Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γεννήθηκα άνθρωπος, νόμιζα... Στην πορεία ανακάλυψα ότι σαν γυναίκα με ξεχώριζαν από τον άνδρα. Απογοητεύτηκα... Είδα διακρίσεις παντού. Ασθενές φύλο με αποκάλεσαν... Εγώ δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Ακριβώς το αντίθετο. Σαν γυναίκα φέρνω ζωή στη ζωή. Δουλεύω και προσφέρω και στο κοινωνικό σύνολο αλλά και στην οικογένειά μου. Προσπαθώ να μεγαλώσω σωστούς ανθρώπους. Είμαι Κόρη Εγγονή Μάνα Αδελφή Σύζυγος Φίλη Αυτό το βιβλίο σκοπό έχει να βοηθήσει κάποιες γυναίκες σαν αυτές, σαν εμάς, σαν εσάς. Να δώσει ώθηση, όχι μόνο οικονομική αλλά και υποστηρικτική Δε μιλά...

Με βάφτισαν Νικολέττα. Στην πορεία έγινα Νίκη. Εκ των υστέρων έμεινα ένα σκέτο Ν. Ν στο στόμα τους. Για τον εγκέφαλό τους ούτε λόγος. Είχαν πολύ μικρή μνήμη για να χωρέσω ολόκληρη. Έπειτα με ξάπλωσε ο θάνατος κάτω. Μου πάγωσε τα μάτια και μου σφράγισε το στόμα. Συνέχισα να γράφω ακίνητη, από αυτή τη θέση. Όχι για να πείσω εσάς, αλλά για να πείσω εμένα ότι ακόμα ζω. Ότι ο θάνατος ήταν όχι το τέλος, αλλά η αρχή. Ότι η αγάπη δεν έχει ούτε άσπρο χρώμα, ούτε μαύρο. Η αγάπη έχει μόνο αγάπη. Και τελικά με έπεισα...

Tελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι; Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου. Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε... Σκοτεινοί άνθρωποι, με λαμπρό όμως έργο: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Λαπαθιώτης, Artaud, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον, αφού οι ίδιοι -τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία πλέον δεν φοβότα...

Tελικά, καταραμένοι ή ευλογημένοι; Ένας κύκλος που καταφέρνει να μένει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου. Ένας κύκλος γεμάτος στίχους, συναίσθημα, πόνο και μορφές που ποτέ δεν γερνάνε... Σκοτεινοί άνθρωποι, με λαμπρό όμως έργο: Baudelaire, Verlaine, Rimbaud, Λαπαθιώτης, Artaud, Καρυωτάκης, Πολυδούρη. Μορφές της λογοτεχνίας που αποθεώθηκαν μετά θάνατον, αφού οι ίδιοι -τις περισσότερες φορές- έγραφαν το σενάριο της ζωής τους με την ίδια καλλιτεχνική μαεστρία που έγραφαν τα ποιήματά τους. Θεμελίωσαν με ένα διεισδυτικό και τολμηρό τρόπο την ποίηση, η οποία πλέον δεν φοβότα...

Κάθε φορά που τον σκέφτομαι, γράφω ένα γράμμα. Έχω μαζέψει πολλά και τα φυλάω σε ένα συρτάρι. Όταν κάποια μέρα τον αντικρίσω θα του τα δώσω στα χέρια του, θα τον αφήσω να με διαβάσει και να με νιώσει. Ίσως έτσι με μάθει καλύτερα, στο χαρτί επάνω με κοιμίζω γυμνή, όταν ξυπνώ, με ντύνω. Όταν ξυπνώ, τον αποχωρίζομαι...

Ένα ήταν το κορμί που γονάτιζε μπροστά σου και σε παρακαλούσε να το δεις μέχρι το κόκαλο. Εσύ δεν το έβλεπες και αυτό μεταμορφωνόταν σε λύπη.

Αυτή η συλλογή είναι άλλη μια εξομολόγησή μου. Τώρα θα μου πείτε... γιατί... Γιατί τα πάθη, τα λάθη, οι καημοί αν κρατιούνται σαν φυλαχτό για πάντα μέσα μας, έρχεται η στιγμή που μας πνίγουν και εγώ επέλεξα να μην είμαι άλλη μια πνιγμένη. Επέλεξα να δώσω φτερά στην ψυχή μου και να μην την κρατώ πίσω από κάγκελα. Σημαδέψτε στο μυαλό μου δεν με νοιάζει. Την ψυχή μου μόνο αφήστε ήσυχη, χωρίς αυτήν δεν μπορώ να γράψω... "Φυσικά και θα μιλήσω, μόλις η σιωπή τελειώσει τον έρωτα της. Κάθε φορά που ήθελα να την ακούσω μιλούσα στον εαυτό μου. Αυτή ......

Love ... Such a small word but simultaneously so deep and intense feeling. How many times cursed and praised. Endless dialogues with him, endless nights in his arms and other so many tears for lost kisses. Love sometimes is inside us and sometimes take shape, flesh and bones. But always fight together or fighting against it. A battle that never ends.

Έρωτας... Μια τόσο μικρή λέξη αλλά και συγχρόνως τόσο βαθύ και έντονο συναίσθημα. Πόσες φορές τον καταραστήκαμε αλλά και πόσες τον υμνήσαμε. Ατελείωτοι διάλογοι μαζί του, ατελείωτες βραδιές στην αγκαλιά του αλλά και άλλες τόσες κλαίγοντας για τα χαμένα φιλιά του. Ο έρωτας άλλοτε βρίσκεται μέσα μας και άλλοτε παίρνει μορφή, σάρκα και οστά. Πάντα όμως πολεμάμε μαζί του ή πολεμάμε απέναντί του. Μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ.