Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μόλις οι Πέρσες έφτασαν στον Μαραθώνα, απέναντί τους έβλεπαν βουνά, ενώ δεξιά τους ένας βάλτος κάλυπτε μια μεγάλη έκταση. Αυτό όμως που έκανε τους δυο στρατηγούς να χαρούν ήταν η πεδιάδα. "Το καλύτερο μέρος για να κινηθεί το ιππικό μας" ψιθύρισε ο Δάτης και ο Αρταφέρνης χαμογέλασε. Η είδηση δεν άργησε να φτάσει στην Αθήνα. Ο Αθηναίος στρατηγός Μιλτιάδης ήξερε πως, αν ήθελαν να νικήσουν τους Πέρσες, έπρεπε να τους αντιμετωπίσουν στον Μαραθώνα. Η μεγάλη μάχη δεν θα αργούσε να ξεκινήσει...

Στην Πέλλα της Μακεδονίας γεννήθηκε ένα αγόρι με το όνομα Αλέξανδρος. Από μικρός φαινόταν πως κάποια μέρα θα γινόταν σπουδαίος. Δώδεκα χρονών κατάφερε να δαμάσει το άλογό του, τον Βουκεφάλα. "Γιε μου, κοίτα να βρεις ένα βασίλειο ίσο μ' εσένα, γιατί η Μακεδονία δεν σε χωράει" του είπε ο πατέρας του μια μέρα. Ο Φίλιππος ήθελε τον καλύτερο δάσκαλο για τον γιο του. Κι αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αριστοτέλη. Σιγά σιγά όλοι άρχισαν να μιλάνε για τον νεαρό γιο του βασιλιά...

"Η πόλη της Σπάρτης θα καταστραφεί από τους Πέρσες, εκτός κι αν πεθάνει ένας βασιλιάς της!" Τα λόγια της Πυθίας δεν φόβισαν τον Λεωνίδα. Ως βασιλιάς της Σπάρτης, ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Κάλεσε τους Σπαρτιάτες στρατιώτες και τους ρώτησε: "Πόσοι από σας έχετε γιους;". Tότε μόνο εκείνοι κατάλαβαν ότι αυτή η αποστολή ήταν για λίγους. Τριακόσιους διάλεξε, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν απογοητευμένοι. Ο Λεωνίδας έπρεπε να πάρει μαζί του άντρες που είχαν αφήσει πίσω γιους για να συνεχίσουν τη γενιά και τ' όνομά τους. Γνώριζε ότι από τη μάχη στις Θερμοπύλες δεν υπήρχ...

Ο Οδυσσέας, ένα μικροκαμωμένο και αδύνατο αγόρι με τεράστια στρογγυλά γυαλιά, κάθισε στο παγκάκι του σχολείου. Στα χέρια του κρατούσε, όπως πάντα, ένα εικονογραφημένο βιβλίο γνώσεων το οποίο σκόπευε να διαβάσει στο διάλειμμα. Δίπλα του ήρθε και κάθισε ο νέος συμμαθητής του, ο Αχιλλέας "ο γίγας". Όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που... έγινε ο σεισμός!

Κάθομαι στο πρώτο θρανίο. Μπροστά ακριβώς από την έδρα της κυρίας. Για κακή μου τύχη κάθομαι με τον Θοδωρή, που ήρθε φέτος στο σχολείο μας και είναι ενοχλητικός και ακατάστατος. Μα καλά, από όλα τα παιδιά της τάξης μου, με αυτόν μου έτυχε να καθίσω; Φυσικά, από την αρχή έβαλα τους κανόνες μου. Με το μολύβι μου τράβηξα στο θρανίο μια γραμμή. Μια χοντρή μαύρη γραμμή. Έτσι, κανείς δε θα μπορούσε να μπει στον χώρο του άλλου...

Άνοιξε ένα βιβλίο. Γύρισε την πρώτη σελίδα, μετά τη δεύτερη, την τρίτη, ώσπου το ξεφύλλισε όλο νευρικά. Έπιασε άλλο ένα, το άνοιξε γρήγορα κι αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Έτρεξε στο κοντινότερο βιβλιοστάσιο κι άρπαξε τυχαία ένα βιβλίο. "Δεν είναι δυνατόν!" ψιθύρισε μόλις το άνοιξε. Το πρόσωπό της έχασε το χρώμα του, και τότε οι σκέψεις της διακόπηκαν από μια φωνή. "Πεινάω..." Αφού κυνήγησε τη φωνή σε όλη τη βιβλιοθήκη, κοντοστάθηκε ξαφνικά μπροστά σε έναν τοίχο. Γούρλωσε τα μάτια, έβγαλε μια πνιχτή κραυγή και σωριάστηκε στο πάτωμα. "Κυρία Ευτέρπη, με ακούτε;" ακούστηκε ύστερα...

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό στην παραλία. Ο Αντρέας είπε για μια ακόμα φορά ένα ψέμα. Δεν είχε όμως την κατάληξη που εκείνος περίμενε. Η δασκάλα του κινδύνευσε στη θάλασσα, η αγαπημένη του φίλη η Μυρτώ αναγκάστηκε να μετακομίσει με τους γονείς της, ο γάτος του ο Τόμπι εξαφανίστηκε, η κυρα-Μάρω γλίτωσε την τελευταία στιγμή πριν πάρει φωτιά το σπίτι της. Και αυτά ήταν μόνο η αρχή... Δεν έπρεπε να είχε πει εκείνο το ψέμα. Το ήξερε καλά πια. Μπορούσε ακόμα ο Αντρέας να επανορθώσει ή ήταν πια πολύ αργά;

Το δεντρόσπιτο έχει χώρο για όλους. Τα παιχνίδια του Νικόλα όμως δεν θέλουν τα παιχνίδια της Αλίκης. "Κούκλες, καθρεφτάκια και φορέματα μέσα στο δεντρόσπιτο; Που ακούστηκε;" λένε ξανά και ξανά στις τρεις κούκλες που τους κοιτάζουν παράξενα. Η μπαλαρίνα, η χορεύτρια και η ακροβάτισσα ξέρουν πως έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται εκεί. Δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο ανεπιθύμητες. Ένας ξαφνικός αέρας που θα φυσήξει, θα κάνει τα αγορίστικα παιχνίδια να τις δουν διαφορετικά. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή...

Δύο μετά τα μεσάνυχτα. ο δήμαρχος έδωσε το σύνθημα και το παιχνίδι ξεκίνησε. Εκατό Άι Βασίληδες στην πόλη για να μοιράσουν δώρα. ΟΙ διευθύνσεις υπήρχαν στο χαρτάκι που κράταγαν στα χέρια τους. Αυτός που θα τελείωνε πρώτος και θα πατούσε το μεγάλο πορτοκαλί κουμπί στην πλατεία, θα ανακηρυσσόταν Άι Βασίλης της χρονιάς! Ο Άρης δεν έδειχνε να ανησυχεί. Ήταν σίγουρος πως θα τα κατάφερνε. Όμως, δεν είχε υπολογίσει τον παράξενο επισκέπτη με τ ακόκκινα ρούχα και τη μακρία γενειάδα στη σκεπή του τελευταίου σπιτιού...

Μια ιδιαίτερη σχέση θα αναπτυχθεί σε μια βιβλιοθήκη ανάμεσα σε ένα βιβλίο και ένα μικρό παιδί, τον Φώτη. Ο ένας θα γίνει το στήριγμα του άλλου και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, από αυτές που θέλει δύναμη για να συνεχίσεις...

Ένα αστέρι που πέφτει στη γη έρχεται να συνοδεύσει τη γιαγιά της μικρής Νεφέλης στο ουράνιο ταξίδι της. Το ίδιο αστέρι συντροφεύει και τα όνειρα της Νεφέλης μέχρι τη μέρα που χαρούμενη αποφασίζει να το αποχαιρετήσει για πάντα... "Εξαιρετικά ανθρώπινη, συγκινητική και τρυφερή η ιστορία που πραγματεύεται το βιβλίο "Ένα αστέρι για μένα". Αγγίζει με έναν πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο το δύσκολο ζήτημα της απώλειας. Μέσα από τις σελίδες του, ο αποχωρισμός από τους αγαπημένους γίνεται αντιληπτός ως μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και αν και η θλίψη κάνει την εμφάνισή...

Τη νύχτα στο χωριό τα φώτα δε σβήνουν ποτέ. Κανείς δεν τολμά να βγεί έξω. Φοβούνται τους λύκους. Τα λόγια της Μαριάννας, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε, αντηχούν ακόμα στα αυτιά τους. "Μην τους πειράξετε", είχε πει.