Αχτσιόγλου Ευτυχία
Η Έφη Αχτσιόγλου γεννήθηκε το 1985 στα Γιαννιτσά Πέλλας. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο και τις Πολιτικές Επιστήμες στο ίδιο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε με ερευνητική υποτροφία στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου, και το 2014 ολοκλήρωσε ως υπότροφος του ΙΚΥ τη συγγραφή της διδακτορικής της διατριβής στο Εργατικό Δίκαιο) επιβλέπων καθηγητής: Άρης Καζάκος). Παράλληλα, συμμετείχε στα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Α’ Θεσσαλονίκης και, στη συνέχεια, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Τον Ιούλιο του 2014 ανέλαβε καθήκοντα επιστημονικής συνεργάτιδας της ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 έλαβε μέρος με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη νίκη του κόμματος στις εκλογές, επιλέχθηκε ως διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του Υπουργού Εργασίας Γ. Κατρούγκαλου και, ως εκ τούτου, υπεύθυνη για τη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους θεσμούς για ζητήματα αγοράς εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ του ΟΑΕΔ. Στις 5 Νοεμβρίου 2016 ορκίστηκε Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Ανισότητες, νεοφιλελευθερισμός και ευρωπαϊκή ενοποίηση
Συλλογικό έργο
Νήσος (2019)
Οι ανισότητες ήρθαν στο προσκήνιο ως πολιτικό ζήτημα πρώτου μεγέθους κατά τη διάρκεια της πρόσφατης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το διεθνές κίνημα Occupy, τα Panama και Paradise Papers, η επικράτηση του Τραμπ στις ΗΠΑ, η ψήφος του αγγλικού λαού υπέρ του Brexit, η κρίση της ευρωζώνης, η απόκλιση της περιφέρειας της Ε.Ε. και η περιθωριοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων με τις πολιτικές λιτότητας, η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς, σήμαναν συναγερμό. Οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες είναι ενδογενείς στις καπιταλιστικές κ...
Ξαναπιάνοντας το νήμα
Συλλογικό έργο
Θύραθεν (2012)
Στη σοσιαλιστική παράδοση συναντούμε συχνά μια οξεία κριτική του κυρίαρχου δημοκρατικού λόγου. Εξίσου συχνά, ο σοσιαλισμός προτάθηκε ως η πιο ευρεία δημοκρατία που θα γνώριζε ποτέ ο κόσμος. Τι συμβαίνει εδώ; Είναι, άραγε, η δημοκρατία ένα απλό νομιμοποιητικό μακιγιάζ για το "δεσποτισμό του εργοστασίου"; Μήπως η νομιμοποιητική της ισχύς βασίζεται στο ότι, αντίθετα, εγκλείει κάτι άξιο λόγου, του οποίου ο σοσιαλισμός αποτελεί και το μόνο δυνατό διάδοχο; Τι γίνεται όταν οι περιεκτικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας βρίσκονται σε άκρα αναντιστοιχία με τις παρούσες πολιτικές μορφές...