Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με...

Είναι πράγματι περίεργο, ότι ενώ όλοι μας γνωρίζουμε λίγο-πολύ ή μάλλον σχεδόν όλα για τους αγώνες των Ιρλανδών, των Βάσκων, εσχάτως και των Κοσοβάρων, φυσικά των Κυπρίων και των Παλαιστινίων, γνωρίζουμε ελάχιστα για τους αγώνες του κουρδικού λαού και την ιστορία του, και αναφερόμαστε αυτή τη στιγμή σε έναν λαό που ξεπερνάει τα 35 εκατομμύρια. Πιστεύω ότι έχουμε κοινούς τόπους, ότι συναντιόμαστε με τους Κούρδους· και μ’ αυτή την έννοια ο αγώνας του κουρδικού λαού, είτε διεξάγεται στην Τουρκία είτε στο Ιράκ είτε στο Ιράν με τη Συρία, είναι για μας ένας αγώνας δίκαιος· ένα...

Είναι πράγματι περίεργο, ότι ενώ όλοι μας γνωρίζουμε λίγο-πολύ ή μάλλον σχεδόν όλα για τους αγώνες των Ιρλανδών, των Βάσκων, εσχάτως και των Κοσοβάρων, φυσικά των Κυπρίων και των Παλαιστινίων, γνωρίζουμε ελάχιστα για τους αγώνες του κουρδικού λαού και την ιστορία του, και αναφερόμαστε αυτή τη στιγμή σε έναν λαό που ξεπερνάει τα 35 εκατομμύρια. Πιστεύω ότι έχουμε κοινούς τόπους, ότι συναντιόμαστε με τους Κούρδους· και μ’ αυτή την έννοια ο αγώνας του κουρδικού λαού, είτε διεξάγεται στην Τουρκία είτε στο Ιράκ είτε στο Ιράν με τη Συρία, είναι για μας ένας αγώνας δίκαιος· ένα...

Ένα ημερολόγιο αφιερωμένο στους Κούρδους ποιητές κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Libreria Espanola Νικολόπουλος, σε επιμέλεια του συγγραφέα Τζεμίλ Τουράν. Στο ημερολόγιο, εκτός από το ελληνικό εορτολόγιο, σημειώνονται οι γιορτές και οι ημερομηνίες-ορόσημο του κουρδικού λαού, δίνονται βιογραφικά στοιχεία των σύγχρονων Κούρδων ποιητών και αποσπάσματα από τα έργα τους - στην ελληνική και την κουρδική γλώσσα. Μια καθημερινή καλημέρα με έναν κυνηγημένο πολιτισμό. Ένα ημερολόγιο-υπενθύμιση ότι η ποίηση βρίσκει την έκφρασή της ακόμη και στις πιο αντίξοες, απάνθρωπες και σκληρές συ...

Το μαύρο είναι το πένθος μας. Το κόκκινο είναι το αίμα μας. Από το πρώτο του φάσκιωμα έμαθε ποιος είναι. Προτού προλάβει ν’ αγαπήσει τη ζωή, αγάπησε την πατρίδα του. Με τ’ όνομά της τον νανούριζε η μάνα του. Και όλα, μα όλα τα βράδια, οι ιστορίες του τόπου του βρίσκονταν μια ανάσα πριν απ’ το "καληνύχτα". Ήξερε ότι δεν έπρεπε να λέει δυνατά πως είναι Κούρδος κι έβγαλε το θυμό του, παιδί ακόμα, χαστουκίζοντας το άγαλμα του Κεμάλ. Από τότε γνώρισε όλες τις φυλακές της Τουρκίας. Τα βασανιστήρια σημάδεψαν το κορμί και το μυαλό του. Βγήκε στο αντάρτικο, στο Αραράτ. Είδε...

Είδε τη μάνα του να αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα του σπιτιού τους καθώς το εγκατέλειπαν για τη μεγάλη φυγή. "Να μπει αέρας, να πάρει και να διαλύσει τη μυρωδιά μας. Ούτε αυτή θέλω ν’ αφήσω σ’ αυτόν τον άπονο τόπο. Τίποτα. Φτάνουν οι τάφοι μας". Ο Αζάντ δεν ήξερε γιατί έπρεπε να φύγουν, ούτε και είχε λόγο στις αποφάσεις, εφηβάκι ήταν, στα δεκατέσσερα. Προορισμός η ελευθερία και ο πολιτισμός, η Ελλάδα. "Θα ανταμώσουμε απέναντι με ελεύθερους ανθρώπους που είναι φίλοι μας και θα μας βοηθήσουν. Δεν μας θέλει η πατρίδα μας; Θα βρούμε άλλη", τους έδινε κουράγιο ο πατέρας. Στο Ιράκ...

Όταν το βουνό γίνεται πεδιάδα, χάνεται η ελπίδα ν’ ανέβεις στην κορυφή, αλλά μπορείς να σπείρεις. Ο πόλεμος αυτός δεν τους αφορούσε. Δεν ήταν για την πατρίδα τους, να πεις, ούτε καν για τη θρησκεία τους. Κι οι δυο όμως καμώνονταν πως ήξεραν γιατί πολεμούν στη «Δροσιά της Αυγής». Ο ένας πιάστηκε στη φάκα μιας ατελείωτης στρατιωτικής θητείας, ο άλλος, στρατιωτικός καριέρας. Έσμιξαν στην αιχμαλωσία, χάθηκαν στην ελευθερία. Πορεύτηκαν με όνειρα χαμένα, με ιδέες προδομένες. Ο Ντιβανέ και ο Γκερμό. Παράξενα ανταμώθηκαν οι δρόμοι τους, απολογητικά εξομολογήθηκαν τις ζωές...

Από το πρώτο του φάσκιωμα έμαθε ποιος είναι. Προτού προλάβει ν' αγαπήσει τη ζωή, αγάπησε την πατρίδα του. Με τ' όνομά της τον νανούριζε η μάνα του. Και όλα, μα όλα τα βράδια, οι ιστορίες του τόπου του βρίσκονταν μιαν ανάσα πριν απ' το "καληνύχτα". Ήξερε ότι δεν έπρεπε να λέει δυνατά πως είναι Κούρδος κι έβγαλε το θυμό του, παιδί ακόμα, χαστουκίζοντας το άγαλμα του Κεμάλ. Από τότε γνώρισε όλες τις φυλακές της Τουρκίας. Τα βασανιστήρια σημάδεψαν το κορμί και το μυαλό του. Βγήκε στο αντάρτικο, στο Αραράτ. Είδε συντρόφους του να πεθαίνουν για την πατρίδα, γυναίκες και παιδιά...

Η ανάγκη για φυγή από την άθλια πραγματικότητα οδήγησε τον Πολάτ και τους πέντε φίλους του να ασχοληθούν με το θέατρο. Το "θέατρο του δρόμου" τον έφερε σε επαφή με τους απεργούς-αγωνιστές σε μια Τουρκία όπου η βία και οι δολοφονίες ήταν πλέον πικρή, μαύρη καθημερινότητα. Ποτέ δεν περίμενε όμως ότι ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους θα συναντούσε και κάποιον που έβλεπε με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα, έτσι όπως δεν μπορούσε να τα δει κανείς άλλος. Ο Κασίμ, τυφλός από παιδί, ήταν από τους επικεφαλής στον ξεσηκωμό των εργατών σ' ένα καπνεργοστάσιο της Κωνσταντινούπολης. Η Νεσρί...

Τα μαύρα ταξίδια είναι ένα ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Ένα φονικό παιχνίδι στη γραμμή των συνόρων. Όταν ο Ντανιέλ αποφάσισε να γίνει κατσαχτσής, ήξερε ότι θα ακολουθήσει μια μεγάλη σύγκρουση με την κρατική εξουσία, με τον κατακτητή. Σε κάθε βήμα του και μια παγίδα σαν κι αυτές που έστηνε ο ίδιος το χειμώνα στους λύκους, μέχρι που αντικρίζοντας τα μάτια της λύκαινας είδε όλη τη ζωή του... Η ιστορία του Κούρδου Ντανιέλ δημοσιεύθηκε στις τουρκικές εφημερίδες προς το τέλος της δεκαετίας του '60, τότε που η τουρκική δικαιοσύνη προσπαθούσε να σκεπάσει την υπόθεσή τ...

Οι ιστορίες του παππού δεν είναι πάντα παραμύθια! O δικός μου ο παππούς, όταν μας μάζευε μπροστά στο τζάκι, μαζί με τον αρωματικό καπνό της πίπας του γέμιζε το καθιστικό και τις καρδιές μας με την ιστορία του κουρδικού λαού. Η πορεία του κουρδικού λαού, οι βαθιές του ιστορικές ρίζες θα είχαν χαθεί αν οι παππούδες μάς έλεγαν μόνο παραμύθια. Τότε θα λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας λαός. Τώρα λέμε ζει, υπάρχει και κυνηγιέται ένας λαός, που όμως αντιστέκεται και αντέχει, παρόλο που προσπάθησαν να του ξεριζώσουν τις μνήμες, μόλο που του απαγόρευσαν τη γλώσσα του. Σε κεί...

[...] Με αυτό το βιβλίο μου δεν διατείνομαι ότι έκανα εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα. Εξάλλου, η ιστορία δεν είναι ο τομέας της επιστημονικής μου ειδίκευσης. Θεώρησα, όμως, ότι οι πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει ήταν αρκετές για την έκδοση ενός βιβλίου. Και επειδή αδημονούσα να τις πληροφορηθεί και ο κόσμος, αποφάσισα να τις καταγράψω. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι μελλοντικοί ερευνητές θα προσθέσουν και νέα στοιχεία, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως πρέπει να γίνει και θα γίνει. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας φιλοδοξώ να αποτελέσει τον πρώτο τόμο της συνολικής μου...