Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αιχμάλωτος των αντιπάλων δεμένος στο κατάρτι τους πλέεις σε τόπους μακρινούς πολύ γνωστούς εις τους γονείς σου· πώς και σε πιάσανε πώς και σε δέσανε δεν ξέρεις μονάχα πολύ καλά ξέρεις την ισόβια κάθειρξή σου, τ' αναπάντεχα δεσμά που συ ο ίδιος διάλεξες δεσμώτης της αβέβαιης ζωής σου

ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΣΤΡΟΦΟ Ταξίδι ανάστροφο Αυτού που είσαι Πρόσκαιρο μέλος θιάσου Μουρμουρητό χορού που αποχωρεί Με επιμονή αράχνης για να μείνει Το ξέρω Η ποίηση δεν είναι λογική Είναι όμως Η καρδιά των πραγμάτων Κλείνει τα αυτιά της Στις άγριες γριές Που τόσοι πέθαναν για δαύτες (Τρομάζω όταν μισοβλέπω Ό,τι μισοφαίνεται)

Τρεις ιστορίες, τρία αφηγήματα, τρεις νουβέλες . Μια εντελώς άλλη ματιά, με απρόβλεπτα προσωπικά γεγονότα και φόντο το πέρασμα από τη δικτατορία στη μεταπολίτευση. Τρία κείμενα που τα διακρίνει η αμεσότητα, η παραστατική περιγραφή και το χιούμορ. Ένα βιβλίο που μας φέρνει μπροστά στη μικροϊστορία και τους ανθρώπινους χυμούς της. Περιγραφή προσωπικών στιγμών και καταστάσεων, που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα και την ταυτότητα των πρωταγωνιστών σε μια κοινωνία σε σύγχυση. Απρόβλεπτα γεγονότα με παράδοξη συνέχεια και χωρίς τέλος. Ένα βιβλίο άμεσης γραφής κι αυτογνωσίας, πο...

Il Dolore D' Essere Il dolore d'essere uomo e piangere come una donna Sulle rovine del tempo gia posseduto; Piangere come una donna, senza ragione Quasi con dolcezza E non volere vivere pia la propia vita Non volerla guadagnare la vita Come fa l'uomo Ο Πόνος της Ύπαρξης Ο πόνος να είσαι άνδρας και να κλαις όπως μιά γυναίκα Πάνω στα χαλάσματα του χρόνου Που έχεις ήδη κατακτήσει Να κλαις όπως η γυναίκα χωρίς αιτία Σχεδόν γλυκά Και να μη θέλεις να ζήσεις άλλο τη ζωή σου Να μη θέλεις να κερδίσεις τη ζωή Όπως θέλει ο άνδρας

Αν οι συνομιλίες των "Αταίριαστων" συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα "Τα Νέα", αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο. "Οι αταίριαστοι", πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας...

Η έβδομη ποιητική συλλογή ποιημάτων του Τηλέμαχου Χυτήρη αποτελείται από ολιγόστιχα ποιήματα που ισορροπούν ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό και συμπληρώνεται από ένα Μικρό μανιφέστο γιατί πρέπει να διαβάζουμε ποίηση.

Ξεκίνησα τη μέρα μου/ Όπως πάντα/ Γυάλισα τον ήλιο/ Σφουγγάρισα με ένα σύννεφο τον ουρανό/ Και τώρα πίνω τον καφέ μου/ 'Ολα καλά/ Με τους ανθρώπους τι θα κάνω; (από τη σελ. 35 του βιβλίου)

Συνοδεύεται με CD όπου ο συγγραφέας διαβάζει ποιήματα της συλλογής. Πρόκειται για την επανέκδοση της συγκεντρωτικής ποιητικής δουλειάς του Τηλέμαχου Χυτήρη (4 συλλογές) υπό τον τίτλο "Το τέλος της ομιλίας" με πρόταξη της νέας του συλλογής "Καλοκαίρι". Στην τελευταία αυτή συλλογή ο ποιητής, έχοντας ως θέμα έμπνευσής του την εποχή του χρόνου που χαρακτηρίζει περισσότερο την Ελλάδα, το "Καλοκαίρι", αναδεικνύει την υπαρξιακή διάσταση, τον εσωτερικό κόσμο και την αιώνια σύγκρουση αισθημάτων και νόησης, ζωής και θανάτου. Στα ολιγόστιχα ποιήματά του ο Τηλέμαχος Χυτήρης καταφέρνει...

Όλα τα ποιήματα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο, έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορήσει στο διάστημα 1973-1986 από τις εκδόσεις Κέδρος ("Ποιήματα εκ προμελέτης"), Πλέθρον ("Θέμα") και Νεφέλη ("Τόποι νέοι", "Σα να συνέβη"). Ορισμένα όμως ποιήματα που περιέχονται στις πιο πάνω συλλογές έχουν αφαιρεθεί εδώ με κριτήριο την ενότητα αυτής της έκδοσης. Προτίμησα τον τίτλο "Το τέλος της ομιλίας", από τον γενικό τίτλο "Ποιήματα" που συνηθίζεται σε ανάλογες εκδόσεις. Αυστηρός κριτής ο αναγνώστης και αυστηρότερος ο χρόνος. Τ. Χ.

ΒΕΛΟΣ ΑΘΕΑΤΟ Βέλος αθέατο μα φλογισμένο Της ανεπίγνωστης ζωής Της ολικής ζωής μου Απογειώνεται αδιέξοδο Και χάνεται Σα να συνέβη

ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ Γυροφέρνω με αγωνία το νου· το σύρσιμό του είναι αμείλικτο Έχω χάσει το προνόμιο των αθώων την εκμηδένισή μου.

ΧΟΡΟΣ 1 Χάσμα χάραμα άστραψε παρηγορία έρμου μαγεμένο το πέταμά του άστραψε άστραψε μαύρισε στόμα θανάτου

Β' Αθήνα '68 η προσοχή που δώσαμε στα πράματα έγινε με τον καιρό το πανωφόρι της καθημερινής συνήθειας και τώρα που 'ρχεται η άνοιξη το κουβαλάμε ακόμα στους δρόμους της μικρής μας πόλης λες κι είναι ένα με το σώμα λες κι είναι το ζεστό μας τρίχωμα· καμιά φορά στα μάγουλα δειλά ανοίγουνε δυο βούλες και τότε ελπίζουμε κι "άιντε ξανά" στην πόλη αυτή του ήλιου με τ' αγάλματα και τις αρκούδες ΙΑ' άλλη εκδοχή δεν έχω παίρνοντας τους δρόμους μου θα φύγω το "πηγαίνω μακριά, πολύ μακριά" καμιά φορά σημαίνει κι "επιστρέφω"