Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού (που αποτελεί μια εντελώς νέα εκδοτική προσπάθεια του Ακρίτα που αφορά στα Χριστούγεννα), αναδίδουν τη φρεσκάδα και το δυναμισμό μιας Γέννησης που διατηρείται και σώζει το παρόν, 2000 χρόνια τώρα. Αν η αλήθεια όσων γράφουν οι θεολόγοι μας ήταν για την αυτοσυνειδησία του σήμερα ένα αυτονόητο δεδομένο, τότε ο Ακρίτας δεν θα εξέδιδε το βιβλίο αυτό. Μα τα αυτονόητα του μυαλού μας έπαψαν να είναι και αυτονόητα της καθημερινότητάς μας. Οι συμμετέχοντες θεολόγοι, λογοτέχνες και καλλιτέχνες, με τη ζωντάνια των κειμένων τους, την αμεσότητα των λόγων του...

Η σάρκα του Λόγου του Θεού αποτέλεσε, ευθύς εξ' αρχής, την εσώτερη δομή κάθε υπαρκτού. Καθετί είναι γνωστό στο Θεό όχι απλά έξωθεν, αλλά έσωθεν. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που πάντοτε Εκείνος θα μας γνωρίζει καλύτερα από ότι εμείς γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, όταν αντικρίζουμε τα βάθη μιας ανθρώπινης ύπαρξης -κάθε ανθρώπινης ύπαρξης- αντικρίζουμε το Χριστό, την ίδια τη σάρκα του Λόγου του Θεού, ο Οποίος διαφέρει από μας μόνο στο ότι το πρόσωπο του Χριστού είναι και το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Γι' αυτό και δεν μας ξενίζει η φράση που χρησιμοποιούσαν οι ασκητές...

Η σάρκα του Λόγου του Θεού αποτέλεσε, ευθύς εξ' αρχής, την εσώτερη δομή κάθε υπαρκτού. Καθετί είναι γνωστό στο Θεό όχι απλά έξωθεν, αλλά έσωθεν. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που πάντοτε Εκείνος θα μας γνωρίζει καλύτερα από ότι εμείς γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, όταν αντικρίζουμε τα βάθη μιας ανθρώπινης ύπαρξης -κάθε ανθρώπινης ύπαρξης- αντικρίζουμε το Χριστό, την ίδια τη σάρκα του Λόγου του Θεού, ο Οποίος διαφέρει από μας μόνο στο ότι το πρόσωπο του Χριστού είναι και το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Γι' αυτό και δεν μας ξενίζει η φράση που χρησιμοποιούσαν οι ασκητές...

Η ευχούλα ταξιδεύει. Γνωρίζει ζωάκια, παίζει με το φίλο της τ' αγέρι, κολυμπάει σε νερά, αποκοιμιέται σε φυλλώματα... Η ευχούλα ανήκει στη Φύση. Γεννιέται απ' τα σπλάχνα της και ζει στην αγκαλιά της... Η ευχούλα μελαγχολεί, ονειρεύεται. Περισσότερο αγαπά παρά σκέφτεται. Και μονίμως ταξιδεύει... Η ευχούλα στέκει στο πλάι του ανθρώπου, αναστενάζει μαζί του και ζαλίζεται στη δική του παραζάλη. Κι όσο τον βλέπει θλιμμένο τόσο παλεύει να βάλει τα γράμματά της στη σειρά "για να του πει κάτι και να τον παρηγορήσει"... Η ευχούλα ταξιδεύει Κι ίσως το ταξίδι της αυτό να...

Η ευχούλα ταξιδεύει. Γνωρίζει ζωάκια, παίζει με το φίλο της τ' αγέρι, κολυμπάει σε νερά, αποκοιμιέται σε φυλλώματα... Η ευχούλα ανήκει στη Φύση. Γεννιέται απ' τα σπλάχνα της και ζει στην αγκαλιά της... Η ευχούλα μελαγχολεί, ονειρεύεται. Περισσότερο αγαπά παρά σκέφτεται. Και μονίμως ταξιδεύει... Η ευχούλα στέκει στο πλάι του ανθρώπου, αναστενάζει μαζί του και ζαλίζεται στη δική του παραζάλη. Κι όσο τον βλέπει θλιμμένο, τόσο παλεύει να βάλει τα γράμματά της στη σειρά "για να του πει κάτι και να τον παρηγορίσει"... Η ευχούλα ταξιδεύει. Κι ίσως το ταξίδι της...

Ο Θεός είναι ο τέλειος Καλλιτέχνης και Ποιητής. Η κατ’ εικόνα δική Του δημιουργία μας σημαίνει ότι είμαστε κι εμείς καλλιτέχνες και ποιητές, ανεξάρτητα από την κλήση μας στη ζωή. Είμαστε καλλιτέχνες με τον τρόπο που αγαπάμε. Είμαστε ποιητές με τον τρόπο που προσευχόμαστε. Ο καθένας είναι ένας καλλιτέχνης. Συνδεόμαστε κοσμικά ο ένας με τον άλλο μέσα από ένα θείο υφαντό που εκτείνεται κατά μήκος των αιώνων. Ο καθένας μας έχει ένα ρόλο μοναδικό να επιτελέσει στη συμφωνία της δημιουργίας του Θεού. Το σημαντικότερο έργο ενός καλλιτέχνη δεν είναι ό,τι δημιουργεί. Βρίσκεται στο...

Βασισμένη στην πνευματική εμπειρία, η ορθόδοξη θεολογία παραμένει ζωντανή και δραστήρια στις ημέρες μας όχι λιγότερο από όσο ήταν εκατοντάδες έτη πριν. Τα ίδια ερωτήματα πάντοτε ετίθεντο και τίθενται ενώπιον του ανθρώπου. Ο χριστιανισμός δεν αγωνίζεται να βάλει την καταληκτική τελεία, εξαντλώντας τάχα όλα τα ερωτήματα του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά αποκαλύπτει μια άλλη πραγματικότητα, που ξεπερνά τόσο πολύ όλα όσα μας περιβάλλουν στην επίγεια ζωή, ώστε ο άνθρωπος, ανταμώνοντας μαζί της, ξεχνά τα ερωτήματα και τις απορίες του, διότι η ψυχή του επικοινωνεί με το θείο και σιωπ...

Κυκλοφόρησε από την Αποστολική Διακονία το νέο παιδικό βιβλίο από τη σειρά Παιδικά Εικονογραφημένα «Το Μικρό Δέντρο των Χριστουγέννων». Ένα γοητευτικό παραμύθι για ένα μικρό έλατο και τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός. Μια γλυκιά ιστορία για τη ζεστασιά της αγάπης και το φως των Χριστουγέννων.

Πώς μιλάνε στα πουλιά; Ποιός ξέρει τη γλώσσα τους να τους μιλήσει, να τα καλωσορίσει σαν έρχονται από μακριά, να τους πει για την αγάπη του;... Ένα μικρό αγόρι αναζητά τη γλώσσα των πουλιών. Θα συναντήσει πολλά και πολλούς, θα γνωρίσει δυσκολίες. Θα καταφέρει άραγε να βρει αυτό που θέλει; Ένα υπέροχο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους· μια ζωντανή ιστορία για τη ζωή και την αξία της...

Στην εποχή μας, έχει τεράστια σημασία να υπερβούμε την περιορισμένη σχέση που έχουμε με τη φύση και να επιστρέψουμε στον τρόπο συνύπαρξης που εγκαινιάζει ο Χριστός μαζί της, με το κάλλος της, με το νόημα που περικλείει μέσα της. Θεωρώντας την, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε αποκλειστικά το όφελος που δυνητικά θ' αποκομίσουμε από την εκμετάλλευσή της ούτε τους κινδύνους με τους οποίους ενδεχομένως η ίδια μας απειλεί. Μπορούμε να δούμε ότι η φύση έχει δημιουργηθεί όχι μόνο για ν' αποκαλύπτει την τέλεια ομορφιά, αλλά και για να μπορεί, σε μελλοντική στιγμή, αφού θα έχει ελευθερωθεί...

Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην Εκκλησία κηρύσσουμε το Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Κι όμως, αυτό κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: "Αμήν, ναι, έρχου Κύριε Ιησού" (Αποκ.22,20). Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός "απ' έξω", για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Ο...

Οι αναμνήσεις ξεπηδούσαν μέσα της επειδή βρισκόταν πίσω στο σπίτι, επειδή ήταν μόνη στο μέσα σε όλη αυτή τη σιωπή, πλάι στο εκνευριστικό ραδιόφωνο, ανάμεσα στα εκατοντάδες παλιά βιβλία στα ράφια, τις εταζέρες και τις βιβλιοθήκες. Ο πατέρας της αφυπνιζόταν κάθε τόσο για μια παρτίδα ντάμα ή Μονόπολη. Το έκανε για δικό της χατήρι. Τα απογεύματα, όποτε εκείνος καθόταν στην μπροστινή βεράντα, εκείνη έκανε δουλειές στον κήπο. Οι ώρες αυτές περνούσαν ευχάριστα... Όμως οι νύχτες αχ, ήταν ατέλειωτες. Είμαι τριάντα οχτώ χρονών, έλεγε στον εαυτό της, καθώς συγύριζε το τραπέζι μετά...

Οι σημερινοί έφηβοι έχουν ό,τι είχαν οι άλλες γενιές, μόνο που το έχουν σε υπερβολικό βαθμό, ενώ κάποιες φορές η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας. Αυτοκτονούμε περισσότερο, παίρνουμε περισσότερα ναρκωτικά και πιο "σκληρά" απ' τους γονείς μας. Οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά, η έκλυτη σεξουαλική ζωή -όλα είναι μια προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ο αυτο-τραυματισμός μαστίζει. Στα χρόνια της μεγαλύτερης απελπισίας μου, έπαιρνα το κουζινομάχαιρο και το πίεζα στο κορμί μου -όχι τόσο δυνατά, όπως άλλοι που γνωρίζω. Ήμουν άδεια, δυστυχισμένη, ήθελα πάντα να φθ...

Έχω συχνά διερωτηθεί πώς γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν τη μοιραζόμαστε με άλλους; Γιατί η προσευχή μας είναι τόσο πιο πολύ συγκεντρωμένη, τόσο εντονότερη και όμως εντελώς απλή, όταν την αναπέμπουμε από κοινού με άλλους μέσα σε πνεύμα σιωπηλής λατρείας, μπροστά στον Θεό της χωρίς σύνορα αγάπης και του άπειρου ελέους; Πώς συμβαίνει και μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλον με τρόπο μοναδικό, έτσι ώστε, μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία, να δεόμαστε ο ένας για τον άλλον, να ευχαριστούμε ο ένας για τον άλλον και να προσφέρουμε ο ένας τον άλλον στον Θεό...

Ο κόσμος δεν έχει νόημα παρά ως πεδίο διαλόγου μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Οι άνθρωποι, μέσα από τα έργα τους, απομακρύνονται στο δημιουργικό έργο του Θεού στον κόσμο. Και με την προσευχή τους αιτούνται των παρεμβάσεών Του. Με την προσευχή τους οι άνθρωποι εκδηλώνουν την πεποίθησή τους πως η ελευθερία του Θεού παρεμβαίνει στον κόσμο για το δικό τους καλό. Με την προσευχή τους εκδηλώνουν την πεποίθηση πως ο άνθρωπος δεν είναι ένα απλό γρανάζι στο μηχανισμό της φύσης. Με την προσευχή τους εκδηλώνουν την ιδιαίτερη φροντίδα του Θεού στον άνθρωπο... Όμως, με την προσευχή επίσης ε...

Όπως ακριβώς ο Θεός έγινε άνθρωπος και η αγιότητά Του σκήνωσε εν σαρκί ανάμεσά μας, ζώντας, ενεργώντας και σώζωντας, κατά τον ίδιο τρόπο και η Εκκλησία, μέσα από το μυστήριο της ενσάρκωσης, συμμετέχει στην αιωνιότητα, στην αγιότητα του Θεού και συνάμα στη σωτηρία του κόσμου. Η αγιότητα της Εκκλησίας πρέπει να βρει τη θέση της στον κόσμο μέσα σε μια πράξη ουσιαστικής αγάπης, μέσα σε μια δραστήρια και ζωντανή παρουσία. Όμως κατά βάση είναι η αγιότητα, η παρουσία του Θεού, που πρέπει να φανερωθεί μέσα από μας στον κόσμο - αυτή είναι η κλήση μας, αυτό είναι η ίδια η ουσία μας.....

Πήγε κάποιος στον π. Ανδρέα για να συζητήσουν. "Άκου πάτερ να σου διαβάσω κάτι. Λέει ένας άγιος πατέρας σε κάποιον άλλο: "Γιατί μας αποφεύγεις αββά;" Και ο άλλος άγιος απάντησε: "Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να είμαι με τον Θεό και με τους ανθρώπους. Οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Άγγελοι, που είναι χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν. Ενώ οι άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ λοιπόν να αφήσω τον Θεό και να πάω με τους ανθρώπους". Τι εννοεί, πάτερ, ο άγιος εκείνος πατέρας; Δεν είναι ο αδερφός μας το πρόσωπο του Θεού; Είναι δυνατόν να επιδοκιμάζει η παράδοση την απομάκρ...

Όλα τα πράγματα εδώ σ' αυτό τον κόσμο, κάθε καλό και κάθε κακό, προέρχονται απ' τους λογισμούς μας. Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Εάν είναι ήσυχοι, πράοι και απλοί, η ζωή μας θα είναι ίδια, και θα έχουμε ειρήνη μέσα μας· ειρήνη που θα εκπέμπεται έσωθεν και θα επηρεάζει τα πάντα γύρω μας - τους ανθρώπους, τα ζώα, ακόμα και τα φυτά. Τέτοιος είναι ο "μηχανισμός των λογισμών", που παράγει λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε όλους τους άλλους ανθρώπους. Και όλοι περιμένουν από εμάς ειρήνη, παρηγοριά, αγάπη και σεβασμό. Συχνά μας βρίσκουν πολλές συμφορές· και όλες οφείλο...

Μια φορά κι έναν καιρό, η Μητέρα Εκκλησία είχε στην κηδεμονία της ένα χαϊδεμένο και καθόλου φιλοπερίεργο παιδί: την ανθρωπότητα της Δύσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της κηδεμονίας, ο πολιτισμός περιέπεσε σε τέλμα, η επιστήμη μαράζωσε. Κάθε λίγο και λιγάκι γίνονταν θρησκευτικοί πόλεμοι, καίγονταν μάγισσες στην πυρά από τους ιεροεξεταστές, κι η ανθρωπότητα της Δύσης στέναζε κάτω από την κτηνώδη υποδούλωσή της στο δόγμα, την προκατάληψη και την ανίερη συμμαχία κράτους-εκκλησίας. Κάθε έρευνα σταμάτησε, η γραμματεία της κλασικής αρχαιότητας παραδόθηκε στις φλόγες της πίστης κι ακόμ...

Η συζήτηση του Μητροπολίτη Αντωνίου (Bloom) με τη Μαργκανίτα Λάσκι μεταδόθηκε από το αγγλικό τηλεοπτικό δίκτυο BBC τον Ιούλιο του 1970 σε δύο συνέχειες και με τρόπο πρωτότυπο: στην πρώτη τους συνάντηση η Μ. Λάσκι έθετε τα ερωτήματα και ο Μητρ. Αντώνιος απαντούσε· στη δεύτερη, έγινε το αντίστροφο. Αν ο Έλληνας αναγνώστης επιχειρήσει να προσεγγίσει τη συζήτηση του Μητρ. Αντωνίου και της Μ. Λάσκι με τη λογική των τηλεοπτικών "παραθύρων", της άγονης αντιπαράθεσης και των παράλληλων μονολόγων, τότε σίγουρα θα ξαφνιαστεί. Κι αυτό γιατί η συζήτηση των δύο αυτών ανθρώπων δεν έχει...