Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] τον χορεύει ακατάπαυστα, τον χορεύει παράτονα, τον χορεύει στα νύχια ο θάνατος! Καθώς, αυτή, η Δεσποινίς Σύννεφο, ράβει στα μάτια της το τελευταίο του βλέμμα, όπως παλιά στα μισοφόρια της μια Ρομανόφ προγόνισσά της τα μπριλάντια της. ---------------- Ομηρικός διαχρονικός ορίζοντας· καβαφικές ατμόσφαιρες· σημερινές ουσίες· μελλοντικές προσεγγίσεις, διαχέονται στα αληθινά, δυνατά, ουσιαστικά και γοητευτικά ποιήματα της Έφης C. Νικολούδη. Γιώργος Μηνάς

Είχε κάτι αλλόκοτο αυτή η σιωπή. Διέσχισε τον κήπο προς τ' αριστερά, εκεί που είδε τα κουρτινάκια ν' ανεμίζουν. Στάθηκε από κάτω και την ξαναφώναξε. Αθόρυβα και με πολλή προσοχή σκαρφάλωσε στο περβάζι του παραθύρου. Κοίταξε μέσα. Τίποτα. Μια συνηθισμένη κρεβατοκάμαρα. Ένα κρεβάτι εκεί της εποχής του Ναπολέοντα του μικρού, δυο τρεις Καντίνσκι στους τοίχους, μια μπουχάρα στο πάτωμα, τρεις βαζάρες με λίλιουμ, καμιά εξηνταριά αρώματα, χτένες, χτενάκια, δυο μάξι βραδινά... Και ξαφνικά την είδε. Ήταν πεσμένη μπρούμυτα δίπλα απ' το κρεβάτι, ντυμένη στα κόκκινα, μ' ένα μαχαίρι καρφ...

Ο κύκλος μιας ζωής που πρωτοανοίγει πριν από τη δικτατορία και ολοκληρώνεται στις μέρες μας, διατρέχοντας ένα τοπίο όπου ο έρωτας, ο θάνατος κι αυτός ο ίδιος ο χρόνος αναμετριούνται με τη μνήμη και τη διάσωση του παιδιού που ήμασταν κάποτε. Μια πολύχρονη πάλη ανάμεσα σε γενιές, πρόσωπα, ψευδαισθήσεις, επιδιώξεις, ανομολόγητα αισθήματα. Μια πάλη ενάντια στην ψυχική παράλυση που μας αποξενώνει από τα μυστικά στοιχεία του εαυτού μας και που καταλήγει στη νίκη του παιδικού οράματος, εξαγγελτικού μέσα σε έναν κουρασμένο κόσμο.