Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Με αυτές και άλλες τόσες σκέψεις στο μυαλό της, η Ισμήνη σήκωσε το χέρι της και με μια ανάλαφρη κίνηση εκσφενδόνισε το κινητό της τηλέφωνο στα κύματα ακούγοντας ένα απαλό πλαφ. Ο ήχος κατάφερε να μαλακώσει λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της που ήταν πολύ σφιγμένα από ώρα. Αισθάνθηκε μια παιδιάστικη χαρά, χαιρεκακία σχεδόν, και χαμογέλασε μόνη της." "Ο πίνακας δεν είχε ακόμη προλάβει να στεγνώσει, ούτε είχε κάνει κάποιες διορθώσεις. Πήρε το πλατύ πινέλο, το βούτηξε στο κόκκινο και πιτσίλισε τον πίνακα. Το κόκκινο ήταν έντονο και έφτιαξε μία διαγώνιο γραμμή από κόκκι...

Μια ιστορία για τη φιλία και το γρασίδι που ποτέ δεν είναι πιο πράσινο από την άλλη μεριά του φράχτη.

Η Μαριάνθη ήταν χρόνια στη γειτονιά, κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι ζούσε εκεί πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν μια οντότητα που γεννιέται, πεθαίνει και ανασταίνεται μόνο και μόνο γιατί θεωρείται η μασκότ της περιοχής και υποχρεώνεται ξανά και ξανά να παίζει πάντα τον ίδιο ρόλο, στην ίδια γειτονιά. Ήταν μια γυναίκα μεσόκοπη με έντονο ξανθό μαλλί με σχεδόν χρυσαφένια απόχρωση επιλεγμένη από τον Λάκη, τον τρελό κομμωτή της Σαρμίωνος, που πάντα ονειρευόταν να τον διαλέξουν για αρχιβαφέα στα Vidal Sassoon του Παρισιού αλλά βλαστημούσε την τύχη του που όταν ήταν μικρός η μάν...

Μια φορά και έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια -μπορεί να ήταν και δεκαοκτώ- ζούσε ένα μικρό-μικρό μυμηγκάκι που το φώναζαν Φουκουφώ. Ήταν ζωηρή, τσαχπίνα και το μάτι της γαρίδα. Έπαιζε με όλους και τους έκανε άνω-κάτω και αν της πείραζες την αδερφή της.... σα να τα 'βαζες μαζί της! Όμως ό,τι και να λέμε η μικρή η Φουκουφώ είχε τον δικό της τρόπο τον μοναδικό, να σε ρίχνει, να σε τουμπάρει να σε κάνει για εκείνη μόνο να λιώνεις σαν βανίλια παγωτό.