Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έτσι είναι μάτια μου η ζωή, Να πέφτεις Να σηκώνεσαι Καμιά φορά να κλαις. Αν είσαι πάλι, τυχερός Μπορεί και να φυτρώσουν Στους ώμους σου φτερά.

Τα διηγήματα του Ντενί Εμορίν, τα Θλιμμένα βαλς, αποτελούνται από μικρής διάρκειας αλλά μεστά κείμενα που αντικατοπτρίζουν τον ψυχισμό της ανθρώπινης υπόστασης και αποκαλύπτουν στον αναγνώστη έναν κόσμο μυστικό, ονειρικό, μα συνάμα τραγικά ανακουφιστικό, όπου συχνά το απρόσμενο τέλος συνταράσσει μέσα στην απλότητά του. Οι ήρωές του αφηγούνται μια πραγματικότητα περισσότερο ή λιγότερο συνειδητή που τους εξουθενώνει, τους διαλύει, όπου η υπακοή του ενός και η απόρριψη του άλλου γίνονται κυριαρχικό μοτίβο της σχέσης, γι’ αυτό και ψάχνουν να ανταπεξέλθουν μέσα από προσωπικές...

Το παρόν ανθολόγιο καλύπτει το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της ποιητικής παραγωγής για το έτος 2015. Η επιλογή από τους επιμελητές έγινε με τα ακόλουθα κριτήρια: πρώτον, καλύψαμε όλο το φάσμα των εκδοτικών οίκων, δεύτερον, όλες τις τάσεις, τρίτον, πολλούς ποιητές είτε είναι προβεβλημένοι είτε όχι, και τέταρτο κριτήριο το προσωπικό μας αισθητήριο όπως έχει σμιλευθεί μέσα στα χρόνια. Στα χρόνια της Κρίσης, φαίνεται ότι το να επιμένουμε να γράφουμε ποίηση και να επιζητούμε να επικοινωνήσουμε με τους συνανθρώπους μας μέσω αυτής αποτελεί μία ανάγκη βηματισμού αναπνοής....

Ο Μισέλ Ντεγκύ έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια μεριά, ο ποιητής αυτοαποκαλείται ως "συγγραφέας ποιημάτων" (ή κατασκευαστής ποιημάτων ή μορφο-ποιητής σύμφωνα με τη δική μας πρόσληψη και ορολογία)· από την άλλη διερευνά τι μπορεί να είναι σήμερα μια "ποίηση στοχαστική", μια "ποίηση φιλοσοφική και όχι φιλοσοφίζουσα ή φιλοσοφοποιημένη", μια "ποίηση αφαιρετική", δηλαδή ένας ποιητής της σκέψης. Επιπλέον, σε αυτή την ιδιότυπη τροχιά, η παρουσία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας είναι πολλαπλά παρούσα εφόσον καλεί: oxymorisons les paradoxes (να καλλιεργήσουμε τα παράδοξα με τη βοήθε...

Ο Ντενί Εμορίν προτείνει την αγάπη ως μόνο δρόμο του βίου, και ως μόνη επιλογή την ακραία, την ολική ένωση των ψυχών, για να αντιμετωπιστεί τόσο ο ταραγμένος κόσμος μας όσο και ο διχασμός του ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (λόγω της καταγωγής του από τη Ρωσία, όπου και γι' αυτή την ίδια τη χώρα το δίλημμα παραμένει εξίσου ανοιχτό). Παρόλο το ξεπέρασμα του διχασμού από τη δύναμη της αγάπης, αυτή η επίμονη αφοσίωσή του δεν είναι χωρίς θυσίες, τρικυμίες και αναστατώσεις, που σχεδόν αποφεύγει να τις αναφέρει ρητά, αλλά αυτές είναι εκεί και τις υποπτεύεται να δρουν υπόκωφα και...

Ο Denis Emorine είναι ένας διαρκώς διερωτώμενος ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αναζητά την αλήθεια πάνω στην ύπαρξη, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Τα αγωνιώδη ερωτήματά του μας αναγκάζουν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά και να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε μέσα μας τις απαντήσεις. Η προσέγγιση παραμένει προσωπική, αφού κάθε άτομο είναι μοναδικό. Ο ποιητής λαχταρά μια ευτυχισμένη και αρμονική ζωή, όμως αυτό είναι αδύνατο, όσο ο κόσμος συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι, την εξορία, καταδικασμένος σε θάνατο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ι...

Ο Denis Emorine είναι ένας διαρκώς διερωτώμενος ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αναζητά την αλήθεια πάνω στην ύπαρξη, τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Τα αγωνιώδη ερωτήματά του μας αναγκάζουν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά και να προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε μέσα μας τις απαντήσεις. Η προσέγγιση παραμένει προσωπική, αφού κάθε άτομο είναι μοναδικό. Ο ποιητής λαχταρά μια ευτυχισμένη και αρμονική ζωή, όμως αυτό είναι αδύνατο, όσο ο κόσμος συνεχίζει να ζει στο σκοτάδι, την εξορία, καταδικασμένος σε θάνατο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ι...

Η Πέτρα είναι το οριστικό τέλος και η θεμελιώδης αρχή σε έναν κόσμο ρευστό, κιβωτός που ευαγγελίζεται τη συνέχεια από κάτι που φεύγει, αλλάζει, μετουσιώνεται. Είναι ταυτόχρονα το σφράγισμα της ψυχής στα έγκατα της απόγνωσης και ο θεμέλιος λίθος της ελπίδας, το σκαλοπάτι που οδηγεί προς τη λύτρωση.

Η Πέτρα είναι το οριστικό τέλος και η θεμελιώδης αρχή σε έναν κόσμο ρευστό, κιβωτός που ευαγγελίζεται τη συνέχεια από κάτι που φεύγει, αλλάζει, μετουσιώνεται. Είναι ταυτόχρονα το σφράγισμα της ψυχής στα έγκατα της απόγνωσης και ο θεμέλιος λίθος της ελπίδας, το σκαλοπάτι που οδηγεί προς τη λύτρωση.