Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μικρή τη σταματήσανε απ' το σχολείο και δεν παρηγορήθηκε ποτέ. Στις εκκλησίες άναβε τα χερουβείμ κι ερχόταν έπειτα να μου τα τραγουδήσει. Της χάριζα μικρά χτενάκια και τα καρφίτσωνε στους ώμους της φτερά. Τις νύχτες περπατούσε στο ταβάνι κι έσταζε δάκρυα το σπίτι μας. Μου μάθαινε ανάγνωση και άλλους πόνους, μου σταύρωνε στο μαξιλάρι προσευχές. Ύστερα ήρθε κίτρινος καιρός και την εσκίασε. Πάνω στον λόφο ένα μεσημέρι την παραδώσαμε στα σύννεφα.

Πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν αναρωτιόταν: "Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;" Αλλά στους δύσκολους και μικρόψυχους καιρούς γράφτηκε η σπουδαία ποίηση. Ο Έλιοτ εξέδωσε τα "Τέσσερα κουαρτέτα" του ενώ μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος κι ο Μπρεχτ εμπνεύσθηκε τα καλύτερα ποιήματά του σε καθεστώς εξορίας. Μέσα στον πόλεμο ο Σεφέρης έγραψε τον "Τελευταίο σταθμό" κι ο Εγγονόπουλος τον "Μπολιβάρ". Στη δική μας δύσκολη και μικρόψυχη ελληνική εποχή ο Κύκλος Ποιητών (πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2011) αποφάσισε να διοργανώσει το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης...

"ΒΥΘΙΣΜΑ": Έρχεται κάποτε τις νύχτες μικρό παιδί ο θάνατος. Θέλεις, μου λέει, να πετάξουμε; Και στέκεται με γυάλινα φτερά ψάρι ταράζει τον αέρα. Ο ουρανός φόντο λευκό όλο και κατεβαίνει μέσα μου.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, Αν η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες μοιάζει με φωτογραφία όπου οι γραμμές των προσώπων και των πραγμάτων είναι συγκεχυμένες, αυτό δε σημαίνει ότι έχει εκλείψει από όλους μας ο πόθος της διαύγειας. Η ανάγκη της ανασύνθεσης και της ανασύνταξης απέναντι στις κυρίαρχες για την ώρα λογικές οι οποίες επιβάλλουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των πολιτικών ηγετών πάνω στις ευτελισμένες συλλογικότητές μας. Πάνω στην ταπεινωμένη αλλά τη μόνη ζωντανή άλλη Ελλάδα, η Δική μας Ελλάδα, η οποία ασφαλώς και δεν εμφανίζεται πουθενά σ' αυτή τη θολή και εσκε...

[Δείγμα γραφής] ΜΕ ΕΝΑ ΦΛΑΣ Στον Αργύρη Χιόνη Ας έμεινα κι εγώ σ' ένα υπόγειο να πάψει πια αυτός ο φόβος πως ξαφνικά ανοίγουν τα παράθυρα και μπαίνει ο ήλιος, αστράφτει μ' ένα φλας στο πρόσωπό μου καίγοντας τη φωτογραφία που τόσα χρόνια προσπαθούσα να κρατήσω σε μέτρια ωχρότητα. Μην εξαφανιστούν τα κατά τ' άλλα συνηθισμένα μου χαρακτηριστικά· μη σβήσει σε ελάχιστα λεπτά η έστω αβέβαιη στάση που έχω στη ζωή. Ιούνιος 2007

Δε θέλουμε να γράψουμε εδώ, ούτε για την ιστορία, που είναι ένα σπουδαίο κεφάλαιο αυτού του τόπου, ούτε για τον πολιτισμό που έχει αφήσει τα ίχνη του πάνω στα κτίσματα και τους ανθρώπους. Την αίσθηση που μας δημιούργησε αυτή η περιπλάνηση θέλουμε να μαρτυρήσουμε, το ανατρίχιασμα από το πέρασμα του αέρα ανάμεσα από τα δέντρα, που πολλές φορές μοιάζει με τον ήχο του ποταμού που κατεβαίνει. Τη συγκίνηση να βρισκόμαστε μέσα σε παμπάλαιες εκκλησιές και μοναστήρια, με λιτές τοιχογραφίες όπου τα πρόσωπα των Αγίων, παρά τη φθορά του χρόνου, εξακολουθούν να κοιτάζουν ήρεμα σ' ένα σ...

[...] Μέσα από τις σελίδες αυτού του λευκώματος μπορεί κανείς να δει εικόνες της καθημερινής ζωής, να περιηγηθεί όλη την πόλη, τις γειτονιές της, τα μαγαζιά της, τα σπίτια της, τα κτίριά της, τα μνημεία της. Μνημεία σημαντικά, αλλά και μικρά μνημεία που γεμίζουν κάθε μέρα ζωή από τους περιπατητές και επισκέπτες, μικρούς και μεγάλους, και συμφιλιώνουν τους Αθηναίους με την πόλη τους, προετοιμάζουν και θυμίζουν στους ξένους επισκέπτες την πόλη-σύμβολο, αλλά και την σύγχρονη πόλη[...] Καλλιόπη Α. Μπουρδάρα Αντιδήμαρχος Αθηναίων Επ. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών

Δείγμα γραφής: ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ Έγινε ο χρόνος τοπίο μακρόσυρτο. Με πολυκατοικίες κυρίως. Από μικρές ρωγμές του ουρανού ο ήλιος με αγγίζει μόνο για δευτερόλεπτα. Έπειτα διασχίζω τη σκιά. Τα απογεύματα κοιμούμαι για να ξεχάσω τη θάλασσα. Με παρασύρεις σε ακατοίκητους δρόμους και πλατείες με παλιά σκηνικά. Αέρας μετακινεί χρωματιστά χαρτιά απ' τα τετράδιά μου. Όλη τη νύχτα τρέχω να τα πιάσω. Το πρωί δεν ξέρω να επιστρέψω. 23.10.1984