Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στηριζόμενος πρωτίστως σε φωτογραφίες του μοναδικού φωτογράφου του Ληξουρίου Μπάμπη Σολωμού, αλλά και σε φωτογραφίες άλλων φωτογράφων, -όλες τραβηγμένες στις δεκαετίες του 1950, ’60 και ’70- ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πρόσωπο της πόλεως και των κατοίκων της σε αυτά τα χρόνια, πραγματοποιώντας στην ουσία ένα ταξίδι μέσω της μνήμης. Και όλα εκείνα που αυτή διέσωσε -εικόνες της όρασης αλλά και του νου- αναδύονται στην επιφάνεια διεκδικώντας την (ανα)παράστασή τους στο νου του κάθε αναγνώστη.

Φωτογραφίζω κάθε τι που για οποιονδήποτε λόγο με διεγείρει. Δεν αναζητώ ασυνήθιστα θέματα, αλλά η πρόθεσή μου κάθε φορά είναι να καταστήσω ασυνήθιστο το κοινότυπο. Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στοιχείο στο προφανές ώστε να το φωτογραφίζω. Θέλω να παρουσιάζω την απόλυτη ομορφιά που με ακρίβεια βγάζει ο φακός χωρίς καμία παρέμβαση με καλλιτεχνικά εφέ. Όλες μου οι προθέσεις συνοψίζονται σε μία λέξη: ζωή. Επιθυμώ να φωτογραφίζω κάθε τι που υποδηλώνει αυτή η λέξη και το οποίο με ελκύει. Η κάμερα πρέπει να χρησιμοποιείται για την αποτύπωση της ζωής, για να αποδίδεται η ίδια η...

... πρώτα χρειάζομαι ένα όνομα, όχι όμως κανονικό, παρατσούκλι να 'ναι, γιατί τους περισσότερους ανθρώπους έτσι τους γνωρίσαμε. "Μπούτουνας", ας πούμε, "Γαμάς" ή "Μαλακάρας", "Κακούγιας" ή "Ντάβιολις", "Γιδοξούρης" ή "Πινεζούλιας"... Ένα παρατσούκλι, λοιπόν, που αμέσως να τραβάει την προσοχή του αναγνώστη, να κολλάει ο νους του σ' αυτό. Έπειτα έρχεται ο τόπος. Αληθινός τόπος, μα με προεκτάσεις φτιαγμένες από τους δρόμους της φαντασίας. Μια κωμόπολη, ας πούμε πάλι, παραθαλάσσια οπωσδήποτε, γιατί η θάλασσα προσθέτει ένα μυστήριο φυσικό. Αλλά και ορίζοντες ανοίγει, κοντινούς...

Ένα καρναβαλιώτικο γαϊτανάκι παρουσιάζεται εδώ, με τον συγγραφέα να κρατάει το στύλο και τους 12 χορευτές κρατώντας τις κορδέλες να εκτελούν τον κυκλικό χορό, αυτόν που κάποτε υποδήλωνε τον κύκλο της ζωής, το ταξίδι από τη ζωή στο θάνατο. Οι δώδεκα χορευτές είναι πρόσωπα αληθινά εκείνης της παλιάς ζωής, οι κορδέλες τους όμως καθώς τυλίγονται μεταξύ τους αποκτούν λαλιά και μιλούν για ιστορίες φανταστικές στα σύντομα καλοκαίρια και στους μακρόσυρτους χειμώνες στο Ληξούρι της δεκαετίας του 1960. Ιστορίες που καθρεφτίζουν μια ολόκληρη εποχή και έναν ξεχωριστό χώρο ως προνομ...

Έχω κάνει τα πάντα για τη φωτογραφία· δεν μένει παρά να θυσιάσω και το σώμα μου γι' αυτήν. Το πάθος μου για την αγαπημένη μου τέχνη είναι τώρα μεγαλύτερο από ποτέ. Δίνω τούτη τη μάχη σαράντα ολόκληρα χρόνια και θα την πάω μέχρι το τέλος, μόνος μου και χωρίς χρήματα αν χρειαστεί. Δεν είναι μια μάχη για τη φωτογραφία ούτε για τους φωτογράφους, έτσι γενικά. Άλλωστε και τις φωτογραφίες μου δεν τις υπογράφω. Δεν αγωνίζομαι για να "κάνω όνομα". Ίσως να έχετε καταλάβει ποια είναι αυτή η μάχη. Είναι ένας αγώνας οικουμενικός. Μπορεί να ακούγεται τρελό. Το ίδιο τρελό ακούγεται κάθε τ...

Άκουσα τη φωνή που με καλούσε πάλι και βημάτισα προς τα εμπρός, από εκεί που νόμισα ότι ερχόταν, παραμερίζοντας με τα χέρια όλα αυτά τα αντικείμενα που αιωρούνταν και κολλούσαν πάνω μου. Σε μια θέση είδα τότε καθισμένο, μόνο του, έναν κοντό και σχετικά χοντρό άντρα, εκεί γύρω στα εξήντα πρέπει να 'ταν, που με κοιτούσε μ' ένα ύφος που σαν παραπονιάρικο μου φάνηκε, κι είχε κιόλας το δεξί του χέρι σηκωμένο προς εμένα, κάνοντάς μου νόημα να πάω κοντά του. Σαν η συνείδησή μου να ξύπνησε μέσα στον ύπνο μου, και είπα τότε στον εαυτό μου πως αυτός ήταν ο Χρήστος Ευθυμίου. Έτσι απλά...

Από τα επικήδεια που διάβασα, περισσότερο μου εντυπώθηκαν τούτα τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη: "Όσο οδυνηρή ήταν χτες το βράδυ η είδηση, άλλο τόσο έμοιαζε απίστευτη. Πώς να φανταστείς τον Βασίλη Λογοθετίδη ασάλευτο, σιωπηλό, ανέκφραστο; Αυτόν, που ήταν όλος ένας παλμός ζωής, ένας χείμαρρος κεφιού, μια έκφραση χαράς; Αυτόν που και μόνο η είσοδός του στη σκηνή γαλβάνιζε το κοινό, που με μια κίνηση γκρέμιζε όλα τα τείχη της σοβαροφάνειας, που με μια του μούτα ανέσυρε από μέσα του ατέλειωτα αποθέματα ιλαρότητας;"

Σαν ένα φόρουμ είναι αυτό εδώ το βιβλίο, όπου ο κάθε δημιουργός καταθέτει μυστικά της ιδιαίτερης σοφίας του, της τέχνης στην οποία έχει δοθεί και ασκεί. Συχνά, αλλά όχι πάντοτε, με τη μορφή μαθημάτων, παροτρύνσεων προς νέους σκηνοθέτες, οδηγιών προς σινεφίλ. Μια επιλογή είναι αυτή εδώ, από το πάνθεον αγαπημένων σκηνοθετών και κινηματογραφιστών, μια επιλογή με πλούσιο, βαθύ υλικό που περιγράφει τέλεια την όλη περιπέτεια του μεγάλου, δημιουργικού ταξιδιού. Αυτήν που φέρνει τη σύλληψη μιας αρχικά συγκεκριμένης ή αφηρημένης ιδέας, το δυνατό ερέθισμα των συναισθημάτων στην ολοκλ...

Σαν ένα φόρουμ είναι αυτό εδώ το βιβλίο, όπου ο κάθε δημιουργός καταθέτει μυστικά της ιδιαίτερης σοφίας του, της τέχνης στην οποία έχει δοθεί και ασκεί. Συχνά, αλλά όχι πάντοτε, με τη μορφή μαθημάτων, παροτρύνσεων προς νέους σκηνοθέτες, οδηγιών προς σινεφίλ. Μια επιλογή είναι αυτή εδώ, από το πάνθεον αγαπημένων σκηνοθετών και κινηματογραφιστών, μια επιλογή με πλούσιο, βαθύ υλικό που περιγράφει τέλεια την όλη περιπέτεια του μεγάλου, δημιουργικού ταξιδιού. Αυτήν που φέρνει τη σύλληψη μιας αρχικά συγκεκριμένης ή αφηρημένης ιδέας, το δυνατό ερέθισμα των συναισθημάτων στην ολοκλ...

"Μια προσωπική εξομολόγηση: τρέφω μεγάλο σεβασμό για τους μεγάλους δασκάλους, και ο Σλάβκο Βόρκαπιτς είναι ένας μεγάλος δάσκαλος του κινηματογράφου". Τζόνας Μήκας

Το βιβλίο αυτό διερευνά τη φύση του κινηματογράφου ως μέσου έκφρασης και επικοινωνίας, και στοχεύει στον να βοηθήσει την κινηματογραφική εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και τους απλούς ή ιδιαίτερα ένθερμους σινεφίλ, που αναγνωρίζουν τη δύναμη και τη γοητεία της τέχνης των εικόνων του, να εισχωρήσουν βαθύτερα στους τρόπους λειτουργίας των εκφραστικών του μέσων και έτσι να τον κατανοήσουν καλύτερα. Ταυτόχρονα, μια δεύτερη πρόθεση είναι η προσφορά μιας δεξαμενής ιδεών γύρω από την τεχνική και τη φόρμα των φιλμικών εικόνων ως ένα πλαίσιο αξιολόγησης των σημάτων που λαμβάνουμε από δ...

Μέσω ποιάς διαδικασίας αντιλαμβάνεται βάθος και κίνηση στην οθόνη ο θεατής; Ποιές συνθήκες πρέπει να είναι παρούσες ώστε να επιτυγχάνεται η αληθοφάνεια της κίνησης; Ποιο ρόλο παίζει η φαντασία στον τρόπο που οι θεατές αντιλαμβάνονται την κινηματογραφική ταινία; Ποιο ρόλο παίζουν οι αισθήσεις μας; Με ποιο τρόπο οι διάφορες φιλμικές τεχνικές όπως το fade-out, το close-up, το dissolve καθρεφτίζουν τα ψυχολογικά φαινόμενα της προσοχής, της ανάμνησης και της φαντασίας; Ποια είναι τα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτής της τέχνης; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον κινηματογράφο ως μια τέχνη...

Μέσω ποιάς διαδικασίας αντιλαμβάνεται βάθος και κίνηση στην οθόνη ο θεατής; Ποιές συνθήκες πρέπει να είναι παρούσες ώστε να επιτυγχάνεται η αληθοφάνεια της κίνησης; Ποιο ρόλο παίζει η φαντασία στον τρόπο που οι θεατές αντιλαμβάνονται την κινηματογραφική ταινία; Ποιο ρόλο παίζουν οι αισθήσεις μας; Με ποιο τρόπο οι διάφορες φιλμικές τεχνικές όπως το fade-out, το close-up, το dissolve καθρεφτίζουν τα ψυχολογικά φαινόμενα της προσοχής, της ανάμνησης και της φαντασίας; Ποια είναι τα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτής της τέχνης; Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον κινηματογράφο ως μια τέχνη...

Αυτό που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον αναφορικά με την ιδέα της αποδόμησης, είναι ο στοχασμός πάνω στους ίδιους τους κώδικες, στα ίδια τα σημεία, με άλλα λόγια, που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε ότι περιέχουν ένα ορισμένο νόημα. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ότι εννοώ με τον όρο αποδόμηση. Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζεις αυτό το fade out/fade in είσαι υποχρεωμένος να αναρωτηθείς "Τι σημαίνει ακριβώς; Μήπως πρόκειται για ένα flash-back;" Δεν είναι πολλά τα σημεία που έχουμε στη διάθεση μας σε μια ταινία. Και έχουν κωδικοποιηθεί έτσι που να εξαρτώνται από τα συμφραζόμενα. Είν...

Ο Καρλ Ντράγιερ πέθανε στις 20 Μαρτίου 1968. Και να που το συνολικό έργο του, οριστικά τελειωμένο και προσδιορισμένο, αρχίζει να ζει μια νεά ζωή. Το να ρίξουμε μια ματιά στο έργο του Ντράγιερ σημαίνει να ταξιδέψουμε μέσα στην ιστορία του κινηματογράφου. [...] Από τον "Πρόεδρο" μέχρι τη "Γερτρούδη", οι ταινίες του Ντράγιερ είναι πριν απ' όλα σημαντικές σε σχέση με την εξέλιξη μισού αιώνα της τέχνης που υπηρετούν. Μιας εξέλιξης στην οποία συνέβαλαν ορισμένες φορές με καθοριστικό μάλιστα τρόπο. Συχνά, όμως, κράτησαν μια απόσταση απέναντί της. [...] (από τη σελ. 9 του βιβλίου)...

Δεκατέσσερις ιστορίες μαγικού ρεαλισμού, με ήρωες πρόσωπα και έναν τόπο που βασανίζουν τη μνήμη. Πρόσωπα γκρεμισμένα σαν ναυάγια της ζωής, φευγάτα, αλλοπαρμένα, αλαφροήσκιωτα. Πρόσωπα ανασυρθέντα από τα βάθη της λησμονιάς για να μπουν στο παιχνίδι της γραφής και να πρωταγωνιστήσουν στο ελάχιστο του χρόνου που απαιτείται. Για να ζήσουν τη ζωή που στερήθηκαν, να υλοποιήσουν τα όνειρά τους έστω και εν μέρει, να εκπληρώσουν τις επιθυμίες που τους ταλάνισαν μια ολόκληρη ζωή. Σε έναν τόπο που ο χρόνος τον περιέβαλε πάντοτε με τη στέρηση και την παρακμή.

Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι να παρουσιάσει με τον πλέον προσβάσιμο και απλό τρόπο τις ιδέες και τις διαδικασίες που διέπουν τις κινηματογραφικές μελέτες. Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία κριτικών προσεγγίσεων απέναντι στις κινηματογραφικές ταινίες, το βιβλίο αυτό στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις ίδιες τις εμπειρίες των θεατών/σπουδαστών. Το περιεχόμενό του έχει οργανωθεί γύρω από τρεις προσβάσιμες και μη εξειδικευμένες εμπειρίες αναφορικά με τον κινηματογράφο: τις ιστορίες, τους χαρακτήρες και το θέαμα. Το κάθε κεφάλαιο κάνει λεπτομερείς αναφορές σε δύο ταινίες. Η επιλογή τ...