Καγκαράκη Καίτη
Η Καίτη Καγκαράκη γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Έχει ασχοληθεί με την μακέτα λαϊκής τέχνης, την οποίο δίδαξε στη Χ.Α.Ν Αθηνών επί σειρά ετών. Στην Αθήνα φοίτησε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου και στη Νομική Σχολή. Έχουν μελοποιηθεί τραγούδια της. Κατά καιρούς δημοσιεύονται κείμενα και ποιήματά της σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι μέλος του Ομίλου για την Unesco Τέχνης, Λόγου και Επιστημών, μέσω της οποίας έχει λάβει μέρος και απαγγέλει έργα της σε πολλές ποιητικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τον Οκτώβριο του 2010 έλαβε μέρος στο 1ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο Ελλάδας που έγινε στην Αθήνα και για την εργασία που παρουσίασε τιμήθηκε με μετάλλιο και έπαινο.
Ω
Καγκαράκη Καίτη
Ίαμβος (2018)
Κάνοντας έναν απολογισμό ζωής, κοινωνικής κατάστασης, διαψευσμένων ελπίδων βασισμένων σε φρούδες ελπίδες, διαπιστώνεις πως ζεις σ' ένα περιβάλλον τυπικής διαδικασίαςεξόντωσης. Διαπιστώνεις ότι αναζητάς την αλήθεια με ουτοπικές μάταιες φωνές, όπου τα όρια αντοχής σου εξανεμίζονται, σηματοδοτώντας το κλίμα του καιρού και την Ψυχολογία του Ναδίρ. Αλλά, όπως έλεγε και ο Μark Twain, "το να ξέρεις τι είναι το σωστό και να μην το κάνεις, είναι η χειρότερη δειλία!" Τελικά,όμως, για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: Η Αξιακή λύση δεν θα υιοθετηθεί ποτέ και από κανέναν...
... της αγάπης
Καγκαράκη Καίτη
Ίαμβος (2015)
Όταν καταλάβουμε της Αγάπης το Α, το Α θα γίνει η Αρχή και η Αλήθεια για ν' αναστήσει τη μνήμη, να βγει από το κύτταρο ένας νέος Ανθός Αγάπης! Κ. Κ.
Edem
Καγκαράκη Καίτη
Ίαμβος (2011)
Travels and wanderings in the world of poetry, in eight different languages (english, french, italian, swedish, romanian, albanian, bulgarian, greek). May our journey be good!... K.K. Ταξίδια περιπλάνησης στον κόσμο της ποίησης, σε οχτώ διαφορετικές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, σουηδικά, ρουμανικά, αλβανικά, βουλγαρικά, ελληνικά). Καλό μας ταξίδι!... Κ.Κ.
Πάψε να μου λες πως είμαι όμορφη
Καγκαράκη Καίτη
Ίαμβος (2010)
Ο έρωτας ουρανόσταλτος άγγιξε τα σύνορα και τη διψασμένη καρδιά της Δάφνης. Χαιρέτησε τους ουρανούς της, χτίζοντας τη στέγη της κάτω από το φως. Ξανακράτησε σφιχτά στην παλάμη τα όνειρά της, αντικρίζοντας την άνοιξη που της χτύπησε την πόρτα. Κι όμως, ένας άνεμος μόνο έμεινε να κρατά στην καρδιά της φυλαγμένη, τη μάταιη προσμονή της. Η ώρα ήταν ολόπικρη, πλάι στη ρίζα που ήθελε να ζωντανέψει. Νυχτερίδες φτερούγισαν, σβήνοντας τα χνάρια τους στην άμμο. Εκείνος "Μίλησε", μα έφυγε... "Σαν δεν του φτάσαν τα πουλιά, σαν και δεν άκουσε τον ψίθυρο, σαν και δεν τον άγγιξε το...