Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΗΔΙΣΤΗΣ Μοναδικό κόσμημα του ταπεινού αυτού μνημείου είναι μια ζωγραφιστή κόκκινη ταινία δεμένη σε φιόγκο. Γύρω στο 400π.Χ. Τους χώριζαν όροφοι, μάρμαρο κι εποχές μα κάθε που άδειαζε η αίθουσα πέταγε το μύθο και τη χλαίνη από τους ώμους κι έτρεχε να τη συναντήσει. Θα σε κάνω άγαλμα, της έλεγε, με δικό σου βάθρο, χέρια και απόσταση. Να λένε όλοι τους με δέος: Είναι ίδια Εκείνη -ή μήπως... Θα σε κάνω άγαλμα, της έλεγε κι ας γνώριζε πως ό,τι έμελλε να συμβεί, συνέβη κι ας γνώριζε πως ήταν όλα μια παύση στη γλώσσα των νεκρών αιώνων.

Στίχοι που γράφτηκαν, εν μέσω χειμώνα, για να πούνε αλήθειες, ψέματα, υπερβολές, να πείσουν και να πειστούν, κι ύστερα να γίνουν μουσική και να βυθιστούν μέσα στο τραγούδι τους. ΑΠΕΝΑΝΤΙ 1976 μ.Χ. Σκυφτή περνάς απέναντί μου και μες στα χέρια κρύβεις δίχτυ να πιάσεις κόκκινο ξενύχτι και λησμονιά με γεύση οίνου. Ψηλό τακούνι και στα μάτια το φως θολώνει ένα δάκρυ. Ξυπνάς στου κρεβατιού την άκρη τ' όνειρο κάνοντας κομμάτια. Γελάς και το πλευρό εκείνου ξανά στον ύπνο σε γυρίζει κι όπως η νύχτα σε κερδίζει σκυφτή γυρνάς απέναντί μου.