Torres Maruja
Torres Maruja
Η Μαρούχα Τόρες γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1943. Είναι μια από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους της Ισπανίας κι έχει μεταξύ άλλων καλύψει επανειλημμένα ως ανταποκρίτρια τα γεγονότα σε πολλά "θερμά" σημεία του πλανήτη, όπως ο Λίβανος και η Χιλή. Συνεργάζεται επί χρόνια με την εφημερίδα "El Pais" και έχει τιμηθεί για το δημοσιογραφικό της έργο με τα βραβεία Fransisco Caceredo και Victor de la Serna. Έχει εκδώσει δύο χιουμοριστικά μυθιστορήματα, "Ceguera de amor" (1992) και "Oh, es el!" (1994), ένα βιβλίο ταξιδιωτικών εντυπώσεων, το "Amor America" (1994) και την ανθολογία των άρθρων της "Como una gota" (1996). Το ημι-αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα "Un calor tan cercano" ("Μια τόσο κοντινή ζεστασιά", 1997) και τα απομνημονεύματά της ως δημοσιογράφου "Mujer en guerra" ("Γυναίκα σε πόλεμο", 1999) σημείωσαν πολύ μεγάλη επιτυχία κατακτώντας κοινό και κριτικούς. Το επόμενο μυθιστόρημά της "Mientras vivimos" ("Όσο ζούμε", 2000), τιμήθηκε με το βραβείο Planeta το 2000.
Όσο ζούμε
Torres Maruja
Bell / Χαρλένικ Ελλάς (2002)
Η Ζουντίτ είναι μόλις είκοσι χρονών. Μισεί τη λευκή καταγωγή της, την άθλια γειτονιά της. Ονειρεύεται να γίνει σαν το ίνδαλμά της, τη διάσημη συγγραφέα Ρεχίνα Δαλμάου. Και μια μέρα, πηγαίνει να τη συναντήσει, ελπίζοντας πως εκείνη θα τη βοηθήσει να ξεφύγει από την αφάνεια. Η Ρεχίνα, που η ζωή και η καριέρα της περνούν κρίση, κολακεύεται από την αφοσίωση της θαυμάστριάς της και την κρατά κοντά της. Η Ζουντίτ γίνεται η προστατευόμενή της, η μαθήτριά της, η κόρη που ποτέ δεν είχε - γίνεται ό,τι υπήρξε κάποτε και η ίδια η Ρεχίνα για μια άλλη γυναίκα, την Τερέζα. Αλλά η Ρεχί...
Μια τόσο κοντινή ζεστασιά
Torres Maruja
Opera (2000)
Η Βαρκελώνη της δεκαετίας του πενήντα κρύβει σκληρές συνοικίες και θερμές γειτονιές όπου οι άνθρωποι βιώνουν δύσκολα τα μεταπολεμικά χρόνια. Η Μανουέλα ζει μαζί με το θείο, τη θεία και τη μαμά της. Οι δύο γυναίκες -γνήσια πρότυπα της εποχής τους-, προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μικρό κορίτσι τις αρχές της στέρησης, της θρησκοληψίας, της καταπνιγμένης ανάγκης, της δουλοπρέπειας που αρμόζει στην «κατώτερη κοινωνική τάξη» όπου θεωρούν ότι ανήκουν, αντλώντας τη χαρά τους μόνο μέσα από τη δυστυχία. Ευτυχώς, υπάρχει ο θείος Ισμαέλ. Και η εξαδέλφη Ιρένε με την οποία τον συνδέει κάπ...