιμετωπίσει την επώδυνη αναμέτρηση. Ό,τι την περίμενε... ούτε για μια στιγμή δεν το είχε φανταστεί.

Δεν είχε τολμήσει ποτέ εκείνη. Δεν είχε απαιτήσει. Έπνιγε τις εσωτερικές της φωνές σε μιαν ατέρμονη σιωπή. Κι όλοι σχεδόν παρερμήνευαν την αθόρυβη εικόνα της. Τους ξεγελούσε, χωρίς να το επιδιώκει, και πίστευαν πως ήταν κι ευτυχισμένη. Στην πραγματικότητα, μέσα στη σιωπή και την ακινησία της ζωής της, η ψυχή της, με παιδιάστικη λαχτάρα, διψούσε για... ψυχή και αρώματα ονείρου. Δεν το 'ξερε ούτε η ίδια. Έκανε πως δεν το 'ξερε ή δεν επέτρεπε στον εαυτό της να το συνειδητοποιήσει. Σιωπούσε και κινούνταν πάντα στις ίδιες διαδρομές. Σε μια ευθεία μονότονη, απαράλλακτη, παίζοντ...