Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Άνθρωποι Ντυμένοι με προσωπεία Ανέγγιχτων επιθυμιών Χαμένων χρόνων Πεινασμένων ψυχών Τους λυπήθηκα Τους πόνεσα πολύ . Γύρισα στο σπίτι το βράδυ Ήσουν εκεί και με περίμενες Κοίταξα τα δικά σου μάτια Έτοιμα να μου συλλαβίσουν Πως γεννήθηκα για να τ' αγγίζω Με τα φιλιά μου να τα γεμίζω Εξόριστα τα προσωπεία Στο όνομα της δικής σου γαλήνης Μα σαν γευόμουν Την λευκή σάρκα του προσώπου σου Άγγιξες δειλά το δικό μου Τα μάτια σου δάκρυσαν - Ποια είσαι , με ρώτησες.

Ζωγραφισμένη ποίηση; Ποιητική ζωγραφιά; Η πάλη να βρεις μια ανάσα όταν, τόσο βίαια, σου την κλέβει ο σύγχρονος κόσμος; Μπορεί όλ' αυτά. Μα σίγουρα είναι το φως ενός αστεριού που γράφει ποιήματα, ενός αστεριού που ζωγραφίζει αισθήματα, ενός αυτόφωτου αστεριού, ενός κοριτσιού, που ακόμη δεν έκλεισε δύο δεκαετίες ζωής... "Ένα πορτραίτο είν' η ποίηση κι εγώ η ζωγράφος. Ένα πορτραίτο είν' η ποίηση χρώματά μου οι λέξεις"... Έτσι είναι. Όταν η ποιήτρια είναι και ζωγράφος τα ποιήματα μοιάζουν με συναισθηματικούς πίνακες απαλών αποχρώσεων.