Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Ανθολογία μικρού διηγήματος για τη νύχτα", περιλαμβάνει διηγήματα εμπνευσμένα από τους τόπους της νυχτιάς. Κομμάτια εαυτών, ιστορίες ανθρώπων, χαρακτήρες που ζουν γύρω μας, εξιστορούν το απόσταγμα των αισθήσεών τους, όπως οι ίδιοι οι συγγραφείς τις αντιλαμβάνονται, τις φιλτράρουν, τις μεταμορφώνουν σε λέξεις ζωντανές, μεταδίδοντάς τες με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, ο καθένας. Ο πρόλογος της επιμελήτριας, Αγγελίνας Ρωμανού, συνθέτει, με ευρηματικό τρόπο, λέξεις παρμένες απ' τους τίτλους, σε ένα κείμενο που παίρνει τη θέση του μέσα στη νύχτα, με τρόπο που προδιαθέτει...

Με την Άννα, συχνά παίζαμε το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Μας άρεσε να αποτυπώνουμε τις στιγμές. Εκείνη, ενώ πάντα πρώτη ξεκινούσε αυτό το παιχνίδι, δεν στεκόταν ποτέ ακίνητη, όταν προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω. Έβαζε και έβγαζε τα γυαλιά της, διόρθωνε τα μαλλιά της, χαμογελούσε στημένα, παραπονιόταν πως αργώ και κουράστηκε το χαμόγελό της. Πάντα ανήσυχη. Εγώ, με προσεχτικές κινήσεις, πάσχιζα να παγιδεύσω το πρόσωπό της μέσα στο κάδρο, όπως ήθελα να τη βλέπω. Εκείνη, νόμιζε πως ήταν μια στιγμή μόνο που θα αποτυπωνόταν, και προσπαθούσε φιλάρεσκα να την κάνει καλύτερη. Δεν ή...

Σε αυτή τη χρονική στιγμή συνέλαβα την ιδέα της παρακολούθησης. Ναι, όπως το ακούτε! Σκέφτηκα να παρακολουθώ τον Μαρσέλ, τις ώρες που περνούσαμε χώρια. Κάτι τόσο χυδαίο και ποταπό, κάτι που στην προηγούμενη ζωή μου θα μου προκαλούσε αηδία, το έκανα εδώ! Προσποιήθηκα ότι φεύγω για τα -συνηθισμένα μου πια- πετάγματα, αλλά ξαναγύρισα και κρύφτηκα πίσω από κάτι που έμοιαζε με δέντρο. Είδα, λοιπόν, τον Μαρσέλ να παίρνει έναν δρόμο σκυφτός και κουρασμένος. Τα φτερά του ήταν διπλωμένα στην πλάτη του και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα ανοίξει. Όχι μόνο περπατούσε, αλλά κάποιες...

Να περπατάς με το πρώτο χιόνι στο Γκόρκι Παρκ, στη Μόσχα. Και δίπλα σου να βαδίζει μια γυναίκα ωραία, σε όλες τις ηλικίες της ταυτόχρονα. Φοράει σκούφο ρώσικο, γούνινο γιακαδάκι της τυλίγει τον λαιμό, αλλά είναι Ελληνίδα. Έρχονται άνθρωποι πολλοί από απέναντι. Από άλλους τόπους κι από άλλους χρόνους. Πλάσματα σχεδόν χιμαιρικά έτσι όπως αναδύονται μέσα από διασταυρούμενες αλέες, παλίμψηστα σκιών και τρυφερές ομίχλες. Και τι μαλακό το βήμα τους πάνω στο χιόνι... Αυτή σου τους συστήνει έναν έναν. Ύστερα, καθώς συνεχίζετε τον περίπατό σας, σου αφηγείται διάφορα για τον καθένα τ...

Βαθιά, πολύ βαθιά, στον βυθό του ανθρώπινου ασυνείδητου, υπάρχουν κρυμμένες ιστορίες. Ένας Αφρικανός αγριοελέφαντας, χτυπημένος από την ελεφαντίσια μοίρα του, και μια γυναίκα, με τον ανθρώπινο πόνο καρφωμένο μέσα της με ατσαλένια καρφιά, συναντήθηκαν σε μια τέτοια ιστορία. Το όνειρο του ελέφαντα πέρασε την πύλη των ανθρώπινων ονείρων, βρέθηκε στο όνειρο της γυναίκας και οι εικόνες τους τρύπωσαν η μια μέσα στην άλλη, ενώθηκαν και εν τέλει μετουσιώθηκαν. Εκεί όπου οι λέξεις είναι ανήμπορες να εκφράσουν τα αισθήματα, έρχονται οι εικόνες των ονείρων να γεμίσουν με τα χρώματά το...

Ένα τίποτα - κάτι ακόμα πιο μηδαμινό: ένα τίποτα αποκτά ξαφνικά υπόσταση, αρχίζει να διογκώνεται, γιγαντώνεται, παίρνει διαστάσεις μυθικές... Και απειλεί να οδηγήσει τα πάντα στον αδιέξοδο λαβύρινθο των δομών μιας πολυπρόσωπης γραφειοκρατίας και μιας απρόσωπης Δικαιοσύνης. Η Αγγελική Ανδρεάδη, υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία, βρίσκεται τυχαία μπλεγμένη σε μια ανόητη, αδιανόητη, εξωφρενική ιστορία και όλη της η ζωή αναστατώνεται - χωρίς η ίδια να μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε μια εφιαλτική, "καφκική" ατμόσφαιρα και αντιμετωπίζει συνεχώ...

Είκοσι μια μικρές ιστορίες με στιγμές καθημερινές, παρούσες ή περασμένες. Άσχετες, πολλές φορές, μεταξύ τους, συνθέτουν ένα σώμα -εντέλει ομοιογενές- που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο. Η επιφάνειά του γίνεται καθρέφτης, όπου αντανακλώνται πρόσωπα, αντικείμενα, συμπεριφορές, σκέψεις, πράξεις. Είδωλα αληθινά και γνήσια... Όσο μπορούν τα είδωλα, να είναι αληθινά και τα γνήσια να γίνονται είδωλα.

Σκέψεις, ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα. Φλυαρία; Λογοτεχνία; Κάτι άλλο; Το φλερτ των σκέψεων με τις λέξεις είναι μαγικό. Κάποτε το φλερτ, γίνεται έρωτας... οι νιφάδες των λέξεων, ακουμπούν με τρυφεράδα στο χαρτί και τότε γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος.

" ...Στο κοράλλι που μου έδωσες έπαψαν πια να διακρίνονται τα ίχνη των δακτύλων σου, έτσι θα χρειασθώ κάτι περισσότερο, κάτι πιο πολύ ή που απ΄ αυτό δεν θα σβήσουν ποτέ τα αποτυπώματά σου, γιατί ναι, μακριά σου αλήθεια κρυώνω. Κανένας δεν κατάλαβε σε ποιον αλήθεια απευθυνόταν η γυναίκα, μα επειδή πού και πού καθέναν στο ακροατήριο χωριστά τον κοίταζε, όλοι τους ήθελαν να ελπίζουν πως επρόκειτο γι΄ αυτούς. Έτσι ξεσπάσανε καβγάδες στο πλήθος, που λιαγιάσανε μόνο σαν ήρθε τη γυναίκα φτερωτό άλογο και την πήρε και είδαν ότι αυτό ήταν η μούσα της..." Γιώργος Φιλιππίδης, "Γαλάζι...