Ιστικόπουλος Γαβρίλης
Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος γεννήθηκε το 1948 από γονείς πρόσφυγες εκ Πόντου και Καππαδοκίας στην Αθήνα, και μεγάλωσε σε μια λαϊκή γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας. Απ' τα γυμνασιακά του χρόνια άρχισε να σκαρώνει στίχους όπου έβρισκε, αφού η παρόρμηση δεν του άφηνε την πολυτέλεια, να έχει πάντα μαζί του τετράδιο και μολύβι. Από τότε, συμμετέχει ανελλιπώς σ' όλους τους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα της εποχής, διαμορφώνοντας τη Συνείδηση μιας Νιότης που παλεύει, μέχρι τώρα, να κρατήσει ζωντανή την ιδέα της Αδελφοσύνης. Εργάστηκε από μικρός στην Εριοϋφαντουργία, αργότερα στις Αερομεταφορές και τελευταία στον Ασφαλιστικό Κλάδο. Το 1973 γνωρίζει τον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο και αμέσως αρχίζει μια φιλία που έμελλε να γίνει ο καταλύτης της μετέπειτα διαμόρφωσής του. Ταξιδεύει με όλα τα μέσα στις εσχατιές της Ελλάδας, απαθανατίζοντας με τον φακό της μηχανής του τα απόκρυφα της κάλλη, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου, αποκομίζοντας βιώματα και εμπειρίες, που άφησαν βαθύ το χνάρι τους στα γραπτά του. Το 1991 γνωρίζει τον μεγάλο ποιητή Θανάση Άνθιμο (Μιαούλη), που τον προτρέπει και τον βοηθάει να εκδώσει "Το άνθος της μπαμπακιάς", το 1992 (εκδόσεις Αίολος). Είναι παντρεμένος και έχει δύο γιους. Από το 2002 ζει μόνιμα στο Πόρτο Ράφτη, έχοντας μέχρι τώρα ολοκληρώσει 11 ποιητικές συλλογές σε ιδιωτικές εκδόσεις και ένα μυθιστόρημα.
Ανθολογία σύγχρονη ερωτικής ποίησης
Συλλογικό έργο
Κύμα (2017)
Κάθε ποιητής/ποιήτρια συμμετέχει με 5 ποιήματα σε στίχο ομοιοκατάληκτο ή ελεύθερο. Συμμετέχουν οι ποιητές: Αγγελάκη Ρουκ Κατερίνα Αγγέλου Αθανάσιος Αναγνώστου Αχιλλέας Βέλκος Παντελής Γασπαράτου Μαρία Γεωργιάδης Ανδρέας Γκριτζανόφσκι Νίκη Δρακουλαράκου Βίκυ Ιστικόπουλος Γαβριήλ Κουμανίδου Καίτη Κουμανίδου Κυριακή Μαρουλά Νάντη Μπαντέα Λιλιάνα Μυτικιώτης Ανανίας Ξένος Διονύσιος Λαμπέτη Παπαβασιλοπούλου Αγγελική Σταματούκου Αγγελική Τσακίρης Αλέξανδρος Τσιρογιάννη Ελένη Φιλελές Δημήτρης Φιλιππάκης Γιάννης
Το άνθος της μπαμπακιάς
Ιστικόπουλος Γαβρίλης
Άνεμος Εκδοτική (2013)
Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, σαράντα εφτά χρόνια τώρα, συνεχίζει το "κρυφτούλι" με τις λέξεις, όπως έκανε στο παραδοσιακό παιχνίδι των παιδικών χρόνων με τις γειτονοπούλες και τα αγουραγόρια, κι ακόμα δεν χορταίνει να σκαρώνει κρυψώνες και "αφορμές" στη γειτονιά της ποίησης, μόνο και μόνο για να προκαλεί την "άγια" πιθανότητα ν' ακούσει εκείνο το λυτρωτικό... "φτου ξελευτερία". Τότε, και μόνο τότε, ο Νους και η Καρδιά καλωσορίζουν τη θέση του πίσω απ' τα φαινόμενα, ερωτεύεται με κάθε στίχο, γεμίζει τους Ουρανούς του με νεογνά αστέρια και νιώθει πως ξαναγεννιέται και αναβαπτίζε...