Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πόσα πράγματα, αλήθεια, γνωρίζουμε για τους γονείς μας και το παρελθόν τους; Πόσα γεγονότα του παρελθόντος αγνοούμε, που, εντέλει, μας αφορούν; Πόσα είναι αυτά που αποφασίστηκαν ερήμην μας και ποια; Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ή ν'αγνοούμε την αλήθεια; Και αξίζει η αναζήτηση της αλήθειας το οποιοδήποτε πιθανό κόστος; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα της εικοσάχρονης Ελένης που, ενώ νομίζει ότι όλα είναι ξεκάθαρα στην οικογενειακή φωλιά της, ανακαλύπτει ένα μυστικό που οι πιο κοντινοί της άνθρωποι, οι γονείς της, της έχουν αποκρύψει. Τη μέρα του θανάτου του πατέ...

Καθώς διανύω την έβδομη επταετία της ζωής μου, η γνώση της ματαιότητας που καθημερινά με οδηγεί στο να αναθεωρώ -μιλώντας εκ του ασφαλούς βέβαια, γιατί, όπως λένε κι εδώ, τον έχω δέσει τον γάιδαρό μου- με κάνει όλο και πιο ολιγαρκή. Μου αρκεί λίγο διάφανο κρασί, οι χιλιάδες αποχρώσεις της θαλασσινής παλέτας και το φως του Αιγαίου, μακριά από τη βοή της αγοράς και τη μικρότητα των θνητών. Ποτέ δεν επιχείρησα να γράψω. Λειτουργούσα πάντα με εικόνες, όχι με λέξεις. Τις λέξεις τις έβλεπα πάντα σαν μικρές ζωγραφιές. Γι' αυτό θα βρεις σε πολλούς πίνακές μου γράμματα και λέξεις. Δ...

Εν αρχή ην ο Πόνος Με ρωτάνε, συχνά: Πώς ήταν η Κατερίνα; Η Κατερίνα ήταν σαν όλους τους ανθρώπους: Πονούσε, φοβόταν, αγαπούσε, εξοργιζόταν, δινόταν, πλήγωνε και πληγωνόταν. Όμως, όλα σε βαθμό υπερθετικό. Η ευαισθησία και η σκληρότητα, η οργή και το έλεος, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια ήταν τα απρόβλεπτα εναλλασσόμενα πρόσωπα της Κατερίνας. Απρόβλεπτη· αυτό νομίζω πως είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό μπορεί να πει κανείς για 'κείνη. Την Κατερίνα τη γνώρισα στις αρχές του '81. Ζήσαμε μαζί στην Τροίας και στην Γ' Σεπτεμβρίου και συνέχισα να τη βλέπω σχεδόν μέχρι το τέλος, α...