Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βιώνουμε μια εποχή ένδειας. Απίστευτης ένδειας, πνευματικής αλλά και όχι μόνο. Όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, όσα μας γαλούχησαν, μας διαμόρφωσαν και θεωρήθηκαν κάποτε δεδομένα έχουν πια εξαφανιστεί. Ισοπεδώθηκαν, γκρεμίστηκαν και δεν μένει τίποτα να θυμίζει όσα σημαντικά συνέβησαν άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο. Με το τέλος της πρώτης μετά τον πόλεμο γενιάς, άρχισαν αυτομάτως να ξεχνιούνται πράγματα, ποιότητες. Ένας ένας φεύγοντας, οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστικά μια πνευματική ηγεσία. Η μνήμη χάθηκε, σβήστηκ...

Ποιος θα πίστευε πως εν έτει 1880, όταν στη Βρετανία κυβερνούσε η πλέον πουριτανή βασίλισσα Βικτώρια, πως θα κυκλοφορούσαν βιβλία ερωτικά όπως το "Ρόδο του Έρωτα", που απευθυνόταν στους πονηρούς λαθραναγνώστες των απολαύσεων. Πρόκειται για μια ιστορία εκπληκτικά παρανοϊκή, γεμάτη τρελό κέφι, όπου ο πρωταγωνιστής, ένας νεαρός 17 ετών, ρίχνεται στο κυνήγι της απόλυτης ομορφιάς, αφοσιώνεται στη λατρεία της ηδονής, στον εξωτισμό, στη χλιδή, σε μια ρομαντική εκμετάλλευση της αθωότητας και υπόσχεται στη φαντασία του να εκπληρώσει τους πιο υπερβολικούς πόθους.

[...] Το πέρασμα της Μαρίας Κάλλας από το χώρο της ιταλικής όπερας στάθηκε ικανό να αλλάξει τη Λυρική αντίληψη της εποχής της, ώστε σήμερα οι μελετητές της όπερας να μιλούν για "πριν" και για "μετά" την Κάλλας. Η παρουσία της έγινε πόλος έλξης για πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες του καιρού της (με επικεφαλής τον Λουκίνο Βισκόντι) που μόνο για χάρη της ήρθαν στο χώρο του Λυρικού Θεάτρου, δίνοντάς του μαζί της τεράστια ώθηση, ανοίγοντας καινούργιους ερμηνευτικούς δρόμους. (από την εισαγωγή του συγγραφέα)

"Ο άντρας περπατούσε προς το μέρος τους μ' εκείνο το βήμα το κατά τι επιτηδευμένο και ελάχιστα επιδεικτικό όσων ξέρουν πως τους παρατηρούν. Σκορπούσε βλέμματα δεξιά κι αριστερά, λες κι έψαχνε τα πάντα στα πέριξ, λες κι όλα τα ζύγιαζε με το μάτι. Στα μαύρα γυαλιά του, όλα καθρεφτίζονταν, το 'να πίσω απ' τ' άλλο: η πελούζα σε ζαφειρένιο πράσινο, λεία σαν βελούδο, οι σκάλες σε λευκή πέτρα, η πισίνα εκεί όπου τέλειωνε η σκάλα, οι διάφανες φουσκωτές πολυθρόνες που λικνίζονταν στην επιφάνεια, οι σεζλόνγκ, άδειες κι αυτές, η υπέρτατη αυθάδεια της πολυτέλειας όταν συνδυάζεται με τη...

"Οι έντεκα χιλιάδες βέργες" είναι ένα από τα κλασσικότερα ερωτικά μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί. Είναι ένα έργο που κυριαρχείται από την αναζήτηση της ανώριμης ομορφιάς, τη λατρεία της εφηβείας, τον εξωτισμό, το σεβασμό των ηδονών, τη ροπή προς τη χλιδή, και κυρίως, την εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις της φαντασίας να εκπληρώσει τους πιο υπερβολικούς πόθους. Ο Πάμπλο Πικάσο έλεγε για τις "Έντεκα χιλιάδες βέργες" πως: "Είναι το ωραιότερο βιβλίο όλων των εποχών, και εν πάση περιπτώσει, είναι ένα βιβλίο εκπληκτικά παρανοϊκό, γραμμένο με τρελό κέφι και με απόλυτη ελευθερία σκέψη...

Άνθρωποι της δράσης σαν τον Κοντρέρας και τον Μακρυγιάννη αποτελούν σπάνια φαινόμενα στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ο Αλόνσο ντε Κοντρέρας αφηγείται τις μάχες των κουρσάρων στη Μεσόγειο του 16ου αιώνα. Μια μαρτυρία για τη δράση των πειρατών στα ελληνικά παράλια.

"Το θαύμα, γι' άλλη μια φορά δεν έγινε. Οι άντρες μας προσπαθούν να ζητωκραυγάσουν. Λυγίζουν από συγκίνηση. Μπήγουν βραχνές, άναρθρες κραυγές. Αρπάζουν τα όπλα τους και σπρώχνονται άτακτα έξω από το δάσος. Οι ακροβολιστές χωρίς διαταγές, αντίθετα με τις διαταγές, ρίχνονται σε μια τρελή κούρσα, σαν αμολυμένα κυνηγόσκυλα. Τα κανόνια μας βρυχώνται κι εκείνα του εχθρού απαντούν εν χορώ. Δεξιά και αριστερά, όσο μακριά φτάνει το βλέμμα, η μακρινή πλαγιά έχει στολιστεί με πύργους από καπνό και τα χοντρά κομμάτια μέταλλο πέφτουν στο στρατό μας που προελαύνει. Μια μια οι σημαίες μας...