Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το πιο μικρό και νιόφερτο παραμυθάκι που μόλις την προηγούμενη μέρα είχε εκδοθεί, πήγε μπουσουλώντας και μπλέχτηκε μέσα στην κάπα του Αίσωπου. Αυτός έσκυψε με κόπο, το πήρε αγκαλιά και χάιδεψε με ανείπωτη τρυφεράδα τα σγουρά μαλλάκια του. - Εμένα γιατί με άφησε να μπω αυτός ο χοντρός κύριος, παππού; Γιατί αυτό δεν μπορεί να περάσει; Ο Αίσωπος τα έχασε. Από τη μεγάλη του αμηχανία άρχισε να παίζει με την ακρούλα των μαλλιών του μικρού παραμυθιού. Προσπαθούσε να θυμηθεί τι ήταν αυτό που εμπόδιζε το παραμύθι -που δεν είχε γραφτεί ακόμη σε βιβλίο- να μπει στη χώρα...

Αμέσως ένα κοπάδι πανέμορφες πυγολαμπίδες, ανέβασαν μέχρι το παράθυρό του ένα κουκλίστικο φορεματάκι που ήταν φτιαγμένο από ροδοπέταλα, φύλλα γιασεμιού, και ήταν ραμμένο με φεγγαραχτίδες. ...Με το μαντήλι στην τσέπη ο μικρός απομακρύνθηκε από τη γιαγιά χωρίς να το καταλάβει. Όμως, η προηγούμενη μαγεία συνεχιζόταν: Άκουγε ακόμα και το σύρσιμο των σκουληκιών κάτω απ' τη γη, το χαμηλό τρίξιμο από τις ρίζες που βάθαιναν. Έφτασε στο ποτάμι· το νερό τραγουδούσε, μιλούσε, του έλεγε: "`Ελα, έλα εδώ κοντά μου, έλα, έλα να σου πω, πώς κυλάει το νερό το ξέρεις πού φτάνει, πώς...

Ένας φυλακισμένος κλαίει... Οι σταγόνες από τα δάκρυά του κυλούν σαν ψιχάλες στα πρόσωπα δύο παιδιών - κι από κει στην ευαίσθητη καρδιά τους! Θα προσπαθήσουν να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας ζωής παραδομένης στην αδικία, την απελπισία και την εκμετάλλευση. Θα το καταφέρουν; Θα κατορθώσουν άραγε να σκουπίσουν τα μάτια του φυλακισμένου -και κάθε φυλακισμένου- που κλαίει;... Ένα παραμύθι-σταθμός από μια καταξιωμένη συγγραφέα. Μια ζωντανή διήγηση που γεννά στις παιδικές καρδιές την κοινωνική ευαισθησία και την ειλικρινή αλληλεγγύη!

Η αρχική ιδέα ήταν απλή. Να δώσουμε σε νέους με ιδέες και ταλέντο την ευκαιρία να φιλοτεχνήσουν αφίσες στο πλαίσιο του αφιερώματος στον Νίκο Εγγονόπουλο, που οργάνωσε το Υπουργείο Πολιτισμού και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίο (Ε.ΚΕ.ΒΙ.), με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του. Αφίσες που θα κυκλοφορήσουν σε εκατοντάδες αντίτυπα και θα στόλιζαν τους σταθμούς και τα βαγόνια του Μετρό, του Τραμ και τις στάσεις των λεωφορείων. Όταν οι μακέτες έφτασαν στο Ε.ΚΕ.ΒΙ., υπήρξαν μόνο αντιδράσεις θαυμασμού. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ποιους να ευχαριστήσουμε; Εσάς βέβαια, τους ταλαντο...

Στα κλαδιά του δέντρου είχε μείνει μόνο ένα φύλλο, έτοιμο κι αυτό να πέσει με το παραμικρό φύσημα του αγέρα. Κι ένα βράδυ τα παιδιά πήραν τη σκάλα και την στήριξαν στο μεγάλο δέντρο που έβλεπε το παράθυρο του παππού. Σκαρφάλωσαν στο πιο ψηλό κλαρί κι εκεί κάρφωσαν με ένα καρφί το φύλλο που ήταν έτοιμο να πέσει... Έφυγε το φθινόπωρο, ήρθε ο χειμώνας. Μα τι παράξενο! Ο παππούς ακόμα ζούσε! Μπήκε η άνοιξη και η καρυδιά ξανάνθισε. Καινούρια πράσινα φύλλα ντύσανε τα γυμνά της κλαδιά και έκρυψαν το κίτρινο φύλλο των παιδιών.

... Η πρώτη Μοίρα της χάρισε την ομορφιά των αγγέλων. Η δεύτερη ευχήθηκε στο κορίτσι να πέφτουν δροσερά τριαντάφυλλα από τα μάγουλά της όταν γελά. Και η τρίτη της υποσχέθηκε να τρέχουν μαργαριτάρια από τα μάτια της όταν κλαίει...