Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τον Απρίλιο του 1961, μισθοφόροι στέλνονται από τις Η.Π.Α. στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, προκειμένου να καταπνίξουν την επανάσταση του Φιδέλ Κάστρο. Στα παρασκήνια, η CIA οργανώνει την εισβολή μέσω κωδικοποιημένων ραδιοφωνικών μηνυμάτων που εκφωνεί με τη βραχνή φωνή της η Ρόσα, μια πόρνη στρατολογημένη σ' έναν οίκο ανοχής του Μαϊάμι. Μετά από την γκροτέσκα και καυστική περιγραφή των πρώτων ωρών της σύγκρουσης, ο Εδουάρδο Μπελγκράνο Ρόσον επικεντρώνεται στις συνέπειες που έχει η απόπειρα άλωσης του νησιού πάνω στη μοίρα των ανθρώπων, χωρίς δογματισμούς, αναμειγνύοντα...

Όταν το Ηνωμένο Βασίλειο κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, η πιθανότητα γερμανικής απόβασης άρχισε να απασχολεί τους Βρετανούς. Οι αναφορές των μυστικών υπηρεσιών έδειχναν να επιβεβαιώνουν τον κίνδυνο. Εντούτοις, οι υπουργοί και πολλοί στρατιωτικοί επιτελείς θεώρησαν ακραίο αυτό το ενδεχόμενο. Αντίθετα, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, τότε πρώτος λόρδος του Ναυαρχείου, πίστευε ότι έπρεπε να συσταθεί κάποιο είδος πολιτοφυλακής, επανδρωμένης από τον άμαχο πληθυσμό. Στις 8 Οκτωβρίου 1939, πρότεινε τη δημιουργία μιας δύναμης αποτελούμενης από 500.000 άντρες άνω των 40 ετών. Όταν, όμως, φάνη...

Ο Σαλβαδόρ Φουενσάντα, λίγο πριν από τη σύνταξη, συνεχίζει να καθαρίζει τους διαδρόμους του αεροδρομίου τής Μαδρίτης και να αφηγείται ιστορίες σε ανυποψίαστους ταξιδιώτες που περιμένουν την πτήση τους, καθώς και στην καλή του φίλη, Χουάνα, που δουλεύει στην καντίνα. Πολλές από τις ιστορίες του είναι πραγματικά απίστευτες, αλλά, όπως συνηθίζει να λέει, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο απίστευτη και αρχίζει συχνά μ' ένα ψέμα... όπως εκείνη η γυναίκα που έπεσε στην αγκαλιά του νομίζοντας πως είχε ξαναβρεί κάποιον παλιό της εραστή, κι όταν κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος, αποφ...

Σ' ένα μικρό χωριό, χαμένο στα βάθη της Αργεντινής, ένας άνδρας και η πολύ νεαρή συνοδός του περιμένουν το λεωφορείο της γραμμής, μοναδικό μέσο επικοινωνίας με την πόλη. Μαζί τους, ο δικηγόρος Πόνσε και η σύζυγος του ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την αδελφή του δικηγόρου που φεύγει από το χωριό. Το λεωφορείο πλησιάζει, όμως ο οδηγός βλέπει τους επιβάτες και επιταχύνει, εγκαταλείποντάς τους στην τύχη τους. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το λόγο αυτής της συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με εγκατάλειψη του απομονωμένου χωριού. Οι κάτοικοι -βασανισμένοι, συν τοις άλλοις, από μια πα...

Ο Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol, 1928-1987), γιός σλοβάκων μεταναστών στις Ηνωμένες Πολιτείες, γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ, σ' ένα τυπικά καθολικό περιβάλλον. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Γουόρχολ, παρά την εμφανή κλίση του προς τις υπερβάσεις, δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα συνεσταλμένο και κατά βάθος συντηρητικό άτομο. Περνούσε, άραγε, για μοντέρνος ηδονοβλεπτισμός κάτι που ήταν, απλώς, φόβος; Η απάθεια του προσωπείου, επιμελώς επιτηδευμένου, έκρυβε -όπως επίσης υποστηρίζεται- ψυχρότητα, ή μήπως την αντιφατικότητα κάποιου που κινείται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενα σύμπαντα και δεν αποφα...

O Heinrich Woelfflin, στην εισαγωγή του βιβλίου του "Η κλασική τέχνη" (1899), χαρακτήριζε την πλέον ώριμη περίοδο της ιταλικής Αναγέννησης, η οποία καλύπτει το πρώτο περίπου τρίτο του 16ου αιώνα, ως ανολοκλήρωτη προσπάθεια, "ημιτελή κορύφωση". "Αναπόδραστα οδηγούμαστε στο ερώτημα πότε έφτασε να παγιωθεί ως επίτευγμα, πόσα απ' τα εγχειρήματα αυτών των σύντομων, ελάχιστων χρόνων της κορύφωσης έμειναν απλώς σχέδια ή υπέστησαν κάποια πρόωρη καταστροφή. Ο "Μυστικός Δείπνος" του Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν είναι παρά ένα κατεστραμμένο έργο, ενώ "Η μάχη του Ανγκιάρι", που τού είχε αν...

"Κάθε εβδομάδα άλλαζαν βάρδιες: αυτοί που σφύριζαν, έγραφαν, κι αυτοί που έγραφαν, σφύριζαν, και μετά από ένα μήνα που άλλαζαν εκ περιτροπής, ανάγκαζαν τους ομήρους ν΄ακούνε ατέλειωτα ρεσιτάλ ποίησης ή αναγνώσεις βραβευμένων διηγημάτων χωρίς καμία τάξη και χωρίς κανένα συντονισμό. Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να εκκαθαρίσουν πολλές περιοχές: οι Κροάτες έφευγαν στην Κροατία. Οι Ουαλλοί, στην Ουαλλία, οι Ιταλοί επέστρεφαν στην Αργεντινή και οι Γαλικιανοί, ένας Θεός ξέρει που. Πολλοί από τους επιζήσαντες έγιναν αργότερα κριτικοί λογοτεχνίας, κι ίσως αυτή είναι η μόνη απολύτως...

Θυμάμαι, ήμουν μικρός, παιδί ακόμη, όταν με φώναξε ο πατέρας μου και μου είπε: «Έτσι και μπαρκάρεις, θα σ' το κόψω το ένα το ποδάρι». Η φωνή του ήταν άκαμπτη και τραχιά, κι εγώ, που ούτε μέχρι τη μέση δεν του 'φτανα, ένιωσα τα γόνατά μου να λύνονται απ' το φόβο. Κίνησε γη και ουρανό για να μου εξασφαλίσει μια θέση στη στεριά και για να μου μεταδώσει το μίσος που έτρεφε ο ίδιος για τη θάλασσα, το μίσος που ένιωθαν για τον ωκεανό τ' αδέλφια του και σύψυχη η οικογένειά του, ψαράδες εξ ανάγκης όλοι τους, αφού ο κάμπος δεν μπορούσε πια να τους ζήσει. Μου απαγόρεψε να μπω σε...

Όμως ο Green -έτσι τον λένε τον χιμπαντζή μας, ο ίδιος μας το είπε- σκέφτεται και μιλάει. Έχω προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μεταδώσω αυτή την αλήθεια στον κόσμο αλλά, μέχρι στιγμής, δεν βρήκα καμία αξιόλογη ανταπόκριση. [...] Μετά από πολλές προσπάθειες, λοιπόν, κατάφερα να συγκεντρώσω το υλικό που τώρα αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Green, του χιμπαντζή, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος. [...] Ορκίζομαι στο λόγο της τιμής μου, μ’ όλο το βάρος που φέρει μια τέτοια δήλωση, ότι ο δικός μου ρόλος περιορίστηκε στην πιστή μεταφορά σε κείμενο των διηγ...

"Έπαιρνα κάτι μοναδικούς ύπνους τα μεσημέρια στα πάρκα, την έπεφτα σ' όποια μαθήτρια ή καλόγρια περνούσε από μπροστά μου, έτρωγα θαλασσινά στην Αγορά, έπαιζα μπάλα με τους γείτονές μου, δοκίμαζα γκριμάτσες στις βιτρίνες, κολυμπούσα στο Δημοτικό Κολυμβητήριο, είχα γίνει θαμώνας του τσίρκου και φίλος του νορμανδικού κινηματογράφου, έκλεβα λουλούδια απ' τα νεκροταφεία, πετούσα χαρταετό και προσκαλούσα διάφορα κορίτσια να γνωρίσουν το φτωχικό μου και το περιεχόμενό του". "Το υπερβολικό φιλί", βιβλίο «καλτ» για τη χιλιανή νεολαία της περασμένης δεκαετίας, αφορά στη γενιά της κρ...