Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μία πλούσια ανθολογία διηγημάτων και ποιημάτων. Ιστορίες σε τρένα και βαγόνια, ταξίδια που έγιναν και όνειρα που εγκλωβίστηκαν στις αποβάθρες ή τους εγκατελειμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς. 80 λογοτέχνες και εικαστικοί δημιουργούν με κέντρο έμπνευσης το αγαπημένο ρομαντικό μέσο μεταφοράς, με πυρήνα το ξεχασμένο από πολλούς μέσα στην εποχή της ταχύτητας και του αυτοκινήτου- τρένο που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Συμμετέχουν με διηγήματα & ποιήματα: Erina Espiritu, Teuta Sadiku, Φώφη Walter-Κυρλίδου, Θωμάς Αγραφιώτης, Φανή Αθανασιάδου, Μαρία Αθην...

Περιστοιχισμένος από θορυβώδεις ανθρώπους. Κάποιοι είναι αδιάφοροι και δοκιμάζουν ένα επίπλαστο ύφος φιλαρέσκειας και παρακμής. Πρόσεχε κι εσύ! Θα πληρώσεις πολλές εμπιστοσύνες αλλά δεν θα χαρείς την είσπραξη καμιάς απόδειξης ευγνωμοσύνης...

Είναι η σύμπνοια να πεις μες από την φωνή των δέντρων το τραγουδάκι της Φύσης το ευφρόσυνο. Εκεί που η ποίηση παρεμβαίνει να μιλήσει μια γλώσσα που υπερβαίνει εκείνη της καθομιλουμένης. Έτσι αρχίζουν όλα: Στέρεα μες το Τίποτα και ξεκάρφωτα μες την αιωνιότητα. Διεκδικώντας το ρήμα το ρηξικέλευθο μιας αστραπής που άλλοι την λένε έμπνευση κι εγώ δεν ξέρω πώς αλή-θεια να την ονομάσω...

Περιγραφή Τι κομίζει λοιπόν ο ποιητής μέσα στην δραματουργία της καθημερινότητας; Αν το καλοσκεφτώ μάλλον θα καταλήξω σε κάτι που δεν είναι άλλο από το "ου τόπος" - ουτοπία δηλαδή: με όλες τις εκφράσεις της. Κι από κει μπορεί ο καθένας να πλάσει το όραμά του, ακριβώς επειδή αυτό το ανεδαφικό σκεύος που ερωτεύεται ο ποιητής, είναι ασυμβίβαστο και λουστραρισμένο από όλα τα λαμπερά Τίποτα που χωρούν επάνω του. Νιώθω να μην μου ανήκει τίποτα άλλο εξόν από την λευτεριά ενός αέρα που ιαματικός θωπεύει την μνήμη μου και σαρκώνει στο παρόν της σκέψης το μεγάλο ταξίδι προς εκείνο...

Μου έδωσε η ποίηση το ωραίο ταξίδι. Πουθενά αλλού δεν βγήκα σε πιο όμορφο λιμάνι παρά σ' εκείνο των λέξεων. Αφήνοντας πίσω μου την στενοκεφαλιά εκείνων που δεν μπορούν να μετρήσουν κατά πώς της πρέπει την ύλη. Δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά πάρα στο ελάχιστο μέτρο που ορίζουν το κάτι της επιβίωσης. Από κει και πέρα έχω τις λέξεις, αυτά τα οχυρά που μέσα τους νιώθω ασφαλής και γενναίος. Η κάθε μια είναι ένα θεϊκό δώρο που το σέβομαι με όσα η ψυχή μου μπορεί στον υπερθετικό της. Κάποια στιγμή θα φύγω πλουσιότερος απ' ότι ήρθα. Και για αυτό είμαι πολύ ευχαριστημένος. Γιατί αγάπ...

Έχω μέσα μου ένα ποτάμι λέξεων που αντιβαίνει τις λογικές των πολλών και μακαρίζει την δική μου απελπισμένη ελπίδα. Πώς να το εξηγώ; Ένας μοναχικός είμαι που συνηθίζει να σφυρίζει αδιάφορα κάθε που έρχεται η νύχτα και είναι πάνω στην γη και κάτω από τα όμορφα άστρα. Αυτό δεν είναι ποίηση με κανέναν τρόπο. Είναι απλά τρόπος να επιβιώνεις μέσα στις δυνάμεις που εξαπολύει γύρω σου το Κακό και ο ιδεαλισμός σου δεν σε αφήνει συμπράξεις.